Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het Lierse van toen was geen team, dat was een familie”
Exact 25 jaar geleden veroverde Lierse de landstitel. Op 25 mei 1997 sloeg het Lierke Plezierke van architect Eric Gerets heel België met verstomming. Je kent ze nog wel, de helden van toen: Eric Van Meir, Stanley Menzo, Nico Van Kerckhoven en ga zo maar door. Maar doet de naam Zefilho nog een belletje rinkelen? De inmiddels 46-jarige Braziliaan was de op twee na beste schutter van de ploeg in dat kampioenenjaar en kende op het Lisp zijn beste periode ooit. Tegenwoordig woont hij weer in zijn vaderland, waar hij voor de lokale protestantse kerk werkt en een voetbalacademie heeft. “De fans van Lierse zitten voor eeuwig in mijn hart.”
“Lierse? Een gouden periode!” Samen met Zé Filho Santana José de Sousa - Zefilho is zijn voetbalnaam - halen we herinneringen op aan het kampioenenjaar van de Pallieters. Met zijn zeven goals alleen Bob Peeters (9) en Eric Van Meir (16) maakten er meer - had het dribbelwonder een stevig aandeel in de titel. In de slotwedstrijd op Standard viel hij in toen de match al in een definitieve plooi lag, maar dat maakte de vreugde na het laatste fluitsignaal er niet minder op. “Het begin van een stevig feestje. Jammer dat het voor mij maar één dag duurde.”
Hoezo?
“Het was een stevig feestje op Sclessin, in de bus naar het Lisp en in ons eigen stadion. Maar een dag later was ik alweer naar Brazilië vertrokken. Ik had al niet veel kansen om mijn familie te bezoeken. Achteraf bekeken was ik misschien toch beter een paar dagen langer in Lier gebleven. Want kampioen spelen, dat overkomt je niet zo vaak.”
Zefilho:
Misschien hadden jullie dat jaar al genoeg gefeest? Dirk Huysmans zei eens in een interview: “Nu wordt er gezeurd als een voetballer op stap gaat. Bij ons was dat net andersom. Als Zefilho niet mee ging, kreeg hij naar zijn voeten.”
“Heeft hij dat gezegd? Hij wilde dat we als groep samenbleven, hé. Maar ik ging niet altijd mee op stap. Ik was jong en woonde in een ver land. Bovendien dacht ik ook wat aan mijn carrière. Ik had een iets andere mentaliteit. Voetbal was voor mij echt een job.”
Het toonde wel aan wat voor hechte groep jullie toen waren. “We waren geen team, maar een
familie. Een groep kameraden. Dat was zeker een van onze sterktes. Misschien wel onze grootste kracht in vergelijking met de andere clubs. Het zorgde voor een ongeziene connectie. We spraken allemaal dezelfde voetbaltaal. Van de bankzitters tot de belangrijkste spelers en iedereen van de technische staf: we waren allemaal verenigd door hetzelfde doel. We waren misschien niet de grootste club, maar we hadden wel een heel grote trainer.”
Hoe belangrijk was Eric Gerets voor jullie succes?
“Zijn belang valt moeilijk uit te drukken. Toen hij voor Lierse tekende wist je dat hij niet kwam voor de tiende of de elfde plaats. Hij wilde elk jaar meedoen voor de hoge ereplaatsen in de competitie. Europa in! Als je niet op dezelfde lijn zat, kon je maar beter andere oorden opzoeken. Of we ook zonder hem kampioen waren geworden? Nee, nooit! (in 1994, red.),
Gerets heeft er ook voor gezorgd dat ik in de ploeg kwam.”
Bob Peeters, Dirk Huysmans... De concurrentie was niet min toen Gerets in Lier arriveerde.
“Ik speelde toen vooral voor het tweede elftal. Ik geloof dat ik zesde keus was in de aanval. Maar tegen het einde van het seizoen viel iedereen geblesseerd uit. Gerets kwam naar mij en zei: ‘Jij speelt álle resterende matchen.’ Het waren er nog een stuk of vijf. Dat gaf me vertrouwen. Het stelde me op mijn gemak. Speelde ik goed of slecht, ik mocht tóch blijven staan. Ik scoorde vier goals in de laatste vier matchen. Ik was einde contract, maar mocht al snel voor twee jaar bijtekenen. Gerets was een intelligente man. Op tactisch vlak, maar hij had ook mensenkennis.”
Ook belangrijk voor de titel: Eric Van Meir. Een verdediger die met zestien goals topschutter van de ploeg was.
“Zoiets had ik nog nooit gezien. Nu nog altijd niet. Ik was aanvaller, maar ik moest maar opzij kijken of Eric stond daar. Hij was een doelpuntenmachine. Eric had een goed schot, was sterk met het hoofd en hij las het spel als geen ander. En bovenal: een goeie mens. Ik kon altijd bij hem terecht.”
Na de titel kozen veel spelers voor een andere club. Menzo ging naar Bordeaux, Peeters naar Roda JC en Huysmans trok - net als jij naar Standard. Gerets tekende dan weer bij Club Brugge.
“Ik
had
veel
aanbiedingen
dat jaar. Zo kon ik Gerets volgen naar Brugge. Ook het Zwitserse Sion kwam aankloppen. Het is niet zo dat ik niet bij Lierse wilde blijven. Ik vroeg wat meer, misschien wel te veel voor een jonge speler. En Standard was bereid om meer te betalen. Ik geef toe dat dat zeker meespeelde. Een voetbalcarrière duurt niet eeuwig, hé. Huysmans en Peeters gingen bij Standard en Roda ook meer verdienen. Bovendien kende ik de Belgische competitie al en had je bij Standard toen enkele Brazilianen: Wamberto, Edmilson en nog enkelen.”
“We waren misschien niet de grootste club, maar we hadden wel een heel grote trainer. Zonder Eric Gerets was het nooit gelukt om kampioen te worden.”
Kampioen met Lierse in 1997
(Zefilho krijgt
halve minuut gedaan).” een is gsm-oproep)
“Even geduld. De pastor belt me, nu moet ik even opnemen
het
(na een gesprek
De pastor, zeg je? Waarom wil die jou spreken.
“Ik ben protestants en ik zet me in voor de kerk in São Luís. Dat is een grote stad in Maranhão, een provincie in het noorden van Brazilië.”