“Ik voel het: deze blessure is een keerpunt. Al mijn ‘bad luck’ moet nu voorbij zijn”

In een massale valpartij die veroorzaakt werd door haantjesgedrag, zo zei je eerder.

“Ik ga niemand de schuld geven. Het doet er ook niet toe wiens fout het was. Maar die val had vermeden kunnen worden. Op die weg rijdt het peloton 70 per uur. Als je daar valt, weet je dat het een ramp wordt. Wat het ook was. Een slagveld. De beelden vanuit de helikopter zijn wat later gemaakt, die toonden niet hoe groot de ravage echt was. De helft van het peloton lag tegen de grond. Ik ben zelf niet eens slecht gevallen, niet op mijn gezicht of zo. Maar ik moet een stuur of toch iets hards tegen mij hebben gekregen.”

Je zei: ik voelde dat mijn tanden niet meer zaten waar ze moesten zitten. Angstaanjagend, lijkt me.

“Ik had schrik dat mijn tanden zouden loszitten of afgebroken zijn. Mijn kiezen rechts achteraan sloten niet meer aan, ik kon mijn mond niet meer sluiten. Dat zei genoeg. Kaakbeen gebroken.”

Hoe gaat het daarmee?

“Goed. Bij de operatie is een draadje aangebracht om alles op de juiste plaats te houden, maar dat is er alweer uit. De dokters hebben ook een plaatje aangebracht boven de breuk, maar dat mag gewoon blijven zitten. Komende zondag moet ik aan vijftig procent botherstel zitten. Praten gaat probleemloos, eten blijft moeilijk. Bij het kauwen mag ik niet over de pijngrens gaan. Zachte voeding lukt, hardere dingen kan ik totaal niet eten. Dat is vooral lastig bij het trainen: ik kan geen energiebarretjes eten. Zelfs bananen lukken nog niet zo goed. De hele tijd gelletjes nemen gaat ook niet, dan ligt je maag totaal overhoop. Ik zoek. Peperkoek lukte nog niet een week geleden, straks misschien wel.”

Het positieve nieuws is dat je weer aan het trainen bent. Maandag nog met Laurens De Plus. Hij zegt dat je alweer een goed niveau haalt.

“Dat is het voordeel als je valt in topvorm. Dan ben je rap weer op niveau. Het is ook de bedoeling om van 20 mei tot 6 juni op hoogtestage te gaan naar de Sierra Nevada.”

“Bij het kauwen mag ik niet over de pijngrens gaan. Zachte voeding lukt, hardere dingen kan ik totaal niet eten. Peperkoek lukte nog niet een week geleden, straks misschien wel.”

Is er ook al een nieuw koersprogramma?

“Ik herbegin in de Baloise Belgium Tour of – als het echt goed gaat – in de Ronde van Zwitserland. Daarna volgt een nieuwe hoogtestage in Livigno, om toe te werken naar de Ronde van Polen en misschien ook de Vuelta. Dat is nog niet honderd procent zeker.”

Met grote rondes lukt het niet zo goed: nu mis je de Giro, in 2020 gaf je na één dag op in de Vuelta.

“Ja, het is echt tijd dat ik een grote ronde rijd. Dat gaat mijn ontwikkeling heel goed doen.”

Heb je nu het gevoel dat je ter plaatse trappelt?

“Voor mezelf zit ik wel onder de maat, ja. Ik heb de indruk dat ik niks heb kunnen laten zien. Vorig jaar was er dat gedoe met DSM

(de ploeg stelde hem niet meer op, Van Wilder wilde via de rechtbank zijn contract verbreken, red.).

Nu ben ik opnieuw zes weken kwijt. Elke keer gebeurt er iets waardoor het net niet lukt. Dat moet stoppen en dat gaat ook stoppen. Ik heb het gevoel dat deze blessure een keerpunt is, dat alle eindelijk voorbij is.” bad luck

Complimenten voor je optimisme.

“Dat is het voordeel: mentaal ben ik intussen steenhard geworden. Die periode bij DSM was de hel. Dus wat me nu overkomt, kan ik relativeren. Ik geef eerlijk toe: vorig seizoen – of toch de tweede helft daarvan – was mentaal de moeilijkste periode in mijn leven. Zet eender welke renner in mijn plaats en driekwart geeft op of wordt depressief. Elke ochtend stond ik op in het donker, zonder doel, zonder perspectief voor de toekomst. Precies het omgekeerde van wat een topsporter nodig heeft. Je denkt:

Ilan Van Wilder

WTF moet ik nu vijf uur gaan trainen? Waarom?

En toch heb ik het gedaan. Ik heb niet opgegeven. Toen de ploeg me in september toch nog opstelde in twee koersen, was ze zelf verrast over hoe goed ik