Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik verdiep me graag in de psyche van de mens”
Als dochter van een choreograaf was het onvermijdelijk dat Ruth Becquart (46) een artistieke weg zou inslaan. Daarover hoor je haar niet klagen. “Ik oefen een fantastisch beroep uit”, zegt ze. Het goeie leven bestaat voor haar dan ook uit acteren. En uit
Tekst: Tom Vets
Foto’s:
Jan Van der Perre
In Knokke Off, een nieuwe fictiereeks op VRTMAX, kruipt Ruth Becquart in de huid van een rijke dame. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze alles heeft om gelukkig te zijn, maar vanbinnen voelt ze zich triest. We spreken Ruth niet in Knokke, wel in Antwerpen in de omgeving van de Brederodestraat. Ze woont er al jaren. “Maar ik werd geboren in Brecht, en groeide op in Gent en Oosteeklo. Mijn ouders hadden daar de boerderij van Ivan Heylen gekocht. Ik was geen wilde boerendochter, maar genoot wel met volle teugen van het zorgeloze leven op het platteland. Door mijn studies belandde ik in Antwerpen.”
Wie gaf jou het leven?
“Mijn moeder werkte haar hele leven bij Kind en Gezin, en kreeg ontelbare mama’s over de vloer die met hun baby’tjes op controle kwamen. Ik heb de artistieke genen van mijn papa. Hij heeft er een mooie carrière op zitten als danser en choreograaf. Hij gaf les in de Fontys Hogeschool in Tilburg. Door die job verhuisden we ook naar Turnhout. Mijn ouders wilden me niet naar een Nederlandse school sturen, omdat het onderwijs heel anders was bij onze noorderburen.”
Ruths papa is inmiddels met pensioen, maar dat weerhoudt hem er niet van om af en toe mee te dansen in voorstellingen, soms met oud-studenten
die zelf met compagnies begonnen. “Hij blijft druk bezig. Hij is niet iemand die snel zal beslissen om ermee te kappen. Hij wordt gedreven door de passie voor de kunst die hij niet kwijt wil. Ik herken die gedrevenheid in mezelf. Ik moet ook altijd iets omhanden hebben. Door intens te sporten, of me heel sterk te verdiepen in een project. Het maakt me innerlijk rijk. Door uit een deels artistiek nest te komen, wist ik al vroeg wat ik professioneel met mijn leven wilde aanvangen. Ik was nog maar 14 toen ik hardop zei dat ik actrice wilde worden. Een andere discipline dan dansen, maar ook iets artistieks. Ik heb als kind even balletschool gevolgd, maar daar schopte ik het niet ver. Ik deed wel fervent aan atletiek, en nu ben ik vaak met yoga bezig.”
Hoe hou jij je geest in leven?
“Verhalen zijn voor mij hoe langer hoe meer een houvast in het leven. Ik was al vroeg een boekenwurm en had veel verbeelding. Ik heb een oog voor schoonheid, maar ook de lelijkheid kan mij raken. Het is een manier om de wereld te begrijpen en om er mezelf aan te spiegelen. Boeken, en dan vooral de belevenissen van de personages die mij inspireren, zijn een gids die me door het leven loodsen. Ze sturen me in een richting, in eender welke fase. Alles wat met de psyche van de mens te maken heeft, boeit mij. Dat kan iets spectaculairs zijn, maar ook iets kleins, onopvallends. Aanvankelijk vond ik verbeelding in de boeken, later in mijn werk als actrice.” De actrice was 16 jaar toen ze van haar vader het boek Narziss en Goldmund (over de confrontatie van een intellectuele asceet en een artistieke gevoelsmens in de middeleeuwen) van Herman Hesse kreeg. “Een symbolisch boek op die leeftijd. Over ratio, instincten en emoties. Dat boek was een eyeopener voor mij. Ik had ook een periode waarin ik alles las van Gabriel García Márquez en Haruki Murakami. Ik heb thuis een grote boekenkast, al koop ik nu wat minder. Dat compenseer ik door veelvuldig te lezen op mijn e-reader. In het begin stond ik er huiverig te
“Als actrice wéét je dat er periodes zijn dat je minder werk hebt. En dat dat soms iets te lang duurt waardoor je financieel op het randje zit”
genover, want een boek moet je kunnen vastnemen. Maar ik heb mijn mening herzien. Het is zo handig en het weegt veel minder.”
Waren er moeilijke momenten in jouw leven?
“Zulke momenten zijn er zeker geweest, maar ik ben altijd nogal makkelijk voorbij die obstakels gestapt. Als actrice wéét je dat er periodes zijn dat je minder werk hebt. Dat er soms een periode aanbreekt die iets te lang duurt waardoor je financieel op het randje zit. In mijn twintiger jaren speelde ik hoofdzakelijk in theaters. Ik leerde omgaan met het onregelmatige leven van een artiest. Soms verwacht je iets, krijg je niet wat je wil, maar komt er iets anders in de plaats. Ik leerde daarin hoopvol te zijn. Misschien is dat de grote les die ik van mijn vader kreeg. Je moet blijven bewegen en dan kom je automatisch op een punt terecht waar alles weer meezit. Ik ben iemand die tijdens lastige periodes altijd een bepaalde veerkracht bezit. Hoewel ik niet ontken ook zwaarmoedige momenten te hebben. Dan sluipt er ook wat duisternis in mij. Maar dan maak ik de bedenking dat ik niet moet klagen. In mijn omgeving is iedereen gezond, ieder zet stappen vooruit in het leven. En ik kan elk jaar nog op vakantie. Dus wat is het probleem?”
