Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Corona heeft het werk op de boten extra zwaar gemaakt”
Twee jonge vrijwilligers bij Duitse zeemansmissie bieden via gesprekjes matrozen stukje menselijke warmte
De Duitse meisjes Hanna (19) en Paulina (18) ontdekten in de Antwerpse haven een wereld waarvan ze niet wisten dat die bestond. Als vrijwilligsters bij de Duitse zeemansmissie stonden ze de voorbije maanden klaar om zeelieden een luisterend oor te bieden. Na een jaar missiewerk verlaten ze weldra de haven, met een hoop levenslessen op zak. De loopplank van een containerschip is duidelijk heel andere koek dan de veilige schoolbanken.
“De zeelieden reageren heel enthousiast als ze ons zien”, zegt Hanna Seegers uit Dortmund glimlachend. “Ze zitten maanden achtereen op een schip en zijn constant met hun werk bezig.” Haar collega Paulina uit Hamburg knikt: “Als wij een persoonlijk praatje met hen maken en vragen hoe het gaat, voelen ze zich écht gehoord.”
De twee dames kwamen hier als vrijwilligster terecht via de Duitse zeemansmissie. Het is hun doel ervoor te zorgen dat zeemannen die hier aanmeren, zich even thuisvoelen. ’s Ochtends vertrekken ze in een busje met het missieteam naar de haven om de schepen te bezoeken.
Hun werk is zeker geen overbodige luxe, dat leerden ze snel.
“Het werk op de schepen is zwaar. Zeker nu in coronatijden, omdat mensen niet naar huis kunnen. “We praten bijvoorbeeld veel over hun familie thuis. Sommigen van hen zijn pas vader geworden en laten dan trots hun babyfoto’s zien”, vertelt Paulina. Naast een goede babbel regelen de meisjes ook praktische zaken voor de zeelieden. Zo brengen ze geregeld dikke jassen en truien mee voor bijvoorbeeld Filipijnse zeevaarders die thuis in een T-shirt aan boord zijn gestapt en helemaal geen rekening met de Belgische temperaturen hadden gehouden.
Vooral tijdens de feestdagen zetten de dames zich in om een feestelijke sfeer te creëren. Tijdens de kerstperiode gingen ze bij diverse schepen aan boord om er kerstcadeaus uit te delen. Aan het thuisfront werd duidelijk ook gedacht. De zeelieden stuurden de dames op pad om cadeaus te kopen voor hun familie. De Belgische chocolade zeevruchten bleken een absolute favoriet.
Toch horen de twee soms ook schrijnende verhalen. Zo schrokken de meisjes enorm van het aantal zelfmoorden aan boord. “Op sommige schepen is er sprake van moderne slavernij”, verzucht Hanna. “Er kwam onlangs een jongen naar ons toe die vertelde dat hij veel te weinig betaald kreeg. Eén euro per uur.” Als ze zoiets horen nemen de dames contact op met andere organisaties die proberen voor de zeelieden betere werkomstandigheden te creëren.
‘Beautiful girls’ Ruige zeelieden en jonge dames is dat wel een verstandige combinatie?
Ze ontkennen niet dat de mannen hen weleens smalend “beautiful girls” noemen, maar ze hebben zich nooit bedreigd gevoeld. “Het helpt dat we altijd met twee zijn”, vertelt Paulina. “Als ze te persoonlijke dingen vragen dan zeg ik dat aan het werk ben en dat ik het professioneel wil houden.” “We geven ook nooit onze persoonlijke gegevens.”
Levenslessen Dit avontuur leverde hun alvast heel wat levenslessen op. Terug in
Duitsland wil Paulina Communicatie en Ontwerp gaan studeren. Hanna is van plan om een opleiding te volgen tot fijne schrijnwerker. Beiden kregen ze veel respect voor zeevaarders. Ze hopen dat mensen die iets kopen in de winkel zich wat meer realiseren hoe die producten daar eigenlijk zijn gekomen. “Hopelijk leren de mensen begrijpen wat zeelieden voor ons en de winkels wel niet betekenen”, besluiten de dames.