Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Als ik bleef wenen vloog ik weer in de cel”
Reisleidster uit Merksplas Jasmine Raeymaekers (23) schrijft boek over hoe ze in Egypte werd vastgehouden
Jasmine Raeymaekers uit Merksplas leek het op haar 23 jaar al goed voor mekaar te hebben. De jonge blonde spring-in-’t-veld had zich losgemaakt van het westerse ideaalbeeld huisje-tuintje-boompje en tekende haar eigen pad uit in de toeristische sector in Sharm-el-Sheikh. Elke dag vakantie, leek het wel. Tot ze na een verkeersongeval in een Egyptische gevangenis belandde. Haar verhaal heeft ze nu in een boek gegoten.
“Ironisch genoeg, voelde ik me in België wat gevangen”, steekt Jasmine uit Merksplas van wal. “Dus had ik al mijn moed bij elkaar gezocht en was ik naar vertrokken.” Jasmine ging als animatrice aan het werk in verschillende hotels, tot ze haar droomjob tegenkomt als reisleider van TUI in Sharm-el-Sheikh. “Een fantastische tijd, met heel leuke en lieve collega’s. Daarenboven kreeg ik op de werkvloer een nieuwe relatie.” Jasmine genoot van het leven, tot ze een verkeersongeval veroorzaakte.
“Ik liep die periode wat op wolkjes, dus ik was niet aan het opletten toen ik met de auto wat papierwerk naar een hotel moest brengen. Ik zette mijn auto in achteruit en toen hoorde ik plots een harde bonk. Er stond onmiddellijk een vrouw op mijn raam te bonken en hysterisch te huilen. Ik had iemand geraakt, het bleek een jongetje van 10 te zijn. Ik dacht dat ik het kind had doodgereden, maar het had gelukkig enkel een gekneusde arm. De veiligheidsdiensten van het hotel voerden mij naar het politiekantoor voor een verklaring.”
Dramatisch sms’je
Zonder veel argwaan legde Jasmine een verklaring af, ze ging ervan uit dat ze weer naar huis mocht. Maar dat zag de Egyptische politie anders: ze moest alles afgeven, werd grondig gefouilleerd en in een cel gestoken bij vier andere vrouwen.
“Een Somalische vrouw zonder papieren, twee Oekraïense vriendinnen die voedingssupplementen hadden meegenomen voor hun vriendjes en nog een Syrische zonder visum. De vriendinnen zaten er al een jaar, de andere vrouwen zes en negen maanden. Toen kwam het besef dat ik daar misschien weleens een hele lang tijd zou kunnen vastzitten. Ik ben oncontroleerbaar beginnen te huilen.”
Anderhalve dag later werd Jasmine naar de rechtbank gebracht. “Ik zat te huilen op de achterbank, maar de bewakers zeiden heel duidelijk dat als ik niet ophield, ik gewoon terug zou gaan en geen proces zou krijgen. Ik heb de tranen verbeten. Ook toen aan de rechtszaal al mijn collega’s en mijn baas kwamen opdagen. Via de gsm van een collega kon ik een zeer dramatisch sms’je naar mijn moeder sturen. Zij antwoordde: ‘Ween maar niet te veel, want je verliest al zoveel vocht door de diarree.’ Hilarisch. Dat had ik echt nodig op dat moment. Uiteraard was ook zij ongerust. Maar dat toonde ze niet, waardoor ik me aan haar kon optrekken.”
Zingen
In de rechtszaal oordeelden ze dat Jasmine inderdaad een menselijke fout had gemaakt en ze werd vrijgesproken. Toch namen de agenten haar opnieuw mee.
“Ze wilden eerst nog nagaan of ik in België geen strafblad had of dat ik misschien in Egypte al iets mispeuterd had. Ze gooiden me dus opnieuw in de cel. Om daar niet helemaal gek te worden ben ik beginnen te zingen. Titanic, Titanic, vroeg de Syrische vrouw heel de tijd. Het klinkt absurd, maar je bouwt met die mensen zo snel een band op. Die vrouwen zitten in mijn hart.”
Een dag later – na diplomatisch ingrijpen – werd Jasmine vrijgelaten, voorgoed deze keer.
Intussen werd ze overgeplaatst, maar ze kan niet meer aarden in haar job. Ze probeert het nog als stewardess, maar sinds corona ligt ook dat stil. “Het is pas later dat ik besefte wat er allemaal gebeurd was. Ik heb het hele verhaal nu in een vrij luchtig boek gegoten, met als titel Bloed Heet Koud.
Ik heb nog geen uitgever gevonden, maar ik heb wel mijn passie ontdekt. Ik ga blijven schrijven.”
Jasmine Raeymaekers
Auteur
“Ik dacht dat ik een 10-jarig jongetje had doodgereden, maar hij had gelukkig enkel een gekneusde arm.”