Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik voel het als een privilege om dit nog te beleven”
Kim Gilles (46) en haar man Niels Van den Houdt uit Kontich herbeleefden vrijdag hun trouwfeest. Uiteraard om hun liefde nog eens te benadrukken, maar vooral omdat Kim een stevige herinnering wou planten voor wanneer ze er niet meer zal zijn. “Ik heb uitgezaaide borstkanker en kan niet meer genezen”, geeft ze aan.
Hoewel het leven Kim niet omarmt, omarmt de Kontichse het leven wél. Naast haar dochter Lauryn heeft ze ook een tweeling, Tess en Roan, die met een zware mentale beperking leven. Daarbij kwam in 2016 de diagnose dat Kim borstkanker had.
“Ik heb alle therapieën en chemokuren doorstaan en kon de ziekte overwinnen”, zegt ze. Kim telde een operatie, zestien chemokuren, 35 bestralingen en vijf jaar hormoontherapie. “De afgelopen vijf jaar ging ik ook geregeld op controle, met altijd goed nieuws als resultaat. Tot ik begin dit jaar, na de magische grens van vijf jaar waardoor ik dacht dat ik er officieel door zou zijn, mijn eierstokken preventief liet weghalen. Die operatie verliep vlot, maar bij onderzoek in het labo bleken er kankercelletjes aanwezig te zijn. Ik wist het niet, maar blijkbaar kan je van borstkanker nog tot twintig jaar later uitzaaiingen krijgen”, vertelt Kim. Het nieuws van de dokter sloeg in als een bom. “Uitgezaaide kanker waarvan ik niet meer kan genezen. Op dat moment voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken.”
Ze vertelt het allemaal rustig en zonder verpinken. “Ik ben altijd al iemand geweest die niet bij de pakken blijft zitten en ook erg optimistisch is. Ik neem nu chemopillen die de ziekte een jaar tegen kunnen houden. Dat betekent drie weken medicatie nemen en
Kim Gilles
Bruid dan een week rust. Tijdens die week moet ik altijd op controle. Wanneer ik dan stabiel nieuws krijg, kan ik weer een maand gerust voort. Op die visie heb ik me wel moeten instellen. Voorlopig voel ik me ook goed en is er aan mij niet veel te zien. Na dit jaar wordt het afwachten hoe lang ik nog verder kan. Ik heb er geen idee van.”
Bucketlist
Het zette Kim aan om een bucketlist op te maken, al is die bij haar heel eenvoudig. “In mijn situatie begin je na te denken over de prioriteiten in het leven. Voor mij moeten dit geen verre reizen zijn. Geef mij maar het genot om bij familie en vrienden te zijn. Een lang weekendje met hen zal er zeker wel bij zijn, maar verder wil ik werk maken van kleine gelukjes.”
Zo kwam ze op het idee om haar trouwfeest opnieuw te beleven. “Die dag was een van de mooiste uit mijn leven. Mijn man en ik noemen het niet onze trouwdag 2.0, maar wel Viva la Vida. We vieren het leven en zo wil ik het ook. Want, het is raar wat ik zeg, ik zie dit feest als een privilege. Een voorrecht dat ik dit nog op een goede manier kan beleven. Mensen die overlijden in een auto-ongeluk, kunnen zo’n moment niet meer beleven. Ik kan nog tegen iedereen zeggen dat ik ze graag heb.”
Kim nam de voorbereidingen op zich en nodigde driehonderd gasten uit voor een feest in het Hof van Reyen in Boechout. “De hele formule van ons trouwfeest moest aanwezig zijn. Een diner met de familie, een avondfeest, een speech, een openingsdans, een grote bruidstaart om middernacht en nog vele andere verrassingen. Ik ben speciaal een kleed gaan kopen dat mijn man voor vrijdag niet mocht zien.”
Dat ze het feest nu geeft omdat ze zich nog goed voelt en ervan kan genieten, is één reden. Maar er zijn nog meerdere redenen. “Ik wil een herinnering planten bij alle aanwezigen zodat ze achteraf kunnen zeggen: weet je nog hoe plezant die avond was? Daarnaast wil ik het ongeneeslijk ziek zijn uit een taboesfeer halen en mensen in mijn situatie inspireren. Blijf niet bij de pakken zitten en doe wat je nog moet doen. Ook moet er makkelijker over gesproken worden. Mensen weten dikwijls niet goed wat ze moeten doen of zeggen tegen mij en mijn lotgenoten. Zo riskeren ze ondanks hun ziekte ook nog eens geisoleerd te raken.”
Nieuw doel
Na het feest wil Kim een nieuw doel stellen. “Ik laat het feest in zijn geheel filmen en ik heb al teksten ingesproken om over de beelden te plaatsen. Deze film zal natuurlijk een blijvende herinnering aan mij worden voor mijn familie en vrienden. Verder heb ik nog niet meteen werk gemaakt van zaken die na mijn overleden een blijvende herinnering zullen zijn. Misschien ga ik dat nu doen en erover brainstormen. Want ik heb het gevoel dat ik nog altijd een doel moet stellen om naartoe te werken.”
Met een lach wil Kim door het leven blijven stappen – “al weet ik niet hoe lang nog” – en dat wil ze blijven tonen via een blog over zichzelf en haar tweeling Tess en Roan.
“Mensen die in een auto-ongeluk overlijden, kunnen zo’n moment niet meer beleven. Ik kan nog tegen iedereen zeggen dat ik ze graag heb.”