“Ik was overal op tv. Logisch dat ze zeiden: ‘Rustig, jong’”

ROCK OPEX This Machine Still Kills Fascists ROCK Doggerel

worden kleiner en kleiner en in de zomer kijkt er minder volk. Maar zo verdwijnt de loyaliteit van de kijker wel. Die gaat sowieso niet kijken als hij moeite heeft met James Cooke. Maar als die mij wel graag bezig ziet, wil ik die niet ontgoochelen. In dat opzicht bepaalt de kijker een deel van mijn geluk.”

De onvermijdelijke voor- en tegenstand die je opwekt: daar lig je wellicht niet meer wakker van. “Vandaag voel ik mij omarmd door Vlaanderen. (denkt na) Als ik reacties krijg of kritiek en ik kan er iets uit leren, denk ik: oké, bedankt. Maar met reacties als ‘miljaar, weer die dikke janne op tv’, daar ben ik niks mee. In het begin snapte ik dat wel, hoor, James Cooke was echt overal op tv, je moest mij er gewoon bij nemen, ik was een must. De mensen werden heel hard geconfronteerd met dat nieuwe, superenergieke gezicht dat werkelijk overal was. Dan snap ik dat de mensen zeiden: ‘Rustig, waar komt die gast ineens vandaan?’ Gert Verhulst heeft dat ooit gezegd in een interview: ‘Ik ken weinig mensen voor wie het op tv zo snel is gegaan.’ Ik voelde dat ook op straat: ik werd constant aangesproken en wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Nu ben ik blij dat ik daar een gezonde balans in gevonden heb. Ik heb trouwens nog nooit nee gezegd tegen mensen die een foto wilden. Omdat ik heel goed besef dat ik door die mensen mag doen wat ik graag doe.”

“Of ik geapplaudisseerd heb voor de Vlaamse bisschoppen? Het is nu niet dat ze homohuwelijken gaan sluiten, ze gaan relaties tussen homo’s wel zegenen. Ik zeg dus niet: ‘Oef, we zijn er.’ Kleine stappen zijn ook stappen.”

Ben je iemand die zelfs zijn vijanden alles gunt?

“Dat gaat misschien wat ver. Maar ik ben wel de man van de duizend kansen. Schop je tegen mijn schenen, dan ga ik je niet voor de rest van je leven de rug toekeren. Als je mij een open beenbreuk schopt wel (lacht). Op het werk is dat anders. Ik ga niet zeggen dat ik daar de asshole uithang, maar daar heb ik wel een verantwoordelijkheid. Voor de kijkers of de mensen die 35 euro betalen voor een van onze voorstellingen. Mijn probleem is dat ik tegelijk perfectionist en controlefreak ben. Dat laatste heb ik aan mijn vader te danken (Donald Cooke was paracommando, red.). Vandaag is hij mijn grootste fan en we komen keigoed overeen, maar ik was doodsbang om te falen toen ik uit het conservatorium kwam. Die momenten heb ik nog, dat ik denk: het mag hier niet mislukken.”

Je zus is leerkracht in het bijzonder onderwijs, jij hebt daar ook gewerkt. Geen heimwee naar je tijd als leerkracht muzische vormgeving? “Af en toe wel. Ik heb dat heel graag gedaan, ik mis al die kinderen. Het was heel moeilijk om hen achter te laten, maar ik stond op een kruispunt: dit blijven doen of mijn vleugels uitslaan en een groter publiek bereiken. Een aantal van die kinderen zoekt af en toe nog eens contact. Dominiek, bijvoorbeeld, een jongen met veel problemen. Vandaag is dat een beer van een kerel die hard aan het werk is. Dan denk ik: all right boy, goed bezig. En meteen denk ik ook: geef die mannen niet te snel op, plak er ook niet meteen een etiket op. Niemand is een vogel voor de kat. Niemand. En die mensen in het onderwijs: gun die ook eens iets. Ik kan er niet tegen als ze zeggen: ‘Het is van negen tot halfvier en ze hebben een zee van vakantie.’ Ik heb het gezien bij mijn mama en mijn zus: het stopt niet om vier uur. Mijn mama bracht Veerleke mee naar huis

“We hebben gemiddeld acht weken nodig om een huis te verbouwen. Daarin vraag je vrijwilligers om even hun vaste job aan de haak te hangen. Dat doe je alleen maar voor mensen met een grote ‘gunfactor’.”

