Dansend met de bouzouki

Meestal zijn het kleine dingen die een mens vrolijk maken. Soms kan dat simpelweg een bouzouki zijn. Hoewel, de bouzouki van Dalaras is meer dan zomaar een klein dingetje. Hij verdient een woordje uitleg.

Vorig weekend werd met een boot een bouzouki van Brussel naar het Vleeshuis gebracht, waar de Zuid-europese tokkelbak een plaatsje krijgt tussen de andere instrumenten. George Dalaras is al sinds de jaren zestig van de vorige eeuw een Griekse muzikale god. De reden dat de man, niet te verwarren met Demis Roussos, zijn gitaar aan het Vleeshuis schenkt, heeft te maken met diens vader. Die speelde in de jaren vijftig, toen het leven nog eenvoudig was, meermaals op zijn bouzouki in het Schipperskwartier.

En dan wordt het interessant. Terwijl wij de buurt, van horen zeggen, vooral kennen als een plek waar snel vleselijk genot min of meer anoniem kan geconsumeerd worden, was het vroeger een bruisende buurt.

En hoe. Opnieuw van horen zeggen wilden in de door Grieken gedomineerde buurt de tafels en de stoelen weleens door de lucht vliegen. Om nadien samen en in goed overleg de avond voort te zetten onder het genot van een of meerdere glazen ouzo.

Je kon in de buurt voordelig tafelen en kennismaken met gerechten die nu tot de gewone keuken behoren maar destijds eerder exotisch waren. Kortom, het was er een gezellige boel. Een plek waar armoede, goedkoop vertier en sterke verhalen om de aandacht van de meer avontuurlijke Antwerpenaar schreeuwden. En dat allemaal om de hoek.

De Antwerpse schrijver Patrick Conrad schreef jaren geleden een roman noir, die zich grotendeels in deze buurt afspeelt. Het is een aanrader en met een beetje geluk gewoon te koop bij De Slegte of een andere dealer in tweedehandsboeken.

Of Conrads café Sikonos aan de Koolkaai echt heeft bestaan, is aan te lezer om uit te zoeken. Hetzelfde geldt voor wie wil weten wie Mon Kodak was. ‘Walker’, want zo heet het boek, dus. Gewoon lezen. Over kleine dingen gesproken. Daaronder valt ook Sint-anneke. Dat stukje Antwerpen met een strand en nog een paar cafés waar je ook kan eten. Als het gaat om klein geluk is er weinig beters dan een tussenstop in het café van Radio Minerva. Toch zeker niet op Linkeroever.

Nu wil het toeval dat ze op Sint-anneke afgelopen weekend met de handen in het haar zaten. Door een paar veranderde verkeerssituaties en wat onderhoudswerkzaamheden in de Kennedytunnel was er naar het schijnt aan de plage geen kip te bekennen.

Dat zegt om te beginnen veel over hoe de Antwerpenaar zich nog steeds veelvuldig verplaatst. En toegegeven, onze hogere overheden hadden best wel een beter tijdstip kunnen verzinnen om de Kennedytunnel op te knappen dan in het weekend dat de verkeerssituatie op Linkeroever door elkaar werd geschud.

Want het zal u vast niet ontgaan zijn. Ter hoogte van de beste krant van ’t Stad kunnen automobilisten niet langer de snelweg op en wie op Linkeroever de Waaslandtunnel uitrijdt, krijgt nul op het rekest als hij de Charles De Costerlaan wil inrijden. Afgelopen met de kortste weg. Het leidde maandagavond zelfs tot enige opwinding in de gemeenteraad. “Open die laan en wel nu”, riepen twee al lang niet meer zo’n kleine oppositiepartijen. Paniekvoetbal is van alle tijden.

Geef het tijd, het komt wel goed. En dan nog één ding. Wie van of naar het Waasland moet, kan maar beter wegblijven op Linkeroever. Gewoon de bewegwijzering volgen. Eerst richting Gand of Bruges rijden en vervolgens ter hoogte van Saint-nicolas de snelweg afrijden. Simpel.

Het gebouw op de hoek van het Theaterplein en de Oudevaartplaats heeft twee opvallende extra verdiepingen met felle streetart als eyecatcher. Op deze manier hoopt bouwbedrijf Buildup mensen bewust te maken van alternatieve duurzame bouwoplossingen voor het woningtekort. “We staan voor een noodzakelijke bouwshift: het moet anders, sneller, duurzamer”, zegt Hélène de Troostembergh, CEO van Buildup.

Verblijfsaccommodatie Sleep Inn op het Theaterplein in Antwerpen breidt uit in de hoogte. Twee extra verdiepingen werden bijgebouwd door gebruik te maken van een staalframeopbouw. “Een opbouw in staalframe is een manier om heel snel en efficiënt verticaal te bouwen, zonder dat er open ruimte moet verdwijnen”, zegt Hélène de Troostembergh. “Het is bovendien een circulaire manier van bouwen, we kunnen de stalen constructie volledig hergebruiken. Zo hopen we de woningnood op te lossen en onze steden toch leefbaar te houden.”

Nieuwe habitat

Om het project in de kijker te zetten, leefde grafisch designer Davi Giolo zich uit met street art op de stalen constructie waar vogels centraal staan. “Zijn ontwerp slaat de brug tussen de uitdaging in de natuur waar dieren ook steeds naar een nieuwe habitat op zoek zijn enerzijds en de demografische uitdagingen waar een stad zoals Antwerpen voorstaat anderzijds”, licht Troostembergh toe. “De Engelse uitdrukking ‘#manybirdsfewnests’ verwijst naar meer vraag dan aanbod, een mooie vergelijking met de woonsituatie in België. We zijn allemaal op zoek naar een goed en kwalitatief ‘nest’, maar de plaats is beperkt en daarop biedt staalframeopbouw een duurzaam antwoord.”

Zaakvoerder van Sleep Inn Jeff Van Damme is zeer tevreden met de uitbreiding. “Als bouwheer en verhuurder van de Airbnb-accommodaties in ons pand, is de snelheid voor de bouw een cruciale factor geweest. We zijn trots dat we met ons project kunnen bijdragen aan een duurzame stadsontwikkeling. Plus, onze gasten zullen van een adembenemend uitzicht over de stad kunnen genieten, een extra belevingsfactor die een grote rol speelt bij onze uitbating!”

“Als het gaat om klein geluk is er weinig beters dan een tussenstop in het café van Radio Minerva. Toch zeker niet op Linkeroever.”