Tot de laatste ademstoot

ROCK JAZZ-ROCK 6

Tot de laatste ademstoot bleef Arno muziek maken, ook toen dat niet meer lukte op het podium. OPEX, genoemd naar de buurt in Oostende waar hij opgroeide, is zijn testament: toen het album werd opgenomen, wist le plus beau dat elke dag zijn laatste kon zijn. Je hoort het ook aan zijn stem in opener La Vérité, een song die dat bewustzijn van het nakende einde ademt en waarop de zanger duidelijk vermoeid klinkt. Maar het is een prachtsong die een plaat inleidt die als een familie-reünie klinkt, met een song voor zijn opa en in de studio zijn vaste muzikanten, vriend en fotograaf Danny Willems, broer Peter en zoon Felix. Samen zorgen ze ervoor dat OPEX nergens klinkt als een haastklus, al tikte de klok en moeten wat kunstgrepen het geheel vol maken: zo is Court-circuit Dans Mon Esprit met pianist Sofiane

RUBEN BLOCK

Pamart een mooie afvaller van Arno’s vorige plaat, kreeg Arno nooit de inbreng van Mireille Mathieu (een levenslang idool) te horen aan het duet Le Palome Adieu, werd One Night With You gehaald bij een ander idool (Elvis Presley) en herneemt de plaat op superieure wijze I Can’t Dance van het prille Tjens Couter. Het maakt uiteindelijk geen verschil waar de songs vandaan komen: het hele album landt in dat herkenbare Arno-niemandsland tussen blues, rock en chanson, en is doorwasemd van het speciale karakter van Arno: zijn unieke stem, hoe de teksten autobiografie koppelen aan grollen, hoe in scabreuze woordspelingen ook de sater Arno tot het allerlaatst springlevend bleef. Net dat doet pijn: hoe OPEX bewijst dat de artiest Arno níét op het einde van zijn Latijn was. Wat nog had kunnen komen, daar mogen we alleen van dromen.

DANS DANS ★★★★⭐

Stilzitten is niets voor Dans Dans, het jazzrocktrio Bert Dockx/frederic Lyenn Jacques/ Steven Cassiers dat sinds 2012 al vijf albums op de teller zette. Want daar is alweer nummer zes met evenveel stukken muziek die het Antwerpse trio vaak van zijn meest toegankelijke kant toont. De opener is een perfecte intro: boven een relaxte drumroffel tokkelt Dockx op de gitaar zoals alleen hij dat kan. Het is een hemels stuk muziek dat terecht de titel Wolk meekrijgt en de toon zet voor een album met enkele heel verteerbare tracks die ook jazzhaters niet mogen afschrikken. Dans Dans heeft al gevaarlijker en meer avontuurlijk geklonken, en daar lijkt Dockx – gelijktijdig actief in Flying Horseman, Ottla en onder eigen naam – zich een beetje voor te willen verontschuldigen. Voor niks nodig: 6 ontstond toen corona tot de afgelasting van een reeks shows leidde en dan maar wat studiotijd werd geboekt. Een paar weken later vonden de opnames plaats, enkele dagen later was de plaat klaar. Dat kan alleen bij muzikanten die met de kleinste improvisatie mekaar inspireren. Beluister dat prog-midden van Droom, hoe Coyote gecontroleerd ontspoort tot crossover en hoe Cascade een scheut waanzin toelaat: het zijn stukken die de lijn strak houden én om een podium vragen.

★★★⭐⭐

Een van Paul Simons meest intimistische songs blijft nog altijd René And Georgette Magritte With Their Dog After The War. Een absoluut kleinood waarin de artiest zijn liefde en bewondering voor de doowopgroepen uit de jaren vijftig combineert met het bezoek van het Belgische koppel aan New York. Ook Belgisch, maar al jaren in Parijs wonend, is Nadine Monfils. Op literair vlak doorzwom deze dame al heel wat watertjes, maar met Nu Breekt Mijn Pijp! waagt ze zich aan een geheel nieuw concept met de Magrittes in de rol van volbloed speurders. Monfils situeert haar roman in de jaren vijftig van de vorige eeuw. René Magritte, vanzelfsprekend in donker pak, met bolhoed en pijp, ziet aan een tramhalte een prachtige jonge vrouw in een bloemetjesjurk. Thuis vereeuwigt hij het visioen direct op een doek. Maar enkele dagen later wordt diezelfde vrouw dood teruggevonden, samen met een geparfumeerde liefdesbrief. Geïntrigeerd trekt het koppel zijn stoute speurdersschoenen aan. Hier en daar lichtjes gechargeerd en ook niet echt spannend, maar wel charmant, lichtvoetig en geestig. En je krijgt er naast Jacques Brel ook nog eens een resem voetnoten gratis bij …