“Opnieuw leren stappen was het zwaarste”

23-jarige Kempenaar van Juventus kwam dit seizoen amper aan de bak door syndroom van Guillain-Barré, waar hij nu al acht maanden tegen vecht

Van de ene dag op de andere. Bam, verlamd van de heupen tot aan de tenen. Op z’n 22ste. Een zenuwziekte zonder aanwijsbare reden. Acht maanden later kruipt de strijdvaardige Daouda Peeters (23) langzaam maar zeker uit het dal en timmert de middenvelder van Juventus opnieuw aan de weg naar boven. Zijn lijdensweg. “Wanneer ik van mijn bed naar de wc ging, viel ik voortdurend.”

Afgelopen zomer streek Daouda Peeters voor het eerst sinds 2018 nog eens neer bij een Belgische club. Het jeugdproduct van Lierse en Club Brugge is intussen eigendom van Juventus, maar belandde in zijn zoektocht naar speelminuten op het hoogste niveau op huurbasis bij Standard. Aanvankelijk een geslaagde zet, want de eerste zes weken van het seizoen kreeg hij meteen behoorlijk wat minuten om zich te bewijzen op het middenveld van de Rouches. Tot in oktober plots het noodlot toesloeg.

Na de wedstrijd tegen Cercle Brugge op 23 oktober voelde Peeters plots dat er iets niet klopte. Hij ontbrak in de wedstrijdselectie en moest na afloop samen met zijn ploegmaats die ook niet speelden nog wat lopen. “Tijdens die tocht had ik voortdurend het gevoel dat mijn voeten aan het slapen waren”, vertelt Peeters. “Ik had voordien al wat last met stappen en kampte ook met evenwichtsstoornissen. In mijn hoofd trapte ik bijvoorbeeld wel tegen de bal, maar mijn benen deden niet meer wat ik wilde. Het was alsof ze vertraagd reageerden. Alsof de connectie tussen mijn hersenen en mijn benen verstoord was. En dat bleek achteraf ook zo te zijn. De dag erna was het nog niet beter en stapte ik naar onze teamdokter. Ik onderging zenuwtesten. Daarna zei de dokter plots: Daouda, dit is heel serieus.”

ROLSTOEL

Peeters werd naar de spoedafdeling van het ziekenhuis in Luik gebracht. Drie dagen lag hij daar. “En op die tijd verergerde alles alleen maar. Wanneer ik van mijn bed naar de wc ging, viel ik voortdurend”, legt hij uit. Het verdict was hard: Peeters lijdt aan het Guillain-Barrésyndroom. Een zenuwziekte zonder aanwijsbare oorzaak. “Uiteindelijk kon ik vier weken alleen maar liggen. Zelfs mij draaien of wassen lukte niet. Eigenlijk lukte niks. Het begon met tintelingen. Zo’n gevoel alsof alles slaapt. Mijn rechterquadriceps blokkeerde als eerste. Uiteindelijk raakte ik verlamd vanaf mijn heupen tot aan mijn tenen. Nochtans had ik amper iets toen ik het ziekenhuis binnenkwam. Na één week was mijn toestand al dramatisch en net op dat moment kwamen de dokters zeggen dat mijn ziekte normaal verliep. Dan begin je wel te denken:

Ik voelde niks meer in mijn benen en toch ging het goed volgens de dokter. Raar, toch?”

Tijdens die periode had de Kempenaar doen? weten die hier wel wat ze

bij momenten schrik dat zijn carrière voorbij was. “Ik had de ernst aanvankelijk fout ingeschat.” Pas toen hij in zijn ziekenhuiskamer andere patiënten met het Guillain-Barrésyndroom zag, begon het door te dringen. “Er was een man die er al vijf jaar mee kampt. Als hij sport, kan hij amper ademen. Een andere patiënt werd dan weer elke keer opnieuw blind als hij stress kreeg. Ik dacht:

Tuurlijk was ik bang. En kwaad, Waarom ik?” hier?

DIEP DAL

wat is dat

af en toe dat ook.

Na een maand in het ziekenhuis van Luik kon Peeters terugkeren naar Juventus en daar starten met zijn revalidatie. “Maar ik wilde liever dicht bij mijn familie zijn om dit te doen.” Dus verhuisde Peeters in zijn rolstoel niet naar

TERUG NAAR JUVENTUS

Ook Peeters’ coördinatie is nog steeds niet super. “Als ik het strand van Sint-Anneke oploop, komen mijn stappen niet altijd uit. Ook als ik vermoeid ben, gaat het moeilijker.” Alledaagse activiteiten lukken wel opnieuw probleemloos. “De trap oplopen, autorijden… Dat kan ik alweer.” Sinds drie weken traint Peeters bovendien weer intensiever en werkt hij opnieuw voetbalspecifieke trainingen af, zij het aan lage intensiteit. “In het begin was twee minuten lopen de hel, nu lukt het toch al 40 minuten. Ik kan ook al opnieuw tegen een bal trappen, maar nog niet veel meer dan dat. Springen blijft bijvoorbeeld moeilijk. In het begin lukte dat lange tijd helemaal niet. Ik kon zoveel proberen als ik wilde, het lukte niet. En ook nu blokkeren mijn quadriceps soms nog. Al voel ik me wel goed hoor. Ik dank mijn genen dat het al zo goed gaat.”

Al blijft de weg naar opnieuw topsporter worden dus wel nog lang. Over een drietal maanden hoopt Peeters weer echt in vorm en speelklaar te zijn. Wat de toekomst brengt, blijft echter een vraagteken. In juli keert hij allicht terug naar moederclub Juventus. “Maar alles zal van mijn vorm afhangen”, blijft Peeters voorzichtig. “Het is moeilijk te voorspellen. Ik zal een jaar out zijn geweest. Als ik er fysiek klaar voor ben, hoop ik mijn kans bij de eerste ploeg van Juventus te krijgen en anders hoop ik ritme op te doen bij het B-elftal. Het Italiaanse voetbal ligt mij alleszins beter dan het Belgische, dus een nieuwe uitleenbeurt aan België hoeft voor mij niet. Dan liever aan een Italiaanse eersteklasser. Ik had mij mijn periode bij Standard wel anders voorgesteld, maar misschien is dit een nieuw begin. Het was eigenlijk best leerrijk. Ik had nog nooit een ernstige blessure gehad. Dit was de eerste grote tegenslag in mijn leven. Ik weet nu dat er veel mogelijk is, zolang je mentaal maar alles geeft.”