Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Tijs is een soort beschermengel voor mij”
Desselnaar Jelle (32) kreeg zijn leven mede dankzij ‘De Kemping’ weer op orde
Met negen zijn ze, de jongeren die vorig jaar onder de hoede van Tijs Vanneste zeven zomerweken lang een bijzondere camping uitbaatten in hartje Kempen, op de grens van Geel en Mol. Hun relaas is vanaf vanavond te zien op Eén. “Mede dankzij De
Kemping en de hulp van Tijs heb ik mijn leven weer op de rails gekregen”, zegt Jelle Lumen (32) uit Dessel.
Die negen jonge campinguitbaters waren niet lukraak uitgekozen. Het zijn mensen die om allerlei redenen een moeilijke start kenden op de arbeidsmarkt. Tijs Vanneste, ook bekend onder zijn muzikale alias Van Echelpoel, gaf hen als motiverende en coachende kracht de verantwoordelijkheid over het reilen en zeilen op de camping. Door samen te werken aan het unieke project, deden de jongeren broodnodige ervaring op in de zoektocht naar een vaste job.
Jelle Lumen (32), die vlak aan de Graspop-wei in Dessel woont, kijkt er met veel plezier op terug. “Tijdens die drie weken mocht ik het hele palet aan emoties ervaren. Ik heb tranen gelaten van het lachen en heb gehuild als een klein kind. Omdat we dat project tot een goed einde hadden gebracht en ik dat niet graag afgaf. Mijn hart en ziel steken in de Kemping.”
ADHD
“Het voelde ook een beetje als thuiskomen omdat ik al jaren met mijn ouders naar een camping in Frankrijk ga. Het was soms griezelig hoe relax ik werd op dat veld. Ik voelde geen seconde dat ik er aan het werk was.”
Niet dat Jelle na afloop van het avontuur in een zwart gat viel. “Vlak na de tv-opnames kon ik elders aan de slag, en ik heb die job nog steeds. Ik doe reiniging van bulktransporten, onder meer van vrachtwagens die onderweg zijn met cement of zand. Soms blijven er restanten van grondstoffen achter, ik verwijder die met de hogedrukspuit. De dagen vliegen voorbij. En als het werk even opdroogt, kijk ik of er een ander klusje is. Ook op de Kemping ging ik constant op zoek naar werk. Ik kan niet stilzitten, dat heeft te maken met mijn ADHD.”
Jelle heeft zijn nieuwe job te danken aan het Eén-programma. “Tijs was van die werkaanbieding op de hoogte. Aangezien het vlak bij huis is, heb ik geen seconde getwijfeld. En omdat ik het graag doe, blijf ik gemotiveerd. Dat was vroeger, toen ik in de bouwsector zat, soms minder het geval. En deed ik het werk wél graag, dan liep het spaak omdat ik faalde in een opleiding. Ik ben niet de slimste van de hoop, maar ik probeer mijn best te doen. Ik hoop dat ik nu gelanceerd ben, want ik heb lang gesukkeld op de arbeidsmarkt. Dat kwam ook door een werkongeval. Ik viel van een stelling en zat twee jaar thuis met gescheurde kruisbanden.”
Tijs en Jelle waren geen onbekenden voor elkaar. “We kwamen elkaar geregeld tegen op festivals. Hij wist wat voor een energiek manneke ik ben. En ik zat vroeger op een BUSO-school in Kasterlee waar hij lesgaf. We kennen elkaar al jaren, al lopen we elkaars deur niet plat. Maar hij is wel een soort beschermengel.”
Jelle heeft zijn leven dus weer wat op orde, maar van zijn 20ste tot zijn 28ste hing hij “serieus het varken uit”. “Omdat ik met mezelf in de knoop lag. Op werkvlak lukte het niet, terwijl ik steeds ouder werd. Omdat je maar één keer leeft, verloor ik me een poos in bepaalde middelen. Vier jaar geleden liep ik tegen de lamp tijdens een politiecontrole. Toen stond ik weer met twee voeten op de grond. Maar ik ben niet boos op mezelf dat ik vroeger buiten de lijntjes gekleurd heb. Ik heb me rot geamuseerd, en die tijd pakken ze me niet meer af.”
Tot zijn 31ste woonde Jelle nog thuis, maar sinds vorig jaar heeft hij een eigen stek. “Ik maakte geen haast omdat het ouderlijk huis groot genoeg was, en bovendien was ik vaak de deur uit. Ik kwam er vooral om te slapen. Ik ben iemand die sociaal contact nodig heeft. Bovendien vreesde ik weer in slechte gewoontes te hervallen.”
Ozman den Turk
Toen hij verhuisde, klopte Jelle bij het OCMW aan. “Ik zit in budgetbeheer. Ik kom rond met 50 euro per week. Gelukkig krijg ik soms een extraatje uit mijn naaste omgeving. De sigaretten opgeven? Daar begin ik niet aan. Ik paf zoveel dat ze me soms Ozman den Turk noemen (lacht).”
“Ik moet geen honger lijden. Als ik de vroege shift heb op het werk, eet ik ’s avonds bij mijn ouders. Ik ben een beer van een kerel, maar in verhouding eet ik weinig. Er is geen enkele dag dat ik op mijn kin moet kloppen. Toch ben ik flink vermagerd: van 135 kilo tijdens de tv-opnames naar 110 kilo nu. Allemaal door te wandelen en te werken.”
De Kemping, Eén, 20.40u
Jelle Lumen
Deelnemer ‘De Kemping’
“Ik ben niet boos op mezelf dat ik vroeger buiten de lijntjes gekleurd heb. Ik heb me rot geamuseerd, en die tijd pakken ze me niet meer af.”