Wat betekent het goede leven voor je?
“Mooie rollen kunnen spelen, bezig kunnen zijn met sterke inhoud. Of kunnen samenwerken met zielsverwanten. Dat vervult mij artistiek, maar ook persoonlijk. Als dat in balans is met thuis, ben ik heel tevreden. Ik ben een geluksvogel, want ook in mijn relatie zit het goed.” Wat het werk betreft, erkent de actrice dat de grote hoofdrollen al een tijdje niet voor haar zijn weggelegd. “De laatste dateert van voor corona, al had ik een mooi aandeel in Twee
“Ik ben 47 en dat is een gekke leeftijd in televisieland. Je bent nog te jong om oudere personages te spelen, en te oud om de jonge, frisse mama te zijn”
zomers. Ik merk dat ik in een overgangsfase zit. Ik ben bijna 47 en dat is een gekke leeftijd in televisieland. Je bent nog te jong om oudere personages te spelen, en te oud om de jonge, frisse mama te zijn. Daarom focus ik ook op buitenlandse projecten. Er zit onder meer een Franse film in de pijplijn.”
Acteren in een andere taal, het schrikt Ruth niet af. “Ik speelde voor het eerst in het Frans bij theatergroep Stan en ik vond het een uitdaging. Ik verdiep me in Franse boeken om de taal van Molière meer machtig te zijn. Ik kan mijn plan trekken. Vorig jaar acteerde ik in het Engels in Beautiful Imperfection, met dank aan een taalcoach. Als je als acteur iets nieuws moet leren, valt je ego automatisch weg. Ik ga zulke uitdagingen aan omdat het mijn vak weer net dat tikkeltje spannender maakt.”
Welke herinnering uit jouw leven koester jij het meest?
“Het klinkt misschien raar, maar ik ben absoluut niet nostalgisch. Ik zal niet gauw zeggen: ‘weet je nog vroeger...’ Maar de dag dat ik beviel van onze dochter Mira staat me nog helder voor de geest. Ik denk dat elke mama wel weet waarover ik het heb. Een bevalling kost veel energie, maar ik vond dat een fantastische ervaring. Noem het een oerbelevenis die ik vol trots heb doorstaan. Al ging het ook vlot.” Ondertussen is haar oogappel een jonge volwassen vrouw. “Mira is 20 en zoekt volop haar weg in het volwassen leven. Ze zit op kot in Gent en studeert aan het KASK om actrice te worden. Ik had eerst last van het legenestsyndroom, maar gelukkig is die periode achter de rug. Als je maar één kind hebt en dat vertrekt, dan is het plots heel stil in huis. We blijven moeder en dochter, maar onze band is geëvolueerd. De aard van onze gesprekken is anders. Ik ben trots op hoe Mira de dingen aanpakt in het leven.”
Hoe belangrijk is vriendschap of liefde in jouw leven?
“Voor het vinden van rust en stabiliteit heb ik het geluk al meer dan 25 jaar te kunnen rekenen op Stijn (Cole, red). We zaten samen op de toneelschool, wat betekent dat we elkaars werk begrijpen. Dat er soms noodzakelijke opofferingen moeten gebeuren, dat je al eens ruimte nodig hebt om artistiek te kunnen ontwikkelen. Dat is niet altijd vanzelfsprekend. Maar als er een opportuniteit op ons pad komt waardoor er iets minder tijd is voor elkaar, gunnen we elkaar dat. Tegelijk zijn we ook elkaars klankbord. Al ben ik geen muzikant en hij geen acteur. Maar we waarderen elkaars ongezouten mening. Af en toe spelen we met de gedachte om naar de buiten te trekken. Maar mijn man werkt altijd thuis in zijn muziekstudio en vreest de eenzaamheid als we afgelegen wonen.” Ook met enkele collega-acteurs is er een diepe vriendschap. “Dat is altijd iets heel geks. Je leert elkaar intens kennen als je een serie of film maakt. Eens het werk klaar, hoor je elkaar niet meer. Maar vanaf het moment dat je elkaar weer tegenkomt, voel je instant die diepe connectie.”
Wat was het meest gênante moment in je leven?
“Ik ben bijzonder onhandig. Als de kans zich voordoet om te struikelen, heb ik gegarandeerd prijs. Maar een bijzonder gênant moment beleefde ik vorige zomer in Italië. We wilden kajakken. Op zee. Riskant plan, want als kind werd ik al vlug wagenziek. Blijkbaar komt dat door een probleem met je evenwichtsorgaan. Zet me op een boot en ik word misselijk. Enfin… De eerste golven kwamen nog maar opzetten of ik voelde het opkomen. Lang verhaal kort: ik ben gekapseisd met dat bootje, net op het moment dat ik flink moest overgeven. Toen voelde ik een enorme schaamte.”
Wat mag het leven je nog brengen? “Ik probeer mijn blik te verruimen door zelf verhalen te ontwikkelen en scenario’s te schrijven. Vroeger al had ik goede ideeën, maar voelde ik een bepaalde schroom om ermee naar buiten te komen. Sinds de coronacrisis, toen er ruimte kwam in de agenda, heb ik daarin toch stappen gezet. Het boeit me om via zelfstudie het vak in de vingers te krijgen. Een eerste speelfilm gaat vanaf september in opname, en er is ook steun aangevraagd bij het Vlaams Audiovisueel Fonds om een serie te realiseren.”
INFO
Knokke Off, beschikbaar op VRTMAX
“Ik heb het geluk al meer dan 25 jaar te kunnen rekenen op Stijn. We zijn elkaars klankbord, al ben ik geen muzikant en hij geen acteur”