Yes, we can (not)?

Hij is advocaat, ondervoorzitter van Beerschot, spreker, auteur, doctorandus aan de UGent en zoveel meer. En op vrijdag ook columnist in Gazet van Antwerpen. Om zijn mening te delen, over voetbal, in al zijn aspecten. Niet als ‘Beerschotman’ of jurist, maar als Walter Damen.

Als je vandaag de algemene balans opmaakt van ons Belgisch sportgebeuren, dan kom ik tot de vaststelling dat we op een aantal vlakken achterop hinken in verhouding met onze Europese medespelers. Demografisch hebben we natuurlijk onze beperkingen, maar een van onze grootste krachten was altijd om inventief en professioneel te zijn en vooral om oplossingsgericht te denken.

In de schoot van de raad van bestuur van de Jupiler Pro League is de uiteindelijke of de zoveelste discussie gestart over een grondige competitiehervorming. Overigens, mag Jupiler trouwens nog wel in die naam? Is dat niet ‘aanzetten tot drankgebruik’, in vergelijking met goksponsors? Maar dit terzijde, want wellicht wordt die opmerking me niet in dank afgenomen.

De competitiehervorming dus. Voorstel: 12.12.12. Niet 11.11.11 zoals gekend van de liefdadigheidsorganisatie, maar drie reeksen van elk twaalf ploegen. Champions League, European League en een Conference League. De benaming van de competitie is op zichzelf niet belangrijk. Men geeft er een sexy naam aan die helaas de lading niet dekt. Destijds heeft Engeland de bij ons spuuglelijke benaming van 1B tot iets mooiers benoemd, de ‘Championship’.

De denkoefening die destijds gestart is met het bestellen van een dure studie is nu dus echt begonnen. Dit lijkt noodzakelijk binnen een Europese context, al zit daar al direct een stevige boa constrictor onder het gras. Wat men ook mag heruitvinden, de Belgische competitie zal nooit kunnen tippen aan de uitgekeerde tv-gelden van de buitenlandse clubs.

Clubs zinken weg op Europees niveau, want hun toppers worden weggekocht met duizelingwekkende salarissen. De buitenlandse binnenkomende transfersommen zijn trouwens voor veel clubs de enige manier om uit de rode cijfers te blijven en zijn dan ook een essentieel onderdeel van hun verdienvermogen. Helaas zijn winstgevende clubs met een positief eigen vermogen even zeldzaam geworden als een sneeuwluipaard.

Een hervorming met minder wedstrijden is dus de mantra om de grote clubs in staat te stellen zich te kunnen uitleven in Europa. Bovendien lijkt iedereen het erover eens dat het als kerkhof benoemde 1B, wat de enige juiste benaming is, moet hervormd worden. De hamvraag blijft of eenieder voor eigen deur gaat vegen, of dat er een collectief zal ontstaan waarbij het Belgisch voetbal zichzelf gaat heruitvinden. Ik denk dat dit de moeilijkste oefening ooit zal worden.

De nieuwe CEO heeft alleszins de taak, of roeping, om een coalitie van 28 partijen in een gemeenschappelijke regeringsverklaring te krijgen. Gelukkig is hij politiek geschoold, want de Pro League is op dat punt niet meer of minder dan een aangename krabbenmand, met als enig verschil dat de kiezers de supporters zijn die ook niet in de kou mogen blijven staan. Ook zij hebben recht op een aantrekkelijke competitie die de nodige spankracht heeft.

Clubs hebben dan weer het recht om te kunnen doorgroeien en de Pro League heeft dan weer financieel gezonde clubs nodig. Een onwaarschijnlijk moeilijke denkoefening. Bovendien krijg je met de integratie van de belofteteams in alle reeksen ook nog eens een potentiële extra uitdaging op het vlak van hooliganisme.

Ook daar stelt zich de vraag of clubs telkenmale gesanctioneerd zullen worden als er iets misloopt, zelfs al zijn ze perfect georganiseerd en doen ze al het noodzakelijke om pyromateriaal en ongepast gedrag te verbieden. Als er geen oplossingen worden gevonden, wordt het dweilen met de kraan open.

De grote clubs krijgen door hun Europese deelname een verschroeiend tempo opgelegd waarbij ze bijna over twee volwaardige elftallen moeten beschikken. De kleinere clubs vechten tegen de financiële moeilijkheden, tenzij ze extern volstort kapitaal hebben en de clubs in 1B worden onleef baar en oninteressant indien ze niet snel naar het hoogste niveau kunnen terugkeren.

Maar naar welk hoogste niveau en met hoeveel? 12, 14, 16, 18 of zelfs 20, maar dan zijn er nog clubs die afvallen. Er rest maar één oplossing en dat is alles overboord gooien, vertrekken van een blanco blad en zonder eigenbelang, want met onwillige honden is het slecht hazen vangen. De wil om te praten en te discussiëren is er alvast binnen de raad van bestuur en dat is een eerste belangrijke stap.

Voor hetzelfde geld verandert er niets en zitten we volgend jaar met drie degradanten en zonder beloften in 1B. Ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.

Er rest maar één oplossing om het Belgisch voetbal te hervormen: alles overboord gooien.