Calvo in schaduw van Sint-Romboutstoren? Het is bijna zonde

Op woensdag 30 september 2020 stond het in de sterren geschreven. Kristof Calvo zou vicepremier worden in de regering-De Croo I, die de volgende dag de eed zou afleggen bij de koning. Dat draaide anders uit, in een dramatische nacht waarin Calvo tot het uiterste – en tot het ochtendkrieken – bleef vechten voor zijn ambitie. En het bleef anders uitdraaien voor de felle groene jongen uit Mechelen. Calvo vond nog maar moeizaam zijn weg naar het hart van het politieke debat. En de dynamiek binnen Groen ging een andere kant uit. Naar die van de twee groene ministers, of naar het nieuwe voorzittersduo, of naar de voortvarende jongeren die met stedelijk progressief idealisme soms ver van de politieke realiteit afdwalen. Vandaag gooit hij de handdoek en kondigt hij aan dat hij zich zal terugtrekken op Mechelen. In zijn woorden klinkt dat natuurlijk anders, op het tsjeverige af positief en ronkend: “Kies ik nu voor de zijlijn? Het omgekeerde is waar. Lokale politiek dicht bij mensen. Het gaat om concrete daden in plaats van loze beloftes of straffe kreten.” Dat zal wel, maar dat lokale politiek dicht bij de mensen staat, is een nogal loze bewering en kan tot de slappere kretologie gerekend worden.

In Mechelen belandt Calvo in een comfortabel vangkussen. De stadslijst Open Vld -Groen-M+ van titelvoerend burgemeester Bart Somers had 47% van de stemmen in 2018. Lijsttrekker Bart Somers haalde 15.597 voorkeurstemmen. Kristof Calvo als lijstduwer had er 3.607, vier keer minder dan Somers, maar wel de meeste van alle Groenen. Hij is dan ook titelvoerend eerste schepen en een nieuw schepenambt kan hem moeilijk ontsnappen. Je kunt niet zeggen dat hij een ongewis avontuur tegemoet gaat. En een stad als Mechelen mee besturen blijft een heel mooie baan, dat is evident.

Toch heeft zijn aftocht iets treurigs. Zowel voor hemzelf als voor Groen, dat de klappen maar blijft incasseren en onderhand alle kleuren van de regenboog uitslaat. In Calvo’s bericht overheerst naar het einde toe de sombere toon: “Een nieuwe Zwarte Zondag kondigt zich aan, een pikzwarte deze keer. Ons politiek systeem is oud, moe en versleten … De revolutie staat op uitbreken. De tijd om ze nog zelf te maken, wordt steeds korter.” Die apocalyptische toon horen we ook bij Bart De Wever: “Je komt nu heel dicht bij het eindspel in dit land.” Het is me wat. Gaat Calvo, die notoire vechtjas, die onverschrokken en onvermoeibare debater en wereldverbeteraar, de Belgische apocalyps volgen vanuit de schaduw van de Sint-Romboutstoren? Het is bijna zonde.