“Die groepssfeer, pure magie”

Drie vrouwen achter de Red Lions, Belgische medaillehoop in Tokio

Vijf jaar na het zilver van Rio gaan de Red Lions in Tokio op zoek naar goud. Terwijl de mannen zich deze week settelen in Japan, blijven hun partners aan het werk. Voor het vertrek van de nationale medaillehoop zwaaiden we de Lions samen uit. “Een gouden medaille op het EK, dat zou het slechtste scenario geweest zijn om naar Tokio te vertrekken.”

Het is zaterdag 3 juli. Voetbalminnend België is in rouw na de uitschakeling op Euro 2020. In de schaduw van Kasteel Den Brandt poseren Johanne Denayer, Margaux Vanherpe en Emma Verstraete met een brede glimlach voor de foto. Geflankeerd door een leeuw, logisch toch? De partners van Red Lions Loïck Luypaert, Nicolas De Kerpel en Arthur De Sloover - twee rasechte Antwerpenaren en een naar Antwerpen uitgeweken WestVlaming - treuren maar half om die duivelse exit.

Heel jammer. Maar zo blijven hun partners wel de laatste Europese kampioenen in ploegverband. Meer zelfs: de Red Lions zijn de enige Europese kampioenen die ons land heeft voortgebracht in een ploegsport, de Belgian Tornados (4x400m) van de broertjes Borlée niet meegerekend. Het doet de dames glunderen.

Margaux: “Zijn onze mannen echt de enige Europese kampioenen? Wauw, dat is straf.”

Emma: “De laatste jaren hebben ze de hoge verwachtingen ingelost. Als je dan nu naar het voetbal kijkt, zie je dat het plots afgelopen kan zijn.”

Johanne: “Bij de Rode Duivels zie je dat timing heel belangrijk is. Zowel in hockey als in voetbal hebben we een gouden generatie, maar ik begrijp dat de Rode Duivels na een lang en zwaar seizoen niet van begin tot einde top waren op het EK. Ik ben benieuwd hoe de Red Lions er zullen staan in Tokio. Ze hebben er twee jaar naar toegewerkt.”

Zo’n vroege uitschakeling, zorgt dat bij jullie mannen voor het besef dat het snel voorbij kan zijn?

Margaux: “De derde plaats op het EK vorige maand heeft dat al duidelijk gemaakt. Ze zullen moeten vechten tot het einde. Anders zal het snel voorbij zijn.”

Emma: “Misschien is die derde plaats niet zo slecht, de vechtersmentaliteit zal er nu zeker opnieuw in zitten.”

Johanne: “Vorig jaar zouden ze als topfavoriet naar Tokio vertrokken zijn. Nu beseffen ze dat ze nog niet staan waar ze hoopten te staan.”

Margaux: “Voetjes op de grond.”

Johanne: “Klopt. Een gouden medaille op het EK, dat was het slechtste scenario geweest.”

Na een wereld- en een Europese titel derde worden. Was het toch geen domper?

Johanne: “Ik heb al grotere teleurstellingen meegemaakt.”

Emma: “Er was ontgoocheling, al was Arthur uiteindelijk blij met die bronzen medaille. Hij had het gevoel dat ze het tornooi met een positief gevoel hadden afgesloten.”

Margaux: “Het is jammer dat er als gevolg van corona deze zomer twee belangrijke tornooien worden afgewerkt. Wereldkampioen,

Europees kampioen en dan olympisch kampioen: het zou mooi geweest zijn als ze dat rijtje hadden kunnen afwerken. Laten we dit EK gewoon vergeten en voor drie op een rij gaan.”

Laten we even terugblikken op die Europese titel in Antwerpen: hoe hebben jullie die beleefd?

Margaux: “Sportizon, het bedrijf waar ik werk, zat mee in de organisatie. Ik was elke dag aanwezig, echt de max! Die halve finale tegen Duitsland was zó zot. In acht minuten van 0-2 naar 4-2.”

Emma: “Ik krijg kippenvel als ik eraan terugdenk.”

Johanne: “Ik zat toen op het vliegtuig. Na de landing keek ik op mijn gsm en stond het 2-0. Oei, dat was niet het plan. Toen ik mijn handbagage pakte was het al 2-2 en aan de bagageband stonden we plots voor. Op tijd terug voor de finale.”

