REGIO “Aanvallen, alleen zo heb ik een kleine kans op de titel”.

DUARTE MARIVOET-SCHOLIERS

Nee, zelf rekent Duarte Marivoet-scholiers (18) zich niet tot de topfavorieten op het BK in Brasschaat. En toch, wij vermoeden dat de concurrentie de tweevoudige Belgische kampioen tijdrijden in het oog zal houden. “Maar op zo’n biljartvlak parcours zijn er veel kanshebbers”, aldus de hardrijder.

Is het daarom dat je jezelf niet veel kans geeft op de zege?

“Ik blijf gewoon realistisch. Het parcours is biljartvlak, en veel jongens maken op zo’n parcours kans. Als ik op het podium wil staan, ga ik onderweg koers moeten maken. In de spurt maak ik toch geen kans. Het ideale scenario? Met een klein groepje de slotronde ingaan, maar dan moet er heel veel juist gaan.”

Laten we eens beginnen bij het begin. Hoe kreeg je de wielermicrobe te pakken?

“Ik begon als miniem bij Steeds Vooraan Kontich. Maar pas in mijn eerste jaar als nieuweling, dat moet in 2020 geweest zijn, begon ik echt te leven voor mijn sport, om te zien hoeveel progressie ik zou maken. Zo had ik ook iets te doen tijdens de lockdown, en ik merkte dat ik beter reed… zonder resultaten bij elkaar te rijden.”

“Op een gegeven moment reed ik een testtijdrit in Waregem en daar eindigde ik vijfde. En het strafste: ik was niet eens geselecteerd voor die tijdrit! Daarna is een aantal ogen open gegaan.”

“Als tweedejaarsnieuweling werkte ik samen met een coach en werd ik nog beter. Ik won een klimwedstrijd in Herbeumont en pakte brons op het BK tijdrijden.”

Hoe kwam je uiteindelijk terecht bij het opleidingsteam van Bora Hansgrohe?

“Dat gebeurde via allerlei stationnetjes. Voor een bikefitting kwam ik bij Michael Van Staeyen in Schoten. Patrick, zijn vader, was onder de indruk van de waarden die ik reed. Hij bracht me dan in contact rekent zich niet tot topfavorieten, maar... met Talent Scout Tim Meeusen van Bora - Hansgrohe en zo is de bal aan het rollen gegaan.”

“Ik amuseer me wel in zo’n internationaal team, en leer er veel bij van de Tsjechen, Deen en Duitsers uit de ploeg. Ook de stages mogen er wel zijn. Na het BK reden we de Classique des Alpes, een loodzware eendagswedstrijd in Frankrijk. En binnenkort gaan we op hoogtestage in Livigno, waar ik me wil klaarstomen voor het WK tijdrijden in Glasgow. Vorig jaar eindigde ik achtste, dit jaar is top vijf de ambitie.”

Hoe verlopen die hoogtestages? Ik hoor dat je een goede klimmer bent, maar minder goed kan dalen. En ook kasseien zijn niet je beste vriend.

“Pff, kasseien (lacht). Ik heb dit jaar Parijs - Roubaix voor juniores gereden en kwam net buiten tijd op de piste in Roubaix aan. Mijn handen lagen helemaal open: zo’n dagje kasseien? Niks voor mij.”

“Tja, en dat afdalen was vooral vorig jaar een probleem. Nu heb ik toch al grote stappen vooruit gezet, met dank aan de ploeg. Rittenkoersen spreken me wel aan: hellingen, tijdrijden… En ik heb ontdekt dat ik beter word naar het einde van een ronde toe.”

Volgend jaar word je belofte.

Is dat ook bij Bora - Hansgrohe of zijn er andere opties?

“Daar ben ik momenteel niet mee bezig. Ik kan bij Bora blijven, maar er zijn ook Belgische teams met interesse. Als de tijd rijp is, hak ik de knoop door. Ik moet nog veel leren. En het doel blijft prof worden. Daar ga ik voor. Hopelijk zijn er teams die me daarbij kunnen helpen.”

En de studies, hoe lopen die?

“Ik hoop dit jaar af te studeren op het Sint-gabriëlcollege in Boechout. Ik heb er echt veel aan te danken, want het gaf me privileges om het me zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dus ik zal er alles aan doen om mijn diploma te halen, om hen te bedanken voor alle kansen.”

verkopen geen Franse patisserie zoals hier.”

Dirk woont al heel zijn leven op de Belgiëlei en woont er graag. “Ik ben de Belgiëlei”, lacht hij. “Ik ben al een paar keer verhuisd, maar telkens op de Belgiëlei. Het is zeker en vast een veilige straat. Dag en nacht is hier wel beweging, dus aan sociale controle geen gebrek. Er zijn ook verschillende scholen in de buurt en dat merken we ook echt aan onze broodverkoop. Die gaat veel beter op een schooldag dan bijvoorbeeld in een verlengd weekend door de passage langs de winkel. Ouders stoppen nog snel even langs de bakker om een brood te komen kopen als ze hun kinderen afhalen.”

