“Alles gaat voorbij, behalve het verleden”

Beeldhouwer Peter Kempenaers (80) schrijft boek

Beeldhouwer Peter Kempenaers (80) schreef een boek over zijn ‘verloren’ jeugd. “Ik kom uit een Vlaams nationale familie. Mijn vader trok naar het oostfront en liet er ook het leven. Mijn kindertijd was desastreus. Op mijn 16de wou ik met dat verleden breken.”

“Lang zweeg ik als het over de familie ging”, vertelt Kempenaers. Tot enkele jaren geleden zag hij geen heil in het oprakelen van dat verleden. Naar aanleiding van 75 jaar Wapenstilstand verschenen verschillende boeken over de collaboratie. Net zoals de Canvas-programma‘s hierover, waren die wetenschappelijk onderbouwd en gebaseerd op brieven van en vonnissen over collaborateurs. “De vele vragen die in onze familie toerden en het thema dat meermaals in de media kwam, hebben bij mij de schroom weggenomen om openlijk over mijn verleden te praten.”

Alles gaat voorbij, behalve het verleden. De titel van het boek is duidelijk: Het leven gaat verder, behalve het verleden, daar zit je aan vast. Kempenaers was 16 jaar toen hij besefte dat het niet helpt om in een mislukt leven te blijven hangen. Hij koos voor de toekomst. Op 18-jarige leeftijd vatte hij technische studies aan bij het Belgisch leger. Na acht jaar legerdienst werkte hij dertig jaar bij Xerox. Daarna wijdde hij zich zestien jaar intensief aan de beeldhouwkunst, een late roeping, maar toch zat het in zijn DNA. Als kind tekende hij de tekeningen van Anton Piek in de sprookjes van Grimm na. “Op die manier vluchtte ik uit de werkelijkheid.”

“Toen ik geboren werd op 25 juni 1942, lag vader Kempenaers al ruim zes maanden in Russische grond. Lange tijd werd ons verteld dat vader de eerste gesneuvelde Vlaming was, om het leven gebracht door de partizanen. Er zijn weinig zaken die ik met zekerheid te weten ben gekomen van Moek, mijn moeder.” Als kleuter brabbelde Peter Kempenaers Duits en hij mocht kort na de Tweede Wereldoorlog, toen hij met zijn moeder, grootmoeder en broer uit het vernielde Duitsland terugkeerde, niet naar de kleuterklas. De angst voor represailles was groot.

“In het boek wil ik geen oordeel vellen, maar praten over de gevolgen van idealistische keuzes” vertelt Peter. Het boek is ook een ode aan zijn moeder voor haar inzet en energie. Peter Kempenaers verzamelt al sinds de jaren negentig familiedocumenten. Hij is pas in 2017 beginnen schrijven aan het boek. “Ik ben beeldhouwer en geen schrijver”, zegt Peter. i peke@primusnet.be

FOTO MARC WOUTERS Peter Kempenaers schrijft boek over zijn jeugd: “Mijn kindertijd was desastreus.”