Tipje van de sluier opgelicht, of toch niet?

Nicolas Arnst verbaast ook in tweede zaalshow met razendsnelle goocheltrucs In Alle Eerlijkheid,

In zijn tweede zaalshow, slalomt illusionist Nicholas Arnst wat onwennig tussen de conventies van drie verschillende podiumgenres: die van een klassieke theatervoorstelling, een toverspektakel en een lezing. Er is wel één constante: wat hij doet en de naturelle waarmee hij het doet, blijft verbazen. Keer op keer.

Nog voor Nicholas de bühne opwandelt, krijgt het publiek al zijn stem te horen. Dat hij als kind niet mocht liegen, zegt hij. “Dat ben ik vanavond ook niet van plan. Hoewel, misschien nu en dan een leugen. Een kleintje. Aan jou om uit te maken wat echt is, wat gelogen.” Daarmee verklapt de in Saudi-Arabië geboren en in Brugge opgegroeide Arnst al in de eerste minuut waar het bij illusionisme echt om draait: misleiding. “Je ziet alleen maar wat jouw aandacht heeft.”

Openen doet hij in een minisetting, links van het podium. Een kleine camera registreert minutieus elke handeling, een technische ingreep om ook de toeschouwers op het balkon bij de les te houden. Welke willekeurige speelkaart het publiek ook scandeert, Arnst haalt ze moeiteloos uit zijn rechterzak. Ook die met de handtekening van een man op de voorste rij. Stomverbaasde blikken in de zaal. “Hoe ik dit doe? Zal ik het zeggen? Of niet?” Uiteindelijk doet hij het toch. Enfin, niet helemaal, gedeeltelijk. De rest is, jawel, misleiding.

Climax

heeft qua aanpak veel weg van Nicholas’ vroegere werk: van de eerste show

tot het naar hem genoemde succesprogramma op VTM. Ook nu is de enscenering van elke truc compact, de clou verrassend. Nog een parallel: het gaat snel. Razendsnel. De show duurt amper zeventig minuten, maar als het doek eenmaal is gevallen, heeft het publiek wel een lange reeks acts zien passeren.

Toch kent goochelen in een theatercomplex

In Alle Eerlijkheid

Echt ook beperkingen. Op het kleine scherm staat Arnst vlak bij zijn publiek, valt de actie te vangen in één enkele oogopslag en zorgt de eindmontage, met een camera die inzoomt op de reacties van de omstaanders, voor een climax. Niks van dat alles in een zaal waar iedereen dezelfde kant uitkijkt en schijnbaar niemand weet wanneer te applaudisseren. Het zorgt meer dan eens voor een onbehaaglijk gevoel. Schaamte ook, want als iemand al handgeklap verdient, dan wel Arnst die zich een dik uur lang staat uit te sloven.

Noem het een schoonheidsfoutje. Het doet niets af aan het straffe kaliber van zijn magie en de ontwapenende bescheidenheid waarmee hij ze etaleert. De trucs zijn louter misleiding, dat weet het kleinste kind. Maar zijn nederigheid, die is echt. Daar is niks

of mee gemoeid. trucare

ifoefelare

In Alle Eerlijkheid,

FOTO VTM In kijken. In Alle Eerlijkheid laat Nicolas Arnst voor het eerst in zijn kaarten