Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Onze natuur is de moeite waard”
Pim Niesten filmt eerste grote Belgische natuurdocumentaire
Natuurfilmer en bioloog Pim Niesten (41) heeft voor productiehuis Hotel Hungaria de laatste beelden geschoten van de eerste film over de wilde natuur in ons land. “De focus ligt op de schoonheid van wat er in ons Belgenland vandaag leeft en beweegt in onze natuur”, zegt Niesten, die aan de opdracht drie jaar heeft gewerkt. Hij reist al vijftien jaar de wereld rond om in de natuur te filmen voor grote namen als National Geographic, BBC en NDR.
Pim
Onze Natuur,
Voor noem het de Vlaamse filmden twee cameraploegen van productiehuis Hotel Hungaria de eerste shots in maart 2019. Mechelaar Pim Niesten smeet zich daarna meer dan vijfhonderd draaidagen op de Vlaamse fauna en flora. Het resultaat is niet alleen een langspeelfilm, maar ook een veelbelovende zevendelige documentairereeks voor Canvas en RTL.
Onze Natuur, Planet Earth,
Jij bent een natuurmens in hart en nieren?
“Het hartsgevoel met de natuur is mij met de paplepel ingegeven. De tuin van mijn ouders was het Mechelse Vrijbroekpark. Ik wou als kleine jongen eerst paleontoloog worden, maar toen ik hoorde dat ik dan alleen opgravingen zou mogen doen, ben ik daar snel van afgestapt. Als tiener ging ik dikwijls trekvogels tellen in het Mechelsbroek. Om een solide achtergrond te hebben, ben ik biologie gaan studeren aan de KULeuven. Daarna genoot ik een filmopleiding in Brussel.”
Niesten:
Hoe kom je in het wereldje van de natuurfilmers terecht?
“Voor mijn stage voor de filmschool, kwam ik bij een Nederlands productiehuis terecht. Ik kwam in contact met mensen die zich bezighielden met natuurfilms. Bij de BBC in Bristol mocht ik mijn eerste natuurfilmpjes tonen. Dat was meteen bingo en wat later kon ik voor een opdracht mee naar Zuid-Afri
Pim Niesten
ka. Inmiddels freelance ik vijftien jaar voor buitenlandse productiehuizen die opdrachten afwerken voor onder meer BBC of National Geographic. Ik ben de enige Vlaming die op dit niveau wereldwijd natuurdocumentaires maakt.”
Is filmen in de natuur ook een fysieke veldslag?
“Zeker weten. Voor een meerdelige reeks over nationale parken in Amerika ben ik verantwoordelijk geweest voor de afleveringen in de Grand Canyon, in de staat Arizona. Mooi, maar om te werken, zowel logistiek als fysiek, heel zwaar. Je moet conditioneel top zijn. Het is dikwijls in de meest onherbergzame gebieden sleuren met tientallen kilo’s aan camera’s, verrekijkers, statieven, lenzen, enzovoort. Dagenlang heb ik een rugzak gedragen van dertig tot veertig kilogram zwaar. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, ook al is het resultaat niet altijd zoals je wil.”
Wat was je mooiste opdracht?
“De Saguaro-woestijn tussen de grote kandelaarcactussen in Arizona met zijn magistrale westernlandschappen is mij altijd bijgebleven. Dat is een buitenaardse plek midden in de woestijn, maar vol leven als je weet waar je het moet zoeken. En die informanten leer je met de jaren beter kennen. Je kan daar elk moment verdwalen. Een kompas, gps en coördinaten heb ik altijd bij de hand. Want je draait daar een hoek om en je weet met die kolossen van cactussen niet meer waar je staat.”
Natuurfilmer en bioloog
“Ik heb in Ethiopië ooit een leeuw gefilmd die twintig meter van mij zat. Veiligheidshalve had ik de koffer van mijn auto laten openstaan om er op elk moment in te kunnen duiken.”
Een natuurfilmer moet liefst zo dicht mogelijk bij zijn doelwit geraken.
“Dat is inderdaad zo. Ik kan met mijn camera en supertelelens onderwerpen tot bijna dertig keer vergroten. Maar dan is elke trilling er één te veel en verlies je veel licht. Dat is belangrijk omdat het filmen dikwijls ’s ochtend en ’s avonds laat moet gebeuren. Biologisch inzicht is ook belangrijk. Elk dier reageert anders. Dieren hebben scherpe zintuigen. Ze ruiken je en zien je van héél ver komen. Als natuurfilmer wil je zo dicht mogelijk bij de beesten geraken.”
Heb je al gevaarlijke toestanden meegemaakt?
“Ik ben ooit door een olifant aangevallen, door een foutieve inschatting van mijzelf. Ik ben toen gaan schuilen achter een boom. Die was genoeg om de kolos de nodige ruimte te geven om zijn eigen route weer te volgen. Wilde dieren gaan je pas aanvallen als ze zich bedreigd voelen. In de savanne heb ik meer schrik van buffels dan van leeuwen. Leeuwen zijn geen bloeddorstige killers. Ze gaan je liever uit de weg dan je aan te vallen. Ik heb in Ethiopië ooit een leeuw gefilmd die… twintig meter van mij zat. Veiligheidshalve had ik de koffer van mijn auto laten openstaan om in te duiken. Maar zover is het niet gekomen.”
Is het dan niet moeilijk om in je eigen minder spectaculair land natuurfilms te maken? De opdracht