Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik kan het schrijven niet laten”
Diane Broeckhoven viert 75ste verjaardag met 45ste titel
Corona houdt geen rekening met jubileums of verjaardagen. Dit voorjaar bracht Diane Broeckhoven haar 45ste boek uit, net in de maand dat ze 75 werd, maar vieren was er niet bij. “Ik hoop dat ik De souffleur alsnog live mag voorstellen”, zegt de Antwerpse schrijfster. Promofilmpje
Al veertig jaar schrijft Diane Broeckhoven fictie. Aanvankelijk waren dat jeugdboeken, sinds eind jaren negentig vooral romans. Fans roemen haar uitgepuurde taal en scherp inlevingsvermogen, dat zich ook weer laat voelen in De souffleur, een roman die speelt in het milieu van het amateurtheater. “In wezen ben ik een verhalenverteller”, zegt Diane Broeckhoven. “Ik verzin graag verhalen die vaak geworteld zijn in de realiteit. Zo kwam ik enkele jaren geleden in contact met iemand die ik in vijftig jaar niet had gezien. We deelden leuke jeugdherinneringen, maar toen we elkaar later weer ontmoetten, viel dat lelijk tegen. Los van elkaar was ons leven verder gegaan, en inmiddels koesterden we heel andere verwachtingen. In mijn verbeelding groeide het zaadje van ‘wat er ooit was, en wat er van geworden is’ uit tot een prachtige bloem.”
In het geval van De souffleur, een zonnebloem. “Het hoofdpersonage Suzanne haalt de krant als winnares van een zonnebloemwedstrijd. Zo komt Onno, die ze ontmoette in het amateurtheater, weer op haar pad. Ik heb me vooral gefocust op de gevoelens die deze volwassen man destijds bij Suzanne opriep. De sfeer tussen die twee is broeierig, zonder dat er veel gebeurt. Niet meer dan een hand op de rug, maar voor een meisje van 16 is dat een sensatie. Hoe de liefde je leven ook geïnjecteerd heeft, met het ouder worden kijk je sowieso naar hoe de dingen zijn gelopen en beland je weer bij het ontluiken van de intimiteit. Die eerste verliefdheid blijft je altijd bij.”
Op de cover van De souffleur prijkt een beeld van rode pluchen theaterzitjes. In het promofilmpje dat Broeckhoven voor het boek opnam, zit ze zelf in zo’n zetel bij Het Appeltje. “Daar, in dat kleine theater in de Antwerpse binnenstad, is het net of je mijn boek binnenwandelt. De wereld van het amateurtoneel spreekt tot de verbeelding. Tegelijk vond ik het een leuke gedachte om een verhaal te weven rond een knelpuntberoep als souffleur, een postje uit een vergeten tijd. In De souffleur repeteren de personages Glazen speelgoed van Tenessee Williams, een stuk dat ook in het echte leven populair is bij amateurspelers. Zo mix ik in De souffleur fictie met realiteit.”
“Al ruim twee jaar geleden was er met de uitgever afgesproken om mijn 75ste verjaardag met veel luister te vieren”, vervolgt de schrijfster, die hoopt haar roman alsnog in Het Appeltje te kunnen voorstellen. “We hadden het boek opgespaard voor mijn verjaardag op 4 maart. Helaas vielen de festiviteiten door corona in het water, net als de tournee langs boekhandels en bibliotheken. Die ontmoetingen met mijn publiek mis ik heel erg. Daarom heb ik mijn trouwe fans, recht uit het hart, toegesproken in een filmpje. Als ik hen straks terugzie, hebben ze het boek waarschijnlijk al gelezen, wat weer tot een ander soort conversatie leidt.”
Boekverfilming
Van corona is in De souffleur geen sprake. Het boek was net klaar toen de pandemie vorig jaar uitbrak. “Het boek is deels geschreven in Berlijn, waar ik in februari 2020 op schrijversresiden
tie was. Een gelukkige tijd, omdat ik mij compleet kon focussen op mijn werk én tegelijk de stad kon ontdekken. Bovendien heb ik er de producente ontmoet die tegen eind dit jaar mijn boek De buitenkant van meneer Jules zal verfilmen. Achteraf bleek die maand de laatste die ik en vele anderen in vrijheid hebben kunnen slijten. Voor mij geeft dat De souffleur een speciale glans.”
Nieuwe schrijfplannen heeft Broeckhoven vooralsnog niet. Ook niet voor dat ultieme boek? “Dat heb ik al geschreven, denk ik. Op mijn 70ste verscheen er met Wat voorafging een autobiografisch boek over de relatie met mijn moeder. Destijds heb ik geaarzeld om dat uit te geven, omdat het verhaal zo nietsontziend eerlijk is. Maar dat boek heeft mij geheeld, zowel het schrijven ervan, als het delen van mijn verhaal met de
lezers. Even dacht ik dat Wat
voorafging mijn laatste boek zou zijn, maar ik kan het schrijven niet laten. Na 2016 zijn er nog vier titels verschenen.”
Op naar boek nummer vijftig dus? “Goh, daar zeg je wat. Onlangs las ik een geestig boek van Deborah Campert, de weduwe van de bekende Nederlandse schrijver. Knippen in de wind is een dagboekje van een overgrootmoeder met korte fragmenten. Heel subtiel, maar zo mooi. Dat je dat op je 83ste nog kan! Misschien moet ik dus maar streven naar boek nummer vijftig, ja. Schrijven tot ik een jaar of 80 ben, dat moet wel lukken, zeker?”
Diane Broeckhoven Schrijfster
“Ik vond het een leuke gedachte om een verhaal te weven rond een knelpuntberoep als souffleur, een postje uit een vergeten tijd.”