“Rekken liggen vol, klanten blijven weg”

Tsunami van een koopkrachtcrisis rolt over Turkije

“Vroeger kon je nog iets lenen bij de buren nu hebben zij ook niets meer”, zegt sociaal werkster Özgür Sevgi in het Turkse Bodrum. “Deze crisis tast echt het sociale weefsel aan.”

Bodrum is absoluut geen arme stad. Toch ziet sociaal werkster Özgür Sevgi bijna dagelijks de andere kant van de idyllische badplaats met de vele luxejachten. Özgur maakt deel uit van een solidariteitsnetwerk voor armoede, opgezet door oppositiepartij CHP. In de armste wijken van de stad probeert ze mensen zo goed en zo kwaad als ze kan aan basisproducten te helpen. Want in de supermarkten durven velen niet meer komen. “De prijzen zijn bijna buitenaards, veel mensen lopen vol ongeloof rond in de winkel zonder iets te kunnen kopen”, vertelt ze aan onze zusterkrant

“In de huizen die ik bezoek hebben mensen een vast antwoord klaar als hun kinderen om eten vragen. De vaders zeggen altijd dat ze boodschappen vergeten halen zijn. Moeders slaan hun eigen maaltijd over en zeggen dat ze al gegeten hebben.”

Standaard. Özgur Sevgi:

Wie zit vooral in nood?

De

Is er sinds de oorlog in Oekraïne veel veranderd aan de prijzen in de supermarkt?

“De problemen gaan terug naar de uitbraak van corona. Toen zijn zoveel mensen inkomens verloren. Ik zie steeds meer mensen die in het zwart of zonder verzekering moeten werken en verzeild raken in een werkongeval. Daardoor gaat het hele gezin kopje-onder. Kinderen gaan van school om die ouder te vervangen op de arbeidsmarkt. De oorlog in Oekraïne heeft hier wel de huurprijzen enorm opgedreven, omdat zoveel Russen en Oekraïners nu uitgeweken zijn naar hier. Maar de koopkrachtcrisis is ouder.”

“Ik zie heel veel Koerdische families die in de bouw werken. De crisis treft kinderen en vrouwen het hardst. Ouders moeten hier betalen voor schooltransport én schoolmaaltijden, maar dat kunnen mensen niet meer betalen en dus houden ze hun kinderen thuis. Sommige meisjes moeten hun pakje maandverband delen met vriendinnen. Bij de kinderen in armoede in mijn wijken heeft 74% niet eens één glas melk per dag.” We zien nu in de supermarkten antidiefstalsystemen op babyvoeding en dat heeft ons echt wakkergeschud. Vroeger konden mensen weleens iets lenen bij buren of vrienden. Nu is iedereen tegelijk getroffen. Turken komen niet meer samen voor een kopje koffie, want dat kunnen ze zich niet meer veroorloven. Deze crisis tast echt het sociale weefsel aan.”

Wat vindt u ervan dat mensen opstappen bij het Turkse Instituut voor Statistiek, dat de inflatie berekent? Is de politiek alert genoeg?

“Niemand vertrouwt die

officiële

cijfers nog. Ik denk dat diegenen die de inflatie moeten berekenen opstappen, omdat ze de kloof met de realiteit niet meer kunnen dichten. Wat de politiek betreft: sommige vormen van liefdadigheid uit politieke hoek dienen vooral om stemmen te ronselen. Wij verzetten ons daartegen. Bescherming tegen armoede is een mensenrecht, geen gunst.”

Sociaal werkster

“Bescherming tegen armoede is een mensenrecht, geen gunst.”

Hoe voelt de bevolking zich nu?

“Mensen zijn totaal hopeloos geworden, ze verwachten ook niets meer van de politiek. Ik heb een cliënte met een 1-jarige en een tweede baby op komst. Ik gaf haar een pak melkpoeder en merkte dat ze het niet gebruikt had. Haar redenering was: die doos heeft nog een lange bewaartermijn, dus ik hou hem beter voor na de geboorte van mijn tweede. Want tegen dan zal ik waarschijnlijk te zwak zijn om nog genoeg borstvoeding te geven. Turkije zit echt in een horrorfilm.”