Als zelfs Radja warmloopt voor kunst

Dertig BV’s onthullen hun liefde voor Belgische schilderijen in vierde editie van Het Kunstuur

Kunst is overal. Vraag maar aan Radja Nainggolan, die als een van de BV’s op Het Kunstuur zijn liefde uitspreekt voor kunst. Hij is trouwens lang niet de enige Antwerpse gids op deze vierde editie in Mechelen.

Eén uur, dertig Belgische schilderijen uit de periode 1850-1950, en evenzoveel BV’s of specialisten die – als hologram – een bepaald werk toelichten: sinds 2019 hopen Hans en Joost Bourlon met deze formule vanuit de Heilige Geestkapel in Mechelen ook Jan met de pet warm te maken voor kunst. Dat bij deze vierde editie weer heel wat van de overwegend Vlaamse werken uit privécollecties komt, trekt ook doorwinterde kunstliefhebbers over de streep.

Neem nu

Paul Delvaux schilderde dit werk in 1944, toen de gruwelen uit de concentratiekampen aan het licht kwamen. Componist Dirk Brossé heeft ook een persoonlijke link met het werk. “Zoals weinigen weten dat Delvaux een goed musicus was, is ook niet geweten dat

Skeletten in

Gesprek. ik de zoon van een begrafenisondernemer ben.”

Voor Radja Nainggolan hangt kunst niet aan de muur, maar op zijn lijf. Bij van James Ensor vertelt de Antwerpvoetballer over de tattoo op zijn rug die werd aangebracht na het overlijden van zijn moeder. Anders dan de Ensor die in 1978 uit een museum in Oostende verdween, zal Radja’s kunst nooit gestolen kunnen worden.

Mijn Dode Moeder

Blinde museumgids

Er zijn trouwens best wat Antwerpse accenten op deze vierde editie van Het Kunstuur. Los van twee sublieme werken van Mechelaar Rik Wouters geeft een Eugeen Van Mieghem het Antwerpse havenleven aan het begin van de twintigste eeuw weer. Op een doek van de naar Mol uitgeweken Rotterdammer Jakob Smits zien we hoe een Kempense familie tijdens de Eerste Wereldoorlog vanachter het raam voorbijtrekkende soldaten gadeslaat.

Muzikant Jan De Smet staat stil bij de trekzak op een werk van Prosper De Troyer, terwijl

van Léon Spilliaert minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden herinnert aan haar eigen schooltijd in uniform. De anekdotes bij de schilderijen zijn niet altijd even relevant, maar ze zorgen er wel voor dat je wat langer bij zo’n doek blijft hangen.

Het strafste verhaal komt aan bod bij van Gustave Van de Woestyne, een bruikleen van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) in Antwerpen. Bart Van Peer vertelt hoe hij het schilderij ziet, of althans, het zich herinnert. Van Peer, die dertig jaar geleden bij het KMSKA werkte als receptionist, werd tien jaar geleden blind. Als in september het museum op het Zuid weer opent, zal hij via gidsbeurten met het publiek in dialoog gaan over kunst. Alvast nog een museumbezoek om naar uit te kijken. met

Witte

Kousen

Azuur

Meisjes

Het Kunstuur 4, nog tot 30/11 in de Heilige Geestkapel in Mechelen. www.hetkunstuur.com

FOTO HET KUNSTUUR Ode aan de overleden moeder: bij Ensor een schilderij, bij Radja een tattoo.