The next big thing

Wie het wilde zien, had het al langer in de gaten. Na Van Aert en Van der Poel heeft ook the next big thing in de koers zijn roots in het veldrijden. Vijfde in de Strade Bianche, mee in de elitegroep in Milaan Sanremo, eerder al op het podium in Kuurne Brussel Kuurne.

Neoprof Tom Pidcock mag als wegrenner dan pas afgelopen winter officieel de stap naar de profs hebben gezet, al voor de Brabantse Pijl had hij prestaties geleverd waarmee een volleerd beroepsrenner in zijn topjaren vrede zou hebben. Gisteren in Overijse, op zijn 21ste, op zijn elfde koersdag als prof, kwam daar meteen een eerste klassieke zege bij. Twijfel niet: de eerste in wat straks een heel lange rij zal worden.

Het wordt stilaan een prettige gewoonte in het wielrennen, na Pogacar, Bernal, Evenepoel en neem er ook Van der Poel en Van Aert nog maar bij. Alweer staat er een jonge renner op van wie je je afvraagt waar in godsnaam zijn grenzen liggen. Want wat kan deze Pidcock níét? Neem er zijn palmares bij de beloften bij, kijk over de grenzen van het wegrijden heen, en u merkt dat er geen terrein is waarop hij niet uit de voeten kan. Ruim een jaar geleden stond hij al naast Van Aert en Van der Poel op het podium van het WK veldrijden. Vorige herfst greep hij drie ritzeges en de eindzege in de lastige Baby Giro. Daarvoor waren er al winst in Parijs Roubaix voor beloften en de wereldtitel tijdrijden voor junioren. En tussendoor heeft hij ook zijn oog laten vallen op het mountainbiken op de Spelen. En alles leerde hij van de besten. Van Sven Nys tot het grote Ineos: Pidcock heeft altijd heel goed geweten waar hij de stiel kon leren.

Zijn grootste minpunt, zei minder dan twee maanden geleden zijn Belgische mentor Kurt Bogaerts, is zijn gebrek aan snelheid aan de streep. Wie hem in Overijse van Van Aert zag winnen, weet dat zelfs dat niet meer waar is. Als Pidcock überhaupt nog iets te leren heeft, dan is dat krek hetzelfde als Van der Poel en Van Aert: l’embarras du choix. Wie zoveel kan klassiekers en rondes, weg, veld en mountainbike gaat vooral moeten leren kiezen.

De jongste twee jaar hebben we je bestookt met jubelberichten over Van der Poel en Van Aert. Alleskunners, die zelden rekenen en altijd vrank en vrij koersen. Tussen Leuven en Overijse toonde een jonge Brit dat hij ook dat onder de knie heeft. Eerst zette Pidcock zelf de beslissende aanval op, om het aan de finish koelbloedig af te maken. Velen keken verwonderd op toen hij Van Aert plots het nakijken gaf. Dat ze er maar aan wennen. Deze Pidcock gaat het Van Aert nog heel vaak bijzonder moeilijk maken.