Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik ben een softie geworden”
Viervoudig olympiër en vijfvoudig Europees kampioene geeft op haar vijftigste haar leven nieuwe wending.
Vier olympische deelnames, vijf Europese titels, tweemaal Sportvrouw van het Jaar, laureate van de Trofee voor Sportverdienste: welke Belgische zwemster doet beter dan Brigitte Becue? Op haar vijftigste stuurt ze haar leven een andere richting uit, waarbij ze meer tijd wil vrijmaken voor zichzelf, haar gezondheid en haar zoontje Nicholas.
De combinatie van het moederschap, een voltijdse job als vertegenwoordiger bij Speedo en het coachen van Leuven Aquatics groeide Becue boven het hoofd. Vanaf deze week werkt ze bij dezelfde firma als zelfstandige een paar uur per week in de marketing.
“Het ging gewoon niet meer. Ik ga van oververmoeidheid naar oververmoeidheid. Ik word vaker ziek, heb geen tijd voor mezelf. Ik moet natuurlijk rekening houden met mijn tienjarige zoon Nicholas, die ik in co-ouderschap opvoed. Maar als ik alleen zou zijn, verkocht ik mijn huis en verhuisde ik naar de zon. Ik heb het wel even gehad met dit land en met zijn politici.”
Vijftigplussers op zoek naar een job hebben het niet makkelijk.
“Of ik hier met een klein hartje zit? (beslist) Neen. Al heel mijn leven ben ik op mijn pootjes terechtgekomen. Ik ben alles nogal snel beu, behalve het zwemmen. Ooit heb ik resoluut voor die sport gekozen en mijn studies stopgezet. Die voltijdse job opgeven is een gelijkaardige beslissing. In het Brusselse fitnesscentrum Aspria ga ik zwemles geven en ik doe motivational speeches bij bedrijven, maar daarnaast moet ik nog een bijkomend inkomen vinden om de rekeningen te betalen.”
Zelf sporten lukt niet meer. Haar agenda zit boordevol en haar twee knieën zijn gesloopt door de jarenlange zwemtrainingen.
“Ik zou dagelijks tien minuten moeten fietsen, maar zelfs dat gaat niet. Als schoolslagspecialiste hebben mijn knieën geleden onder die onophoudelijke rotaties. Het kraakbeen is volledig weg. Elke dokter zegt hetzelfde. Brigitte, je moet meer bewegen. Ja, ik weet het. En gezonder eten. Ja, ik weet het. En minder stress. Ja, ik weet het. En wat minder werken. Ja, ik weet het. Maar het gaat veranderen. Alles komt goed.”
Fiere West-Vlaming
Becue woont al enkele jaren in Vlaams-Brabant, maar haar Oostendse roots laten haar niet los.
“Ik ben een fiere West-Vlaming. De mentaliteit, de taal… Niet babbelen, maar werken. Zo ben ik opgevoed door mijn ouders. Ziek zijn? Bestond niet. Maar toen kregen ze allebei kanker en was het na zes maanden afgelopen. Naar de dokter gaan vonden ze – typisch West-Vlaams – niet nodig. En daardoor wachtten ze veel te lang.”
“Ook dat verhaal speelt mee in die beslissing om mijn leven een nieuwe wending te geven. Als ik moe of gestresseerd ben, is
BRIGITTE BECUE
Nicholas altijd de dupe. Over een jaar of tien verlaat hij het huis. Nú moet ik er zijn voor hem. Mijn papa is amper 61 jaar oud geworden. Ik ga er niet van uit, maar stel dat mij iets gelijkaardigs overkomt, dan zou ik niet willen dat Nicholas zegt dat zijn mama altijd aan het werken was.”
Op zijn tiende weet zoonlief ondertussen bereikt heeft.
“Soms zegt hij dat ik wat trotser op mezelf moet zijn. Mama, jij bent toch vier keer naar de Olympische ook wat mama
Spelen geweest. Pienter ventje, hoor. Ik ben vooral blij dat hij aan sport doet. Dat het nu zwemmen is, hoefde voor mij niet. Ik weet hoe zwaar die sport is. (grijnst) Kon hij niet gewoon gaan voetballen? Dat hij niet Becue heet? Neen. Nog niet. (lachje) Hij wil zijn achternaam veranderen. In het zwemmen weten ze ondertussen wel wie hij is. En iedereen die mij als kind gekend heeft, zegt dat we fysiek enorm op mekaar lijken.”
Moeder worden of niet
Becue werd moeder twee dagen voor haar veertigste verjaardag.
“Tijdens mijn zwemloopbaan was een kind niet aan de orde. Vervolgens ben ik lange tijd single geweest. Ik hield nogal vast aan mijn vrijheid, waardoor ik twijfelde of ik mama wilde worden. Al lachend had ik mijn veertigste verjaardag als grens naar voren geschoven. Nicolas is vijf weken te vroeg geboren, maar dus wel twee dagen voor die bewuste verjaardag. Hij was piepklein, maar gezond. Hij moest amper één nacht in de couveuse doorbrengen. Een sterk manneke, een Becue’tje.”
Omdat ze trainer werd in Overijse, waar ze ook de papa van haar kind leerde kennen, verhuisde Becue naar Brabant.
“Gelukkig heb ik in Leuven een heel toffe club aangetroffen met toffe zwemmers en toffe ouders, maar mijn geboortestreek blijft trekken. Als ik centen zou hebben, kocht ik me in Oostende een appartementje. En dan liefst in de buurt van het zwembad, dat mijn naam draagt. Een mooie erkenning, trouwens.”
De meeste topsporters zijn veeleisend voor zichzelf. Is Becue dat ook voor haar pupillen?
“Een van mijn voormalige zwemmers vond dat ik een softie geworden ben. (lacht) Hij heeft geen ongelijk. Ik ben tien jaar ouder en wijzer geworden en heb een kind gekregen. Ondertussen weet ik ook wel dat meer niet altijd beter is, maar keihard trainen, zelfdiscipline en meer willen doen dan een ander blijven noodzakelijk. Gelukkig zitten er nog voldoende talenten en gedreven zwemmers in mijn groep.”
Grensoverschrijdend
Anno 2023 is de topsport in de greep van grensoverschrijdend gedrag, mentale kwetsbaarheid en gendergelijkheid.
“In mijn sport heb ik als meisje op geen enkel vlak – stages, wedstrijden, verloning, begeleiding… – discriminatie ondervonden. Als coach daarentegen hebben vrouwen het nog altijd moeilijker dan mannen. Kijk naar de federatie, waar slechts één vrouw in het bestuur zit. En grensoverschrijdend gedrag? Ik ga kwalijke praktijken absoluut niet goedpraten en fysiek geweld kan in geen enkel geval, maar vroeger ging het er gewoon harder aan toe. Ik merk nu zelf als coach dat er andere manieren zijn om jonge atleten te motiveren. Maar topsport blijft keihard en je moet tegen een stootje kunnen.”