Gazet van Antwerpen Stad en Rand
N-VA lijkt aan verlatingsangst te lijden
ten de meesten zelf af. De status van De Wever is ongenaakbaar. Zelfs de dramatische verkiezingsuitslag in 2019 deed de leden niet twijfelen over de kwaliteiten van hun voorzitter.
Talent
Het moet heel wat politici frustreren dat ze de 21ste eeuw moeten delen met De Wever. Ook zijn tegenstanders erkennen zijn analytische en communicatieve talent. De N-VA-voorzitter lijkt wel met alles weg te geraken. Het beste voorbeeld is zijn analyse over het verlies aan kiezers in 2019. De Wever vertelde zonder schroom dat hij eigenlijk gewonnen had, want door de winst van het Vlaams Belang was de rechterzijde in Vlaanderen sterker uit de verkiezingen gekomen.
Timing
Het was natuurlijk niet slim om het mandaat van de voorzitter te laten aflopen een jaar voor de federale, Vlaamse, Europese en lokale verkiezingen in 2024. Daar was niet goed over nagedacht. Terwijl een partij alle energie zou moeten steken in de voorbereiding van de campagne voor 2024, zou ze tijd en middelen verspillen aan interne verkiezingsdebatten. In plaats van dan te kiezen om deze bestuursverkiezing te vervroegen, is uiteindelijk gekozen om de zesde termijn De Wever als voorzitter te verlengen naar 2025.
Respect van PS
Het is dan maar te hopen dat het tot een snelle regeringsvorming komt. De Wever zal niet alleen weer het gezicht zijn van de N-VA-campagne, maar zal ook na de verkiezingen waarschijnlijk mee ondervan handelen. Als N-VA daadwerkelijk tot een nieuwe staatshervorming wil komen, dan is De Wever de meest beslagen politicus om hierover met de PS te onderhandelen. Hij deed dit al, en kent de valkuilen en gevoeligheden van de Waalse socialisten.
Er is een wederzijds respect tussen hem en PS-voorzitter Paul Magnette. De Wever maakt daar ook geen geheim van. Hij zei in 2020 in Gazet
van Antwerpen nog het volgende: “Ik ga dus alleen naar de burgemeester van Charleroi, Paul Magnette, kunnen bellen om een luisterend oor te hebben over de grootstedelijke problematiek.”
Compromis
De retoriek van De Wever in het publieke debat staat in schril contrast met de zoektocht naar een compromis achter de gesloten deuren van het N-VA-hoofdkwartier. Er zijn binnen de partij geen afgelijnde kampen. Sommige mensen vinden elkaar mogelijk rond migratie, maar dan weer niet rond welzijn. Het gevolg is dat er dan ook geen echt blok bestaat dat de voorzitter zou kunnen uitdagen. Volgens insiders is het niet zo dat er bijvoorbeeld een kamp Theo Francken zou bestaan met aanhangers die hem in alles volgen.
Op partijvergaderingen zal De Wever steeds zijn mening verdedigen, maar hij voelt zich niet te goed om die bij te sturen als iemand met betere argumenten komt. Alleen door de evenwichten te bewaken tussen de persoonlijkheden binnen de partij is het mogelijk om bijna twintig jaar de touwtjes in handen te houden. Een voorzitter die steeds zijn eigen mening zou doordrukken, zou al snel voldoende vijanden creëren die dan collectief de poten van onder zijn stoel zullen doorzagen.
Bovendien laat De Wever niemand vallen die in opspraak komt. Dat creëert natuurlijk ook een grote loyaliteit tegenover hem.
Tussenpaus
Welke politicus binnen N-VA zou nu in de voetsporen van De Wever willen stappen? Hij of zij zal steeds met hem worden vergeleken en waarschijnlijk te horen krijgen dat de nieuwe voorzitter toch geen De Wever is. Als hij dus ooit ex-voorzitter zal zijn, zal er waarschijnlijk een tussenpaus komen. Iemand die er moet voor zorgen dat er voldoende tijd over gaat om de herinneringen aan De Wever als voorzitter te doen vervagen. Pas dan kan een nieuwe voorzitter de kans te krijgen om een eigen stempel te drukken zonder al te veel last te hebben van de schaduw van De Wever.