Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het ging eindelijk beter met Maïlys. Maar toen kwam hij in haar leven”
Jasmijn Cappon (51) verloor door Alexander Dean haar dochter én haar ouders
“Iedereen heeft waarschijnlijk al iemand verloren. Dat is verschrikkelijk. Maar drie mensen tegelijk, op zo’n manier, dat is nóg erger.” Alexander Dean vermoordde haar dochter én haar beide ouders. En ook al zat ze op een paar meter van hem, Jasmijn Cappon (51) bleef gisteren in de assisenzaal de hele tijd sereen. Al had ze één vraag voor hem: “Wáárom heb je mijn liefdevolle dochter, papa en mama zó afgeslacht?”
Pas op het einde van haar getuigenis krijgt Jasmijn Cappon het even écht moeilijk. Haar advocaat Kris Vincke neemt het woord en zegt: “Ik heb al dikwijls gezegd dat ik mijn appreciatie voor jou nooit onder stoelen of banken zou steken. Ik weet dat je met een enorm schuldgevoel zit. Toch zaag en klaag je nooit. Maar je hebt mij bij het begin van dit proces gezegd: Kijk erop toe dat mama en papa óók aan bod komen.”
Jasmijn: “Mijn papa en mama waren gewoon fantastische mensen. Als ik hen probeer te beschrijven, doe ik hen tekort. Mijn papa was een rots in de branding voor ons. En mijn mama? Dat was mijn beste vriendin. Ik zag haar élke ochtend en avond.”
Even daarvoor vertelt ze uitvoerig over de band met haar dochter Maïlys. Die was niet altijd even makkelijk. Maar kort voor Alexander Dean toesloeg, waren ze eindelijk weer gelukkig samen. “Het was ongelooflijk. Ik had plots mijn dochter terug, in een verbeterde versie. Heel verstandig. Heel toekomstgericht. Ze was supergelukkig en opgewekt. Ze ging opnieuw naar de avondschool en wilde haar studie afmaken. Het leven lachte haar weer toe.”
Paniek in Frankrijk
Jasmijn Cappon heeft op het proces al zeer emotionele dagen achter de rug. Toen woensdag de laatste momenten van haar dochter op een groot scherm geprojecteerd werden, was ze even gebroken. Maar nu stáát ze er, in een bomvolle zaal, met de jury rechts van haar. En links, op slechts een paar meter, de kerel die haar álles heeft afgenomen. Toch blijft ze al die tijd waardig en sereen. Goed voorbereid, met een mapje vol papieren, doet ze haar verhaal. Beginnend bij die fatale avond toen zij – net aangekomen in de Franse Dordogne – een verontrustend telefoontje krijgt van haar dochter. “Mailys was thuisgekomen en zei dat er iets van beweging aan het gordijn was. Ik zei: ‘Ga niet naar binnen. Wacht achter de haag. Ik ga pepe bellen.’”
Pepe, dat is opa Gery Cappon (68). Die leeft voor zijn dochter en kleinkinderen en rept zich onmiddellijk naar de woning in Moere, samen met zijn vrouw Marie-José (64), die eigenlijk al in pyjama zat. Jasmijn wordt ongerust van op haar vakantiebestemming. Ze blijft bellen, maar krijgt haar ouders niet meer aan de lijn. “Ik vond het raar dat ze niet antwoordden. Ik was dan al redelijk aan het panikeren.”
Ze blijft ook bellen naar de vaste lijn thuis. Niet Maïlys neemt op, niet pepe, maar wel de man voor wie ze al meermaals naar de politie belde. “Het is Alex, zei hij”, vertelt Jasmijn in de rechtszaal. “Hij zei dat hij afgesproken had met Maïlys. Maar dan ik zei hem: ‘Maïlys zou nooit meer afspreken met jou.’ Ik vroeg hem mijn papa te geven. Maar heel treiterend zei hij: ‘Pepeetje wil niet meer aan de telefoon komen.’”
Eventjes krijgt ze zelfs haar dochter nog aan de lijn. De allerlaatste keer dat ze haar stem hoort. “Maïlys zei heel emotieloos: ‘Mama, alles is in orde.’ Maar ik geloofde haar niet. Ik zei dat ik de politie zou bellen.” Plots wordt het contact verbroken. Een paar uur later krijgt Jasmijn van een spoedarts te horen dat zowel haar dochter als haar ouders vermoord zijn.
Jasmijn Cappon
Mama van Maïlys
“Mijn papa en mama waren gewoon fantastische mensen. Mijn papa was mijn rots in de branding. En mijn mama? Dat was mijn beste vriendin.”
Buitengegooid
Voorzitter Willem De Pauw peilt naar de relatie tussen Maïlys en Alexander Dean. Die was “ça va” in het begin. “Maar ik voelde snel dat het niet goed zat. Toen hij haar een eerste keer buitengooide, sloeg hij haar gsm kapot tegen de verwarming en heeft zij heel de nacht rondgetsjoold in Brugge.”
Haar achttiende verjaardag moest een feest worden. “Maar er moet iets gebeurd zijn tussen hen die dag. Ze was volledig overstuur.”
Voorzitter: “Het is een lastige vraag. Maar uit het dossier blijkt dat Maïlys op 15-jarige leeftijd nogal een uitgesproken seksuele interesse had. Hoe kadert u dat als moeder?”
Jasmijn: “Ik zag op haar laptop redelijk seksuele foto’s (van fotograaf Jeroen Verstraete,
red.) voor een meisje van 16. En ik las ook chatberichten. Ik zei haar dat ik dat niet oké vond. Maar ze zei: ‘Mama, niet ongerust zijn. Ik ga er zeker nooit meer naartoe.’”
Maar Jasmijn geeft toe dat de puberjaren van haar dochter getroebleerd waren. Ze heeft later te horen gekregen dat haar dochter mogelijk misbruikt werd door enkele jongeren in Oostende. “Er waren dingen waarvoor wij hulp zochten. Een psycholoog zei dat zolang zij het zelf niet vertelde, hij niet veel kon doen. Ik begreep dat niet als mama. Ik dacht dat je een degout kreeg van seks als je verkracht werd. Maar blijkbaar is er een klein percentage dat net gevaar opzoekt om ermee om te gaan.”
Bij een therapeut later ging het beter met Maïlys, zegt Jasmijn. “Maar toen kwam hij
(wijst naar beschuldigde) in haar leven. Als mama kan je maar je best doen en zeggen dat je er bent. Dat is mijn grootste verdriet. Was ze naar die therapeut blijven gaan, dan zaten we hier waarschijnlijk niet.”
Hoofd buigen
Aanklager Serge Malefason richt zich op het einde van haar getuigenis rechtstreeks tot Jasmijn. Hij weet dat zij de politie veel kwalijk neemt. Zeker nadat ze haar eens wegstuurden met de uitleg: “Het is alleen maar
LDVD (liefdesverdriet, red.).”
“Ik deel die frustratie voor een stukje, maar ik wil u de hand rijken”, zegt Malefason. “Ik ga alles met u rustig proberen te kaderen. En dan nederig het hoofd buigen.” De aanklager vraagt Jasmijn wat ze de man, geflankeerd door twee agenten, nog wil vragen. “Simpelweg: wáárom? Wáárom moesten mijn dochter, mama en papa, de meest liefdevolle mensen, zó afgemaakt worden? Net wanneer ons leven weer op de rails stond. Maar ik vrees dat ik geen antwoord zal krijgen.”
Alexander Dean zwijgt. Hij staart alleen maar naar de grond.