“Mijn verre droom: de Spelen van 2024”

YANINA WICKMAYER, ooit nummer twaalf van de wereld, werkt aan terugkeer na mamabreak en oponthoud door corona

Ze was nummer twaalf van de wereld – alleen Justine Henin, Kim Clijsters en Dominique Monami stonden als Belgen ooit hoger – speelde de halve finales van de US Open en imponeerde ook op Wimbledon en de Australian Open. Na een mamabreak, een onverwachte passage bij The masked singer en oponthoud door corona timmert Yanina Wickmayer (32) aan haar comeback op kleinere tornooien. “Ik moet hopen dat een tornooidirecteur mij nog kent.”

Onverwacht oponthoud onlangs: je kreeg corona. Dat bericht liet niet veel goeds verhopen.

Yanina Wickmayer: “Zo’n dikke zes weken geleden raakte ik besmet. Niet dat ik naar adem moest happen of dat mijn longen piepten, maar ik stak wel tien dagen in mijn bed en was erg ziek: barstende hoofdpijn, veel hoesten, een zwaar grieperig gevoel, heel moe… Ik moest extra medicatie nemen om de ontsteking op mijn longen weg te krijgen. Mijn dokter was duidelijk. Ik hoor dat superveel atleten die te snel beginnen na corona, weer moeten stoppen en maandenlang last hebben en aanmodderen. Ik ben blij dat ik een weekje langer heb gewacht.”

Hoe ben je eraan toe?

“Mijn conditie is weer zo goed als optimaal. Ik was superfit toen ik corona kreeg. Dat werd door elkaar geschud. Vroeger had ik daar een drama van gemaakt, nu relativeer ik dat het enkele weken niet loopt zoals ik wil. Dan zie ik mijn dochter en denk ik: Oké, het is niet erg. Nu ben ik weer aan het tennissen, maar het gravelseizoen sla ik wel over. Nu nog twee tornooien op gravel spelen en dan meedoen aan Roland Garros vind ik te kort. Ik heb meer tijd nodig om mijn ritme te vinden en honderd procent te zijn.”

Je kunt wel alweer zingen?

(lacht) “Jawel.”

Hoe kwam jij in The masked singer terecht?

“Via mijn manager. Hij wist totaal niet dat ik kon zingen (lacht). Ik zing heel graag, mijn vriendinnen zeggen dat ik niet vals zing. Waarom niet?, dacht ik. Dat werd vorig jaar opgenomen, nog voor mijn comeback.

Ik was toen drie, vier weken

bevallen: Schat, ik moet nu een dag naar de opnames. Tot straks, hé. (lacht) Neen, Jérôme is een voorbeeldige papa. Het was een van de zotste avonturen ooit, met een leuke bende.” Kortom: verborgen talenten.

“Ik vroeg mij dikwijls af toen ik in dat pak naar de jury stapte: Wat ben ik hier in godsnaam aan het doen? Absurd. Als ik zou doorgaan, was

mijn volgende song Born to make you happy van Britney Spears.”

Terug naar het tennis: wanneer speel je je volgende tornooi?

“Binnenkort hoop ik een hardcourttornooi te spelen, in juni speel ik op gras. Ik hoop dat ik binnen geraak op Rosmalen: dicht bij huis, superleuk voor het kleintje…. Mijn beschermde ranking (de plek die ze voor haar

zwangerschap had, red.) mag ik twee keer gebruiken op de grandslamtornooien. Die wil ik inzetten voor de kwalificaties van Wimbledon en de US Open.”

Was het moeilijker dan gedacht om in topvorm te raken?

“Dat viel mee. Ik ging mijn zwangerschap in alsof ik een comeback zou maken. Ik bleef trainen, bleef elke dag rugoefeningen doen, bleef actief: eerst lopen, dan fietsen, dan zat mijn buik in de weg en werd het wandelen… Ook na de bevalling heb ik mijn lichaam verzorgd. Zelfs als ik niet was teruggekomen, had ik dat gedaan.”

Je speelde tot dusver twee enkeltornooien en een dubbeltornooi. Hoe verloopt die zoektocht naar tornooien?

“Ik was meer dan anderhalf jaar out, dan is het niet gemakkelijk om een programma samen te stellen. Het is een combinatie van wildcards proberen te krijgen in kleinere tornooien en mijn beschermde ranking inzetten.”

Helpt het niet dat je nummer twaalf van de wereld bent geweest of de halve finale op de US Open hebt gespeeld?

“Als ik nu tiende van de wereld was geweest, had ik recht op wildcards op de grote tornooien – zoals bij Kim Clijsters het geval was. Wie in de top tien stond, de Masters speelde of een groot tornooi won, zit in een clubje voor wie grote tornooien één of twee wildcards moeten vrijhouden. Als er geen aanvragen komen van anderen, heb je daar recht op. Nu moet ik mails sturen naar kleinere tornooien en hopen dat een tornooidirecteur mij nog kent. En veel tornooien geven wildcards aan hun nationale spelers. Dus het is een zoektocht, ja. Natuurlijk zou het leuk zijn om meteen weer grote tornooien te spelen. Maar ik heb matchritme nodig, anders kan ik met mijn beschermde ranking op grandslamtornooien ook niet zoveel gaan doen. Nu, ik wist dat dit bij mijn comeback hoorde.”