Margaux: “Dat gevoel van toen wil ik graag nog eens beleven. De

“Pure magie.” Margaux Vanherpe

“Een gouden medaille op het EK, dat was het slechtste scenario geweest.” Johanne Denayer

“Hun groepssfeer bepaalt het succes van de laatste jaren.” Emma Verstraete

avond van de finale zijn we zelfs nog het spelershotel binnengedrongen.”

Emma: “Ik heb die nacht niet geslapen door de adrenaline. Het was helemaal anders dan na de wereldtitel in India. Ook fantastisch, maar daar waren wij niet bij.”

Margaux: “Sportief was dat WK belangrijker, maar ik heb de indruk dat voor de spelers die Europese titel veel mooier was.”

Johanne: “Het volgende WK is opnieuw in India, je voelde de teleurstelling bij de spelers. Weer ver van huis, weer niet in Europa.”

Margaux: “Een wereldtitel voor eigen volk, dat zou pas echt zot zijn. België heeft geprobeerd het WK naar hier te halen, maar India heeft het gehaald.”

Emma: “Opnieuw Bhubaneswar, dat spreekt niet aan om mee te gaan.”

Johanne: “Als je dan moet kiezen om mee te gaan om je vriend twee minuten na de wedstrijd te zien of na het tornooi tien dagen samen op vakantie te gaan, dan is de keuze snel gemaakt.”

Hoe jammer is het om Tokio te moeten missen?

Johanne: “Het is jammer dat we er niet bij zijn, maar het duurt uiteindelijk maar een kleine maand. Valt nog mee. De stages zijn vaak langer en minder fijn. Tijdens een tornooi kan je nog meeleven met de wedstrijden. Tijdens een stage is er niets om te volgen.”

Margaux: “Toen ze in NieuwZeeland zaten, stonden wij op toen zij gingen slapen. Dan heb je amper contact. Zeker omdat Arthur en Nico al jaren samen op de kamer liggen en Arthur vroeg naar bed gaat. Sssst, Slo slaapt al.

Dan mag ik niet meer bellen.”

Emma: (lacht) “Arthuurke heeft zijn slaap nodig.”

Margaux: “Voor Nico is het niet slecht dat ze samen liggen. Hij zou anders te laat gaan slapen. Dat halfuur kan een verschil maken.”

Op het EK voetbal was er veel te doen rond het mentale aspect, stiekem werd er een ontmoeting tussen spelers en familie geregeld.

Margaux: “Moesten we naar Tokio mogen gaan, dan zou ik toch proberen om contact te hebben.”

Johanne: “Voor de Rode Duivels was het vooral lastig dat ze in Tubeke zaten, maar hun familie niet konden zien. Met de Spelen in Tokio is dat toch anders.”

Gaan jullie mannen het mentaal zwaar hebben?

Johanne: (gespeeld serieus) “Ja,

Loïck gaat mij enorm missen.”

Margaux: (algemene hilariteit)

“Ik denk dat het voor ons zwaarder zal zijn. Zij hebben elkaar nog.”

Johanne: “Ik heb wel het gevoel dat Loïck het door corona iets lastiger vindt. Vroeger zat hij in een vast ritme, maar de voorbije

twee jaar is hij amper weggeweest. Al zullen ze door onze aanwezigheid allicht niet beter spelen, hoor.”

Overdrijven die voetballers?

Johanne: “Ik kan hen wel begrijpen. Voetballers leiden vaak een geïsoleerd bestaan of wonen in een ander land, waardoor het moeilijker is om vrienden en familie te zien. Dan is het logisch dat ze meer op familie gericht zijn. Hockeyers hebben bijna hetzelfde leven als een gewone mens, alleen spelen ze hockey op een hoog niveau. Loïck kan rustig in Antwerpen op café met zijn vrienden een pint gaan drinken, dat moeten voetballers niet proberen.”

Loïck gaat naar zijn tweede Spelen, Nico en Arthur maken hun debuut. Zijn ze zenuwachtig?

Margaux: “Nico heeft niet veel stress, wel heel veel zin.”

Emma: “Arthur blijft er ook rustig onder. Na zijn selectie kreeg ik wel een berichtje: Mijn kinderdroom komt uit.”

Johanna: “Zo mooi. Ik krijg er kippenvel van.”

Emma: “Voor Nico en Arthur is het tof om als roomies samen te kunnen gaan.”

