“Tweeluik nog niet beslissend”

Felice Mazzu (Union):

Na de 4 op 6 tegen Anderlecht en Antwerp wacht Union nu de dubbele confrontatie met eerste achtervolger Club Brugge. Met een

6 op 6 is Union al zeker kampioen, maar zo ver is het nog lang niet.

“99% van de mensen denkt dat Club nog kampioen wordt. Maar dat is goed: dat wil zeggen dat we voor een grote uitdaging staan”, aldus Union-coach Felice Mazzu.

Toch kan Union tegen Club de titel al veroveren. Als het zowel zondag als woensdag wint, is de titel een feit. Maar makkelijk wordt dat niet: Club is namelijk de enige ploeg waartegen Union in de reguliere competitie niet kon winnen. Meer nog: Union wist zelfs nog niet te scoren tegen Club. “Al kregen we in beide wedstrijden meer dan genoeg kansen”, verduidelijkt Mazzu. “In de eerste match die we verloren tegen Club konden we concurreren met een ploeg die het intussen al bijna gewoon is om kampioen te worden. Dat heeft ons een enorme boost gegeven. Ook in de terugwedstrijd deden we het erg goed. Onder anderen Vanzeir, Undav en Lazare misten toen kansen. We willen dus een vervolg breien aan die prestaties, maar dat deze keer wel koppelen aan efficiëntie. In onze vorige wedstrijd tegen Antwerp lieten we ook veel kansen liggen, maar dat zal niet in de hoofden van de spelers kruipen. Ze hebben zich altijd al goed herpakt.”

Dat Union efficiënter zal moeten zijn dan in de vorige twee wedstrijden tegen Club staat inderdaad buiten kijf. Hoewel winnen niet per se een must is, want als Union minstens 2 op 6 pakt tegen de West-vlamingen heeft het ook na de dubbele confrontatie alles nog in eigen handen.

“Dat klopt, maar we rekenen nog niet”, stelt Mazzu. “We spelen elke wedstrijd om te winnen. Speculeren op een gelijkspel doen we niet. Bovendien is dit tweeluik nog niet beslissend. Maar natuurlijk blijft Club Brugge de grote favoriet als je kijkt naar het budget en de kwalitatieve kern.” (tca)

Om te beginnen veel kudos voor Bart Paepen en de diocesane autoriteiten naar aanleiding van hun zeer terechte maar in deze dwaze tijden niet evidente beslissing om ‘De man die het kruis draagt’, het prachtige kunstwerk van Jan Fabre, gewoon in de kathedraal te laten stáán. Een zeldzame combinatie van gezond verstand en ruggengraat. De afgelopen sportweek friste een aantal oude waarheden op. Zo werden we herinnerd aan het axioma dat de echt groten er altijd staan op de grote momenten. Ronnie O’sullivan speelde in Sheffield als een metronoom, veegde zijn veel jongere opponent van de tafel en haalde als oudste speler ooit zijn zevende (!) wereldtitel snooker binnen. Real Madrid kende de laatste jaren veel ups en downs, speelde niet altijd even denderend en verzeilde regelmatig in uitzichtloze situaties. Intussen zijn ze voor de 35ste keer kampioen van Spanje en hebben ze uitzicht op hun veertiende (!) Europabeker. Tegen veler verwachtingen in (waaronder ook de mijne) schakelden ze het wonderteam van Man City uit. Daar hadden ze amper tien minuten in overdrive voor nodig. Zoals De Volkskrant terecht schreef, schuilt in hun opmars naar de finale bovendien veel symboliek: Real staat voor oud geld en het rekende onderweg af met het veel nieuwere oliegeld: eerst gingen Paris SG en Chelsea voor de bijl, en nu dus City. Welke eigenschap leidt er dus toe dat een club, een atleet of een sportprestatie het epitheton ‘groot’ verdient? Het antwoord luidt: consistentie. Een toevalstreffer, een onverwacht succes of een verrassende prestatie kunnen wel bewondering afdwingen en in sommige gevallen zelfs eeuwige roem opleveren, maar ze maken de auteur niet ‘groot’. Zo overleed deze week Harm Ottenbros, 78 jaar oud, wereldkampioen wielrennen in 1969. Een sympathieke Hollander met een rare familienaam. Hij won in zijn ganse carrière geen vijf koersen, maar die dag in Zolder was hij en niemand anders de rapste. Omdat de favorieten mekaar beloerden, bleef hij met onze landgenoot Julien Stevens alleen voorop en tot afgrijzen van elke rechtgeaarde Belg klopte hij die in een millimetersprint.

