Geestige neanderthaler Kati Heck meet zich met oude meesters

Je hebt ongetwijfeld ook al de reclamepanelen opgemerkt met een kleurrijk uitgedoste neanderthaler. Half Antwerpen hangt er mee vol. Met dit bijzondere zelfportret maakt Kati Heck reclame voor haar vijfde solotentoonstelling bij Tim Van Laere Gallery, waarop ze weer vrolijk alles door elkaar klutst en zich tegelijk met oude meesters meet. Heck zit al in alle Belgische musea en gaat volgend seizoen een groot kunstwerk voor de Singel maken.

we gaan een beetje liggen. Ik hou ervan om op een ontspannen manier naar schilderijen te kijken”, wijst Kati Heck naar een sprookjesachtige knalgele sofa die ze in het midden van de galerie heeft opgesteld. Het is een sculptuur in de vorm van een maan. Voor de tweede zaal heeft ze stoeltjes ontworpen met spreuken.

Kati Heck (42), die een goede twintig jaar geleden vanuit Düsseldorf naar de Antwerpse Academie afzakte om er mode te studeren maar uiteindelijk voor schilderkunst koos, is altijd gulzig geweest in wat ze doet en vertelt. Alles kan. Ze maakt filmpjes, gebruikt foto’s, doet performances, ontwerpt sculpturen, zoals een gigantische worst in het Middelheimmuseum en een fonteintje voor de Antwerpse studentenbuurt. Maar haar ware handelsmerk waarmee ze internationaal furore maakte, zijn haar ondoorgrondelijke schilderijen met soms Rubensiaanse afmetingen.

Fotosessies met vrienden

Voor die tot stand komen, gaan er intensieve fotosessies aan vooraf, waarop ze vrienden en buren vraagt om te acteren. Voor elke schilderijenreeks heeft ze een thema in het achterhoofd, maar pas al doende en fantaserende tijdens de fotoshoots krijgen de taferelen vorm. Voor haar nieuwe expositie liet Heck zich inspireren door de wetenschappelijke vaststelling dat het IQ van mensen erop achteruitgaat en dat we misschien aan een omgekeerde evolutie zijn begonnen. Hoe de neanderthaler van morgen zich gedraagt, krijgen we te zien op een reeks portretten.

Het eerste is een zelfportret waarop Heck de fysionomie van een aap krijgt. Er is ook een vrouw met vier handen, een jongeman die zijn huid afstroopt en één die in een boom lijkt te veranderen. Voor dat laatste portret fi“Kom, gureerde de bevriende Amerikaanse tennisspeler en kunstverzamelaar Reilly Opelka. “Hij had zo’n fantastische handen vol eelt. Ze vroegen om geschilderd te worden”, zegt Heck.

In het verleden vielen vooral invloeden van de nieuwe zakelijkheid, het sociaal realisme en surrealisme op, maar in de portretten meet Kati Heck zich duidelijk met barokmeesters, aangevuld met Breugel en Bosch. “Mijn man is helemaal in de ban van de grappen van Breugel, maar ik zet daar graag onze Duitse Dürer tegenover”, zegt ze.

Schemerzone

Het grootste werk op de expo,

meet meer dan vier meter en heeft zoals een middeleeuws altaarstuk een onderschilderij. Boven doen mannen en vrouwen iets zots in een grot, terwijl ondergronds twee kreupelen zich proberen te voeden. “Als er problemen zijn moet je diep in de grond graven”, gelooft Heck. “Mensen noemen mijn schilderijen soms raadselachtig. Ik speelde met het idee om wat meer uitleg te geven, maar dat lukt nooit. Uiteindelijk heb ik de tentoonstelling genoemd, niet in de betekenis van toelichting maar als verhaal met onwaarschijnlijke gebeurtenissen. Je moet niet alles begrijpen

Dämmerung (Schemerzone),

Legende

FOTO FH Een zelfportret van Kati Heck op een reclamezuil op de Meir.

FOTO RR Goldene Hand (2022).