Margaux: “Nico was daar op voorhand ook over bezig. Sinds de vorige Spelen delen ze de kamer. Zo zie je dat de Red Lions een echte vriendengroep zijn. Soms ben ik daar jaloers op. Als ik naar mijn werk rij, denk ik vaak: Jij mag weer gaan hockeyen met je vrienden. Samen trainen, samen eten en ’s middags een spelletje spelen.”

Johanne: “Zeker het voorbije jaar was dat een luxe. Zij hebben corona op een andere manier beleefd en dat heeft bij hen de ogen geopend. Ze beseffen dat ze een ongelooflijk leven leiden.”

Wat mag er in hun koffer niet ontbreken?

Margaux: “Vroeger namen ze een Wii mee, nu zal het zeker een spelletje Uno zijn. Ze hebben een eigen versie. Heel heftig. Ik heb een keer geprobeerd mee te spelen, dat is op een ruzie uitgedraaid.”

Emma: “De verliezer moet ook altijd een opdrachtje doen.”

Margaux: “De laatste keer dat ik Nico heb afgezet aan de luchthaven, zag ik Sebastien Dockier aankomen in zijn megacoole auto. En met een ballon aan zijn pols. Die moest hij meenemen tot ze hun bestemming hadden bereikt.”

Johanne: “En Nico heeft voor iedereen nog voedselpakketten moeten maken.”

Emma: “De verliezer moest ook eens rondlopen met zo’n pluchen hond op batterijen. En dan op restaurant een kommetje water vragen.”

Margaux: Heel ludiek altijd. Reizen met kostuumschoenen, gaan ontbijten in een keepersoutfit… Echte jongens, hé.”

Emma: “Die groepssfeer bepaalt

het succes van de laatste jaren.”

Margaux: “Pure magie.”

Hoe gaan jullie straks de wedstrijden volgen?

Margaux: “We zullen vroeg moeten opstaan. De helft van de groepswedstrijden wordt ’s nachts gespeeld.”

Emma: “Dan kijk ik wel in mijn

bed.”

Johanne: “Veel mensen stellen voor om samen te kijken, dan moeten ze wel iets van de sport kennen. Ik wil de match goed kunnen volgen.”

Margaux: “Zo was het in het begin bij mijn ouders. Margaux,

wat gebeurt er? Met de jaren is het wel beter geworden.”

Johanne: “Het is jammer dat het allicht niet mogelijk zal zijn om samen op een groot scherm te kijken.”

Margaux: “Wacht, ik heb het programma al even geanalyseerd. Op 1 augustus spelen ze normaal de kwartfinale. Dan wil ik vrienden en familie samenbrengen om de wedstrijd te volgen. Ik heb al offertes gevraagd voor een groot scherm, een frietkot en wat vaten bier. Beroepsmisvorming, hé.”

Johanne: “Aan mijn werkgever heb ik al duidelijk gemaakt dat ik tijdens de wedstrijden niet productief zal zijn.”

Emma: “Als kinesist plan ik gewoon geen patiënten in.”

Johanne: (lacht) “Die zouden er ook niet beter van worden.”

Emma: “In het zorgcentrum waar ik werk, wordt er een olympisch dorp ingericht. Daar zal ik de wedstrijden wel kunnen volgen.”

Margaux: (richt zich tot Emma en Johanne) “Zijn jullie stresskippen tijdens de wedstrijd?”

Johanne: “Tijdens het WK heb ik achteraf mijn hartslag gecheckt. Het was alsof ik intensief was gaan hardlopen.”

Margaux: “Ik ben een mega stresskip. Tijdens het EK heb ik me in de tribune afgezonderd met een kap over mijn hoofd. Stel dat het shoot-outs zijn. Dan...”

Johanne: “…mag het snel gedaan zijn. Ik moet het wel gezien hebben. Om achteraf mijn mening te geven.”

Margaux: “Als Nico een moet nemen, dan kijk ik niet.”

Voor jullie is het misschien spannender?

Johanne: “Loopt het verkeerd af, dan mag je de brokken lijmen. Daar hou ik mijn hart voor vast.”

Emma: “Arthur moest op het WK de laatste shoot-out nemen. Viel wel mee, zei hij achteraf. Ik heb het zelf in de hand.”

Johanne: “Echt? Ik zou zelf zoveel stress hebben dat ik naast de bal zou slaan.”

Margaux: “Bij de U21 heeft Nico ooit eentje gemist. Ik moest bijna wenen, zo zielig zat hij er toen bij.”

FOTO JEROEN HANSELAER