ARNO ★★★★⭐ ★★★★⭐

Met op zijn gitaar het opschrift ‘this machine kills fascists’ werd folk-pionier Woody Guthrie in het midden van vorige eeuw een idool van progressieve muzikanten en een voorloper van de punk. Hoe sterk zijn erfenis nagalmt, tonen Dropkick Murphys op hun nieuwe album The Machine Still Kills Fascists, een atypisch album dat toch weer alle kenmerken heeft van de Keltische folkpunks uit Boston. Een paar decennia geleden coverden ze Guthrie al en diens dochter Nora ziet in hen gelijkgestemde geesten. Ze gaf de groep toegang tot Woody’s teksten. En nu is er een heel album met teksten van Guthrie. In een handvol tracks blijft de gekende punkstijl overeind, elders (Talking Jukebox) hoor je een surfgitaar of klinkt een song (Ten Times More) als een driloefening. En zachter mag ook: Never Git Drunk No More is een mooi countryfolkduet met Nikki Lane. Al is de aanpak akoestisch, This Machine Still Kills Fascists klinkt even krachtig als eerdere Dm-albums, maar grijpt meer naar de keel met verhalen over gewone mensen en hun dagelijkse strijd, tijdloze thema’s die hoog op de agenda blijven.

Tegelijk werd ook al een volgend Guthrie-album opgenomen, dat volgend jaar verschijnt. Op hun volgende tour spelen ze voor het eerst voor een zittend publiek. Dat gaat van de bezoekers een bijna onmogelijke zelfbeheersing vragen.

PIXIES ★★★⭐⭐

De kans dat Frank Black met Pixies ooit nog muziek maakt die de oren van een hele generatie rockfans doet trillen, is onbestaande. Toch doet de Amerikaan, ruim drie decennia na classics als Surfer Rosa en Doolittle, dapper verder zonder zijn gezicht te verliezen.

Zoals op de andere albums, sinds de Pixies-herstart in 2014, vliegt de groep er met opgeheven hoofd in op Doggerel: opener

Nomatterday is een heel waardige binnenkomer die plots naar turbo schakelt en waarop Black sterk aan Iggy Pop doet denken, Haunted House knalt, Dregs Of The Wine springt driftig uit de speakers en doet – het is de eerste song die gitarist Joey Santiago levert aan Pixies – vragen om méér. Toch valt niet te ontkennen dat de pioniersjaren voorbij zijn: de snuifjes surf en Morricone (Vault of Heaven) kennen we al uit eerder werk, There’s A Moon On is wel héél traditionele rootsrock, Pagan Man leunt dicht tegen Neil Young en de meer poppy songs maken je ronduit ongeduldig tot Pixies weer beginnen te rocken. Doggerel is een plaat die zijn rimpels toont, een gevoel voor humor behoudt en met de laatste songs (You’re Such A Sadduceen en

Doggerel) nog een flinke muilpeer uitdeelt. Met opgeheven hoofd, nog steeds.

Demon Time,

★★★★⭐

Serge Simonart die een reisgids schrijft over Londen … Eerlijk? Daar kijken we niet van op! Het kan niet anders of de journalist moet voor zijn talloze rockinterviews de Britse hoofdstad platgelopen hebben. Als hij aangeeft dat hij – anders dan in reguliere reisgidsen – alle adressen zelf heeft uitgeprobeerd, dan geloof je dat op slag. Er staat ook nauwelijks een foto in Londen, Geheime Tips van ’s Werelds Grootste Anglofiel, waar Simonart niet zelf op staat. De fotografie is trouwens een onmisbare schakel in deze tot koffietafelboek verheven reisgids, vanwege de vorstelijke en flamboyante smaak van de auteur. Simonart raadt bijvoorbeeld een overnachting aan in The Rookery, “een kasteeltje op suiteformaat”, of een lunch in The Ship Tavern, “zo’n plek waar het zelfs in juli al Kerstmis is”.

Dat deze reisgids populaire wijken als Covent Garden of Camden links laat liggen, daar kan je als doorgewinterd citytripper niet om treuren. Integendeel, bij elke nieuwe bladzijde die hij omslaat, vraagt de lezer zich af waar de gids/auteur ons nu weer binnenloodst. Natuurlijk heeft de luxe van Londen zijn prijs, maar stelen met de ogen is niet strafbaar. (id)