Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Geviseerd, uitgefloten en weggejaagd
De (donkere) Brugse jaren van Antwerpcoach Brian Priske
Geschokt. Dat was Brian Priske (nu 44) toen hij sommige ploegmaats voor training nog snel een vettige croissant naar binnen werkten. We schrijven 2006-2008, twee woelige jaren bij Club Brugge, toen een Deense rechtsachter net niet kraakte onder pesterijen van medemaats en supporters. Zondag staat de coach van Antwerp voor het eerst weer oog in oog met blauw-zwart, nooit helemaal ‘zijn’ club. Een terugblik op de Brugse jaren van Brian Priske.
Wanneer Brian Priske in de zomer van 2007, na een eerste moeilijk seizoen bij blauw-zwart, even terugkeert naar Denemarken, geeft hij een spraakmakend interview aan de krant BT. Hij hekelt de discipline van ploegmaats, hun eetpatronen en noemt de kleedkamer van Club Brugge onomwonden “een peutertuin”. Om dat te begrijpen, moeten we terug naar november 2006. Club staat ‘slechts’ derde in het klassement wanneer aanvaller Kevin Roelandts tijdens een supportersavond in Gullegem op de regionale zender Focus-wtv dit zegt: “Het grootste probleem is dat de flanken niet meer oprukken. Jammer voor Brian Priske maar hij speelt meer achteruit dan vooruit.” Roelandts wil er vandaag liever niet meer op terugkeren, al betreurt hij het voorval nog steeds. Dit zei hij toen: “Ik dacht niet dat zoiets uitgezonden ging worden. Schandalig dat ze enkel die woorden uit een anderhalf uur durend interview pikken.”
Het kwaad is geschied. Priske noemt het later “een mokerslag” maar het is Roelandts die in de touwen hangt: hij wordt naar de B-kern gezet. Met zijn uitschuiver draagt hij bij tot de zwarte wolken die boven blauw-zwart hangen sinds monument Jan Ceulemans werd gesloopt als trainer. Zijn opvolger, Emilio Ferrera, herinnert zich die episode niet meer haarfijn. “Priske was een speler met een prima mentaliteit maar op het veld was hij niet vergelijkbaar met de uitstekende Olivier De Cock van voordien.”
De vloek van de rechtsback
Priske is die zomer door sportleider Marc Degryse gehaald omdat De Cock na een enkeloperatie in 2004 nooit meer de oude wordt. Het eerste jaar van Priske is zelfs het laatste van De Cock, die dat seizoen amper vier matchen fit genoeg blijkt. Het zijn bovendien te grote schoenen om te vullen, voor Priske maar later ook Laurent Ciman of Marcos Camozzato. ‘De vloek van de rechtsachter’ is geboren. Volgens de Deense international - die werd gehaald bij Premier Leagueclub Portsmouth, waar hij na twee jaar bij Genk een vaste waarde was - wordt hij geboycot. “Ik verdrong een van de meest geroutineerde sterren van de club naar de bank, waarna de invloedrijke kliek rond hem zich tegen me keerde. Ik zou niet zeggen dat ik gepest werd, wel geviseerd. Typisch was dat ze me de bal niet gaven als ik in een goede positie stond. Of dat ze de bal zodanig gaven dat ik hem niet kon bereiken. Ze probeerden me alleen maar belachelijk te maken”, zegt hij na dat eerste seizoen waarin Club zesde wordt maar met bekerwinst toch Europees voetbal afdwingt. “Profvoetbal is geen Club Med, hè”, zegt Ferrera. “Ik vind het flauw dat er bij slechte resultaten naar de sfeer wordt verwezen. Hoe ga je dat illustreren, dat er een slechte sfeer is? In een kleedkamer met 25 spelers hoeven het geen vrienden te zijn. Dit is topsport. Antwerp werd vorig seizoen ook geconfronteerd met problemen in de kleedkamer maar ze eindigden wel tweede na de reguliere competitie. Dat het bij Club toen niet draaide, lag aan kwaliteit. Club zat in een overgangsjaar.”
Toch heerst in Club nog een cultuur die nu als de Middeleeuwen aanvoelt. Koen Daerden is op dat moment de duurste aankoop ooit, maar moet zelf een woonst zoeken. Op zijn eerste dag is er niemand om hem te verwelkomen. Ook van de kleedkamer schrikt hij toch. “Jonge gasten als Verbauwhede, Vandelannoite en Roelandts waren geen verkeerde jongens. Maar ze waren niet op hun mond gevallen en ze kenden hun plaats niet. Roelandts was geen titularis. Hij had zijn mond moeten houden. Plus, Brian was op en top prof, maar er waren te veel spelers die verre van prof waren. De profs waren zelfs in de minderheid. Daar had Brian het - terecht - heel moeilijk mee.”
