Een koude douche

Terwijl de gemiddelde Vlaming zich deze dagen grote zorgen maakt over hoe hij zijn gas- en elektriciteitsrekeningen zal kunnen betalen deze winter, meldde Vlaams minister-president Jan Jambon dat zijn ego deuken heeft gekregen. Niet één deuk. Deuken. Een zware week op het werk.

De Brasschatenaar heeft gevochten als een leeuw, zo zegt hij, om deze maand toch nog met een nieuwe begroting en een Septemberverklaring naar buiten te kunnen komen.

Maar waar hij begin deze maand nog beloofde om maatregelen te nemen die onze energiefactuur zouden temperen, zorgde de minister-president donderdag niet voor het warme dekentje waar we op hoopten, wel voor een koude douche. Zes euro per jaar: dat is wat er van onze energiefactuur zal afgaan. Een halve euro per maand dus. Wie net als ik zijn voorschotfactuur in een jaar tijd zag vervijfvoudigen, kan alleen maar zeggen: dat lijkt me een beetje weinig.

Zo dus zal mijn septemberverklaring ook gelden voor oktober: de chauffage blijft uit. De thermostaat gaf vanochtend zestien graden aan. Gezellig is dat niet. Maar ik heb gelukkig zelf een warm dekentje en een kop thee kan wonderen verrichten.

En terwijl de moeilijke werkweek van Jambon zich voortsleepte, stierf in Merksem een 36-jarige man na een politie-inval bij hem thuis. Die inval paste in een reeks huiszoekingen binnen het extreemrechtse milieu. Zo komt het dat ik deze week kennismaakte met het fenomeen ‘preppen’. Want deze man was wat men noemt een ‘prepper’. Iemand die zich voorbereidde op het einde van de wereld. Daarnaast was hij ook een sportschutter en een wapenverzamelaar bij wie meer dan honderd wapens thuis werden aangetroffen, de meeste illegaal. Niet bepaald een geruststellende combinatie. Een vriend die binnen diezelfde reeks huiszoekingen was opgepakt en nadien weer werd vrijgelaten, verklaarde vrijdag in deze krant dat de Merksemnaar niet extremistisch was. “Wij zien gewoon hoe het gaat met de wereld en vrezen dat de overheid en de staat op een dag gaan instorten. Als dat binnen afzienbare tijd gebeurt, moeten we klaarstaan om onszelf in de chaos te redden: te verdedigen en te voeden.”

Ook niet bepaald geruststellend. Want hoe ziet dat er precies uit? Iemand met meer dan honderd wapens in huis die zichzelf gaat verdedigen? Dit is Texas niet, hé. Dit is Merksem. Kunnen we allemaal proberen ons hoofd er een beetje bij te houden?

Maar goed, de zware werkweek zit er voor de meesten onder ons intussen op. Het belooft een mooie zondag te worden. 18 graden. Tijd voor een herfstwandeling. Zie je die thermostaat al opnieuw enkele graden stijgen? Buienradar belooft ons volgende week zelfs temperaturen tot 20 graden. Als we het niet moeten hebben van Jambon, dan is daar voorlopig gelukkig nog de zon.

Langs de spoorweg tussen de Pallieterstad en de Scheldestad slingert fietsostrade F11. Die loodst fietsers in een goed halfuur van de ene naar de andere stad. Na jaren werken wordt vandaag het deel tussen Deurne en Lier feestelijk ingefietst nu in Lier de fietsbrug en fietstunnel eindelijk klaar zijn voor gebruik. Een goede aanleiding om zelf onze stalen ros op te kruipen en eens te kijken wie er allemaal gebruikmaakt van die snelle fietsroute.

Het is woensdagnamiddag, half vier. Het begin van de spits voor de werkende mens. De afgelopen dagen viel de regen met bakken uit de lucht, maar de weergoden lijken ons gunstig gezind. Er breekt zelfs een flauw zonnetje door de wolken heen. We begeven ons naar de Vosstraat in Deurne, waar de F11 officieel begint. In de toekomst zal deze fietsostrade nog worden doorgetrokken door de Berchemse Saffierstraat om ze via een fietsbrug over de Ring te doen aansluiten op het Singelfietspad en de stadskern. Of dat is toch de bedoeling. Maar nu ligt het startpunt (of eindpunt, het is maar hoe je ’t bekijkt) in Deurne, vlak naast de luchthaven.