De pers noemde hem destijds denigrerend een ‘klokkenluider’: dat woord had toen nog een andere betekenis dan vandaag. Harm was een van de grootste eendagsvliegen uit de geschiedenis van de wielersport. Hij werd weggepest uit het peloton, stopte met koersen en gooide zijn fiets vanaf de Zeelandbrug in de Oosterschelde: echt gebeurd.

Ook nog eens aan herinnerd de voorbije dagen: nooit wanhopen! Volgend jaar zal het precies dertig jaar geleden zijn dat mijn club een Europese finale speelde. Als laatste Belgische club overigens, maar dat terzijde. Dertig jaar is lang en de jongere generatie fans smacht terecht naar nieuwe glorie. Maar wat zien we vandaag? AS Roma – toch niet de kleinste ster aan het firmament – speelt de finale van de Conference League en dat is geleden van… 1991. Straffer nog: Eintracht Frankfurt, een Traditionsverein als geen ander, bereikt na maar liefst 42 jaar (!) opnieuw de finale van de Europa League. Zoals gezegd slechts één conclusie: keep the faith.

Voor wie het mocht interesseren: het iconische ‘hand van God’-shirt van Maradona heeft op de veiling door Sotheby’s uiteindelijk meer dan 8 miljoen euro opgebracht, een nieuw record voor een sportief souvenir. De identiteit van de koper is niet bekend. De waarde van een voorwerp is uiteraard subjectief: de ene spendeert geld aan wijn, de ander aan postzegels. Maar een gedragen voetbaltruitje van acht miljoen is toch wel een heel duur hebbeding. Zes grandslamtoernooien winnen, getuigt zeker van consistentie en geeft recht op een plaats in de galerij der groten. Maar ook voor groten geldt de wet. In Engeland werd Boris Becker veroordeeld tot 30 maanden gevang wegens bedrieglijke insolventie. En niks te enkelbanden, minstens de helft van die termijn is effectief ‘in het kot’ uit te zitten. Bovendien loopt de gewezen kampioen, die in Londen woont, als gevolg van de Brexit het risico om gedeporteerd te worden als ‘ongewenste vreemdeling’. Drie keer Wimbledon winnen en dan toch buiten vliegen, geef toe dat het raar klinkt. Taunton Town is een heel kleine club die in de zevende afdeling (!) van de Engelse competitie speelt. De afgelopen week brak ze twee clubrecords: ze promoveerde voor het eerst in haar bestaan naar de zesde afdeling en voor de beslissende match tegen Farnborough kocht het nooit geziene aantal van 2.303 mensen een kaartje.

Na een onstuimige viering bleek een van de cornervlaggen verdwenen. De club postte daarop een tweet met het vriendelijke maar dringende verzoek om het noodzakelijke attribuut terug te geven, met het oog op de nog resterende wedstrijden. De volgende ochtend reeds werd het kleinood terugbezorgd. Aan de fan die het inleverde werd beloofd dat hij de vlag na het seizoen mag houden. De trui van Maradona en de cornervlag van Taunton: alles heeft zijn waarde.

De week van de oude waarheden: O’sullivan behaalt zevende wereldtitel snooker en Real Madrid klopt City.