Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Voelden meteen jullie warmte”
Russische tolk vertaalt ontroerende dankbrief ‘Zoerselse’ Oekraïners:
Om te tonen hoe hard ze de geboden opvang waarderen, schreven de Oekraïense vluchtelingen uit Zoersel een dankbrief. De Russische tolk Tatiana Savchenko uit Westmalle vertaalde die brief naar het Nederlands en wil hem nu delen. Dat zij als Russische, nog voltijds werkende vrouw zich vrijwillig als tolk inzet voor de Oekraïners, wordt in beide kampen als heel normaal ervaren. “Die oorlog speelt zich af op een ander, politiek niveau. Wij als gewone mensen vinden dit verschrikkelijk”, zegt Tatiana.
Tatiana Savchenko woont al meer dan vijftien jaar in ons land. Eerst in Zoersel, nadien in Malle. Ze was al tolk Russisch-Engels van opleiding toen ze vanuit SintPetersburg naar hier verhuisde en spreekt intussen ook vloeiend Nederlands. Hoewel ze nog in de horeca werkt, was ze meteen bereid voor de vluchtelingen in Zoersel en Malle te tolken.
“Mijn vader is in Kyiv geboren”, vertelt ze. “Hij is nadien naar Sint-Petersburg getrokken en heeft daar mijn moeder leren kennen. Rusland, Oekraïne: vroeger waren we gewoon allemaal Sovjetburgers. Ik heb tot mijn 48ste in Sint-Petersburg gewoond, maar Savchenko is eigenlijk een Oekraiense familienaam.”
Tatiana vertaalde nu de dankbrief die de Oekraïense vluchtelingen in het Oekraïens hebben neergepend. Valeria (42) uit Kyiv vluchtte met haar 7-jarig zoontje naar Zoersel, waar ze in een gastgezin wordt opgevangen. Zij zette alvast haar handtekening onder de brief, net als Alina Kalashnikova (18), eerstejaarsstudente kunst en design die met haar tante Vita (42) en oma Lydia (63) in een assistentiewoning in residentie Lindehof in Zoersel wordt opgevangen. Alina’s ouders zijn in Charkov achtergebleven.
Kunstacademie
“Mama wou mijn papa niet achterlaten”, vertelt Alina, die nu net als de anderen twee uur Nederlandse les per week in Zoersel volgt. Voor de rest volgt de tiener op haar smartphone onlinelessen aan de kunstacademie in Oekraïne. “Momenteel heb ik examens. Ik wil sowieso terugkeren naar Charkov als de situatie veilig genoeg is, om mijn studies verder te
“Beste België, ons nieuwe gastland,
Voor sommigen word je een tweede vaderland, voor anderen een tijdelijk toevluchtsoord tot het einde van de oorlog. Maar wij weten zeker dat niemand van ons ooit dit kleine, gezellige land met zijn goedhartige, vriendelijke en bereidwillige inwoners, zal vergeten. De hele wereld weet dat we niet uit eigen vrije wil naar hier zijn gekomen. Wij verstopten ons in de kelders en metrotunnels voor de Russische bombardementen en vertrokken om onze kinderen en onszelf te redden.
Vele kilometers te voet, nadien in de trein, wegkwijnend van de kou buiten, of lijdend van hitte, dorst en ongemak in de treinen. Soms zaten we met 15 personen in een coupé, alles achterlatend wat wij in ons thuisland hadden, ons leven, woningen, dierbare dingen. Maar vooral onze echtgenoten, broers, familieleden en vrienden, die Oekraïne verdedigen tot op de dag van vandaag.
Met één koffer met de meest noodzakelijke dingen en paspoorten
Fragment uit bedankbrief
in onze zakken kwamen we aan in Brussel en van daaruit werden we naar hier, naar Zoersel, gestuurd. Een gemeente die wij waarschijnlijk anders nooit in ons leven zouden bezoeken of kennen. We werden hier als familie en vrienden ontvangen, voorzien van woonplaatsen, eten, kleding, schoenen en alles wat je nodig hebt om te leven. Maar het belangrijkste was dat we meteen de warmte van de harten voelden van iedereen die ons heeft geholpen en vandaag nog steeds helpt. Het is onmogelijk te onderschatten!
Niemand weet hoe ons lot zal aflopen, maar we weten zeker dat onze hele groep Oekraïners haar diepe dankbaarheid wil uiten voor alles wat jullie voor ons al gedaan hebben en blijven doen.
Er zijn in de hele wereld, in geen enkele taal, woorden van dankbaarheid die volstaan om onze waardering en dankbaarheid uit te drukken aan alle, alle Belgen, zonder uitzondering. Maar natuurlijk allereerst willen wij Zoersel bedanken: de gemeente, de maatschappelijke assistenten, vrijwillligers, tolken, chauffeurs, families die woonruimte ter beschikking hebben gesteld, assistentiewoningen en hun bewoners, die ons altijd begroeten met een glimlach en de woorden “Goede dag! Alles goed?”, leerkrachten, dokters en alle gewone Belgen die kleren en schoenen, speelgoed, keukengerei hebben verzameld.
Wij kunnen het nog niet allemaal in het Nederlands zeggen, maar we zijn het hard aan ’t leren. Volgens de eeuwenoude Slavische traditie willen we voor jullie tot aan de grond buigen en in het Vlaams ons eerste, hier geleerde woord, zeggen: dankuwel.”
Ondertekend door alle Oekraïense vluchtelingen…..
“Wij kunnen het nog niet allemaal in het Nederlands zeggen, maar we zijn het hard aan ’t leren. Volgens de eeuwenoude Slavische traditie willen we voor jullie tot aan de grond buigen en in het Vlaams ons eerste, hier geleerde woord, zeggen: dankuwel.”