Al snel wordt duidelijk dat deze zachte rode asfaltstrook niet enkel benut wordt door de sportieve pendelaar, maar ook door de rustige genieter. Door Sofie (44) bijvoorbeeld, die meermaals per week haar stapschoenen aantrekt om met haar Roemeense adoptiehond Blue een fikse wandeling te maken. “Vaak wandel ik tot aan de brug om dan langs de andere kant van de sporen terug te keren. Dat is een mooie route, over de dijk, in het groen.”

Blue zet zich verlegen naast haar en kijkt ons met schichtige, hemelsblauwe ogen wat argwanend aan. Sofie aait over de kop van het dier.

Theoretische sterrenkunde

“Af en toe maak ik ook wel eens een fietstochtje tot in Lier. Ik vind

Monique

65 jaar dit echt een schitterend fietspad. En mijn kinderen komen hier graag om te rolschaatsen of te skateboarden.”

In haar ogen is er maar één minpunt: de Berchemse Saffierstraat. Daar wil men de F11 inplanten op hoogte, naast de spoorwegberm. “Daardoor zal er een groot stuk van de groene zone naast de spoorweg verdwijnen. Heel jammer vind ik dat. Wat mij betreft kunnen ze de fietsostrade daar beter doortrekken als een fietspad in de straat.”

Een mening die ook heel wat bewoners van de Saffierstraat delen, want de afgelopen jaren kwam er vanuit de buurt flink wat protest tegen de plannen.

Laatste werkdag

Wat verder fietst Monique (65). Ze woont in Boechout en komt net van een vriendin die op Zurenborg woont. “En dan is deze weg de snelste”, glimlacht ze. Het zijn spannende tijden voor de zestiger. “Ik heb er net mijn laatste werkdag opzitten. Over twee dagen ga ik officieel met pensioen. Er wacht me enkel nog een afscheidsfeest.”

Het voelt allemaal nog wat dubbel aan. “Alles heeft zijn tijd, maar ik zal mijn collega’s wel missen. Ik werkte in de sociale sector, voor het CAW. Nu heb ik al veel de vraag gekregen om vrijwilligerswerk te doen. Maar die boot hou ik voorlopig af. Ik wil eerst even tot rust komen. En ik heb me ook ingeschreven voor een cursus theoretische sterrenkunde. Dat is iets wat me altijd al enorm heeft gefascineerd maar ik had nooit de tijd om me daar echt in te verdiepen. Ik kijk er dus wel naar uit.” Terwijl Monique haar weg voortzet richting Boechout, volgen wij dezelfde route. Een fris windje steekt de kop op. Nu nog in de rug. Dat zal straks wel een ander paar mouwen zijn.

We botsen op Bert van Bortel (61), die op zijn gemak in de tegenovergestelde richting komt gefietst. “Ik kom hier vaak”, vertelt hij. “Ik woon in Berchem en hier zit je in een wip tussen het groen. Zeker ’s ochtends, als je naar Lier fietst, is het hier zalig. Dan fiets je richting de zon.” Nu komt hij terug uit Lier. “Eind november treed ik daar op en ik moest nog een paar dingen regelen.” Hij speelt bij de bluegrassband Rawhide. “Gitaar en mandoline.”

En daarmee heeft hij een behoorlijk gevulde agenda. “Zo staan we binnenkort in het Fakkeltheater met de voorstelling The Broken Circle Breakdown met Lize Feryn en Roel Vanderstukken. Afgelopen zomer zaten we nog drie weken in Portugal waar we op een festival speelden voor duizenden mensen.”

Vandaag is hij voltijds muzikant. “Sinds ik op pensioen ben gesteld. Ik was de laatste behanger-garneerder van de stad. Maar erg vind ik het niet dat ik met pensioen moest. Nu kan ik me volledig focussen op de muziek”, zegt hij. “Dat betekent wel dat ik vaak thuis werk. En mijn kinderen, die zijn ook veel thuis. Dus als ik nood heb om even weg te zijn,

“Vlaams minister-president Jan Jambon meldde deze week dat zijn ego deuken heeft gekregen. Niet één deuk. Deuken. Een zware week op het werk.”

“Ik kom van een vriendin op Zurenborg. Dan is dit gewoon de snelste weg.”