“Uiteindelijk is die kanker bijna een fait divers in mijn leven geweest, bij de laatste scan eind februari bleek mijn lichaam nog altijd schoon. ”

Thuisgekomen was ik ervan overtuigd dat ik de zomer niet zou halen.”

Je beschrijft het als een heel rationele overweging.

“Ik denk dat het ermee te maken heeft dat mijn vader 33 jaar geleden op zijn 52ste op een dag heel moe thuis is gekomen, drie maanden later was hij dood. Allerlei onderzoeken, maar men wist niet wat er scheelde. Het bleek huidkanker te zijn, in een stadium dat het overal in zijn lichaam zat. Toen heb ik van dichtbij gezien: als het lot je bij de lurven heeft, dan is er soms gewoon niks meer aan te doen. Die eerste nacht na spoed ben ik naar beneden gekomen, heb ik mij aan tafel gezet met mijn laptop en heb ik besloten dat ik nog een en ander moest vertellen aan mijn dochters, voor als ik er niet meer zou zijn: praktische dingen, zaken uit het verleden, wat ze met al mijn spullen moesten doen (lacht).”

Dat op papier zetten, is dat een manier om iets mooier te maken dan de realiteit? Zoals je grafisch werk?

“Ik denk niet dat ik de zaken heb willen verbloemen, maar ik ben wel iemand die positief in het leven staat, dat is gewoon mijn karakter. Daarbovenop relativeer ik mezelf nogal sterk. Het was zo van: iedereen gaat dood en nu is het mijn beurt. Niet: waarom ik?”

***

“Ik voel me klein vandaag”, schrijft Ditte op bladzijde 35. “Ik voel me het stofpluisje dat als bij toeval in de rechte hoek tussen plafond en muur terechtkwam, door het slordige werk van de stukadoor niet kan ontsnappen en ter plekke moet hooveren, wachtend op het zuchtje tocht dat hem kan bevrijden. Ik ben een kleinigheid.”

***

Je hebt geluk gehad dat de tumor volledig weg kon en dat er geen nabehandeling nodig was.

“Uiteindelijk is die kanker bijna een fait divers in mijn leven geweest, bij de laatste scan eind februari bleek mijn lichaam nog altijd schoon. Pas op, een van mijn adviezen aan mijn