Je speelde alle grote tornooien en werd er in de watten gelegd. Nu moet je je weer behelpen in kleinere tornooien. Hoe vervelend is dat?

“Op de grotere tornooien moet je je inderdaad niet veel zorgen maken, want alles is geregeld. Kom je van het vliegtuig, staat het transport klaar. Het hotel is geboekt. Je hebt altijd nieuwe ballen om te trainen. Je verdient een cent. Nu is dat even weg. Ik speelde tijdens mijn comeback twee tornooien in Portugal waar geen ballenjongens of -meisjes waren tijdens de kwalificaties. Ik moest de ballen zelf bijeenrapen. Ik ben daar niet vies van, dat stoort mij niet. Ik regel alles zelf, reserveer zelf de uren in de gym – als die er al is. Ik kies de beste ballen uit de doos om te trainen. Terug naar de jaren toen ik zestien, zeventien was: trek je plan. Ik heb niet veel luxe nodig, als ik maar kan trainen en spelen. Het is wel niet dat ik dit makkelijk vijf, zes jaar zou kunnen volhouden. Ik moet het gevoel hebben: Ik groei

hier weer uit, klim weer op. Het heeft ook iets charmants: als ik binnen een aantal maanden weer op Wimbledon sta, sta ik er toch maar weer.”

Hoeveel meisjes kom je tegen die je niet kent?

“Ik kom heel weinig meisjes tegen die ik wél ken (lacht). Ik moet opzoeken hoeveel tornooien ze hebben gespeeld, tegen welke type speelsters ze hebben gewonnen of verloren, of ze veel op hardcourt of gravel spelen, of ze links- of rechtshandig zijn... Soms staat er geen foto op hun profielen en moet ik gissen. Soms komt iemand helemaal anders op het veld dan ik dacht dat ze was: weg tactisch plan. Maar alles om matchritme op te doen, daarom speel ik weer meer dubbel.”

Heb je jezelf een deadline voor je comeback gegeven?

“Ik ben hieraan begonnen omdat ik nog graag op de baan sta. Ik ben geen zestien meer, het is niet dat er nog dingen móéten. Natuurlijk wil ik altijd winnen. Ik heb nog een verre droom: op de Olympische Spelen van Parijs 2024 staan. Ik wil dit wel met mijn gezin beleven. Volgend seizoen zal Luana stappen, kun je al een spelletje spelen, eens naar het strand gaan... Nu is het nog moeilijk. Ze

“Als ik tiende van de wereld was geweest, had ik recht op wildcards op de grote tornooien – zoals bij Kim Clijsters het geval was. Nu moet ik mails sturen naar kleinere tornooien en hopen dat een tornooidirecteur mij nog kent.”

“Ik speelde tijdens mijn comeback twee tornooien in Portugal waar geen ballenjongens of -meisjes waren tijdens de kwalificaties. Ik moest de ballen zelf bijeenrapen. Ik ben daar niet vies van.” Yanina Wickmayer

begint te stappen maar het is tien seconden dit, vijf seconden dat…. Ze kan niet stilzitten. Rara, van wie zou ze dat hebben? (lacht) Volgend jaar zal ze veel meegaan, dit jaar nog niet superveel. Ik hoop haar zo ook mee te nemen in wie haar mama is en haar iets mee te geven van mijn gedrevenheid. Al zal ze – als ik dit geen vijf, zes jaar meer doe – er zich later niet veel van herinneren.”

Een tennismama en iemand die je goed kent, stopte onlangs definitief met proftennis. Ben je verrast door het afscheid van Kim Clijsters?

“Neen. Ik kreeg al signalen dat Jada

(Clijsters’ dochter, red.) goed basketbalde en het familieleven veel tijd vraagt. Dat snap ik, met drie kids. Kim was nooit iemand die rondreisde en tornooien speelde zonder haar kinderen, familie en een hele aanhang. Zij was altijd goed omringd.”

Was haar comeback gelukt zonder coronapandemie? Nu kon ze veel minder tornooien dan voorzien spelen.

“Misschien wel. Ik zag Kim in Indian Wells 2020. Ik had er het WTA 125tornooi gespeeld, Kim was er voor het hoofdtornooi. Ze was toen stilaan wedstrijdklaar, maar het tornooi werd geannuleerd. Op die leeftijd, met drie kinderen, is het niet makkelijk om te blijven trainen als je niet weet wat de toekomst brengt. Ik had wel gedacht dat ze een laatste officieel tornooi zou spelen. Ze zal wel nog exhibitiewedstrijden spelen voor de fun, al denk ik wel dat in haar achterhoofd zat bij haar tweede comeback:

We gaan er nog eens een goeie patat op geven.”

FOTO DBA