Ferrera wordt in januari op straat gezet, en in zijn zog volgt ook Degryse. Wanneer opvolger Luc Devroe in maart begint, zit Roelandts al op uitleenbasis bij Beerschot. “Die eerste maanden bij Club waren woelig. Ik zei niet voor niets bij mijn komst dat ik ze desnoods zelf uit de discotheek zou gaan halen”, verwijst Devroe naar een dronken speler die toen zijn auto in de prak reed. “Priske werd moeilijk aanvaard.
Maar ik vond dat een heel fijne mens. Na dat eerste seizoen veranderde de belastingwet voor grensarbeiders (voetballers die buiten België woonden, betaalden ervoor minder belastingen, red.). Mijn vrouw heeft Brian toen helpen zoeken, toen hij van Rijsel naar Kortrijk verhuisde.”
Geviseerd door supporters
De ritten tussen Rijsel en Brugge, al dan niet met ploegmaat Michael Klukowski, blijken nochtans therapie voor de Deen wanneer hij weer eens ziedend van een training terugkeert. Ook in Clement, Daerden en Vermant vindt hij gelijkgestemde zielen. Gelukkig voor hen houdt Devroe die zomer een eerste kuis. Roelandts mag beschikken - “Blijkbaar was ik de rotte appel”, zegt hij later maar ook lastpakken en pseudoprofs als Balaban, Vandelannoite en Yulu-matondo ruimen baan.
En Priske, die keert ondanks dat geruchtmakende interview gewoon terug naar de kleedkamer waar nog wel enkelingen zitten op wie hij doelde. Omdat hij niet wil vertrekken langs een achterpoort. Dat plezier gunt hij zijn ‘vijanden’ niet. Met de komst van Jacky Mathijssen gaat het stof echter liggen en zit Club zelfs tot maart in de titelrace met Standard. “Van problemen in de kleedkamer heb ik niet geweten. Dat was ervoor”, zegt Mathijssen.
Toch blijft Club een kruisweg voor Priske. In oktober 2007 wordt hij na een zege nota bene - nog maar eens uitgefloten door een deel van de eigen aanhang. “Eens ze een pik op u hebben, krijg de perceptie dan maar eens gekeerd”, weet Daerden. Vooral als iets offensief mislukt, wordt dat hem aangewreven. “Supporters zoeken soms een slachtoffer als het niet loopt maar hij was de beste speler op die positie. Ik heb nooit begrepen waarom hem dat overkwam. Het heeft ons wel punten gekost”, zegt Jacky Mathijssen. Priske wordt er moedeloos van: “Dit is voor niemand plezant. Het is hetzelfde als vorig jaar. Ook toen kreeg ik veel kritiek. Soms is dat terecht, soms ook niet.”
Club zal dat seizoen derde worden. En Priske? “Die had het gehad”, zegt Devroe. Wanneer het Deense Vejle zich meldt, kiest hij voor een terugkeer. Ook omdat zijn vrouw nog studeert in Denemarken. “Hij werd eigenlijk bijna weggejaagd”, zegt Mathijssen. “Tegen mijn goesting. Ik had dat vertrek nooit mogen accepteren, maar ik was er te zeer van aangedaan hoe hij ervan afzag.”
Spijt heeft Priske naar eigen zeggen niet, klink het in een afscheidsinterview. “Maar het was mentaal moeilijk. Het wordt hoog tijd dat anderen eens gaan toegeven dat het slechte voetbal van Club Brugge de voorbije twee jaar niet de schuld van Priske alleen was. Oké, ik heb zelden mijn niveau gehaald. Ik heb me hier ook nooit op mijn gemak gevoeld. Ik mis appreciatie. Op een bepaald moment is de maat wel vol. Maar ik verwijt niemand iets.” Hij noemt Roelandts zelfs “een goeie gast”. Zijn conclusie is niettemin: “Ik ben te braaf geweest.” Vandaag weet hij: “In Brugge zag ik hoe het niet moest…”
“Typisch was dat ze me de bal niet gaven als ik in een goede positie stond. Of dat ze de bal zodanig gaven dat ik hem niet kon bereiken. Ze probeerden me alleen maar belachelijk te maken.”
Brian Priske
Na zijn eerste jaar Club Brugge
“Brian was op en tof prof, maar er waren te veel spelers die verre van prof waren. De profs waren zelfs in de minderheid.”
Koen Daerden
Toen ploegmaat bij Club Brugge
“Priske werd eigenlijk bijna weggejaagd. Tegen mijn goesting. Ik had dat vertrek nooit mogen accepteren, maar ik was er te zeer van aangedaan hoe hij ervan afzag.”
Jacky Mathijssen
Toen coach bij Club Brugge