Street canyons

Al die passage en het verkeer hebben hun effect op de luchtkwaliteit van de Belgiëlei. Eerder verscheen in onze krant een studie over hoe de luchtkwaliteit van street canyons kan verbeteren. Dat zijn brede straten met een hoge bebouwing. In zijn proefschrift Design To Breathe gebruikte Dimitri Voordeckers de Belgiëlei als voorbeeld. Een van de voorstellen is om maar twee rijbanen te voorzien in de straat in plaats van vier. Al is dat volgens Dirk niet realistisch. “Als ze hier komen leveren, staat de vrachtwagen hier even voor de deur. Als er dan maar één rijbaan is, is dat niet te doen. Daarvoor is er te veel verkeer.” We houden Dirk niet langer op van zijn werk en trekken weer de straat op. De bakkerij is niet de enige zaak op de Belgiëlei. Een paar meter verder komen we een speelgoedwinkel tegen waar we vader Aaron Groenfeld (57) en zijn dochter Toby (34) ontmoeten. Ongeveer zeven jaar geleden verhuisden ze met hun speelgoedwinkel Ora naar de Belgiëlei. “Onze vorige winkel werd te klein”, vertelt dochter Toby. “Hier hebben we meer ruimte en krijgen we ook veel meer klanten over de vloer.” Het aanbod van Ora bestaat uit speelgoed, schoolbenodigdheden en knutselmategaan riaal voor een schappelijke prijs. Wat je hier niet vindt, zijn videospelletjes of elektronica. “Tegenwoordig zitten kinderen veel te veel te kijken naar een beeldscherm”, vertelt vader Aaron. “Dat willen wij niet. Kinderen moeten niet spelen met een smartphone, maar met degelijk speelgoed. Daar kan iedereen nog iets van leren en dat vinden wij belangrijk. We zouden veel geld kunnen verdienen aan al die gadgets, maar dat willen we niet. We bieden mensen een service aan en verkopen alleen speelgoed dat goed is voor kinderen.”

Eerlijke schoenen

Aan de overkant van de straat vinden we nog een winkel voor kinderen, deze keer geen speelgoed, maar schoenen. Daar leren we Judy en Léa kennen, die liever niet op de foto staan. Judy Knopfler (43) baat al negentien jaar lang schoenwinkel Kiddy’s uit. “In het begin verkochten we alleen maar kinderschoenen”, vertelt Judy. “Aangezien mama’s hier altijd samen met hun kinderen komen, hebben we nu ook een assortiment damesschoenen. Dan kunnen ze ineens voor heel het gezin schoenen kiezen. We focussen ons vooral op meer klassieke en traditionele schoenen om bijvoorbeeld naar de kerk te gaan. Die vind je niet in elke schoenwinkel.” Léa Bracha Serfaty (42) is een tevreden klant die al jarenlang schoenen komt kopen bij Kiddy’s. “Ik kan mij nog een video herinneren van mijn dochtertje toen ze anderhalf jaar was”, vertelt Léa. “Ze zat hier op de toonbank met heel schattige roze laarsjes. Ondertussen is ze zeventien jaar, heb ik nog twee andere dochters gekregen en komen we hier altijd onze schoenen kopen. Wat ik zo goed vind aan deze winkel is de eerlijkheid. Je wordt hier ongelooflijk goed geholpen. Voor een van mijn dochters is het soms moeilijk om schoenen te vinden, maar hier gaan we samen met Judy op zoek naar de ideale schoenen die toch ook nog mooi zijn. Als ik op de Meir rondloop, is het meestal alleen maar om te kijken. Ofwel zijn de schoenen heel duur. Of in de winkel loop je rond op een zacht tapijt en lijken de schoenen aangenaam, terwijl ze op straat vreselijk lopen. Dat zal je hier niet hebben en je hebt hier ook vaak koopjes, zodat iedereen goede kwaliteitsvolle schoenen kan kopen.”

De Kunst van het Verdwijnen

Goede schoenen kan je op de Belgiëlei wel gebruiken met al de drukte van het verkeer en de werken die overal gaande zijn. Op straat komen we Karolien Devillé (29) tegen, die net een pakje is gaan halen bij De Post. Ze woont sinds september in een zijstraat van de Belgiëlei. “Ik woon hier heel graag en voel me hier ook veilig”, vertelt Karolien. “We zitten hier vlak bij het centrum, maar dan zonder al de toeristen. Alles is hier ook in de buurt, dus ik ga altijd te voet of met de fiets. Op straat is ook altijd wel wat te beleven of te zien.”

De Belgiëlei kwam het afgelopen jaar vaak aan bod in de media. “Onlangs luisterde ik naar een podcast, De Kunst van het Verdwijnen, over straffe verhalen die zich hier in de buurt afspeelden. Dat houdt je wel bezig”, vertelt Karolien. “Ook de nieuwe serie Rough Diamands speelt zich hier in de buurt af. Met hier nu middenin te wonen, valt er mij veel meer op. Ik ben echt geïntrigeerd door de Joodse cultuur en wil er ook graag meer over weten. Ik ben zelfs naar een Joods datingprogramma beginnen te kijken op Netflix, Jewish Matchmaking. Dus fijn om hier te wonen en het allemaal te zien gebeuren. Zeker op sjabbat, dan loopt het hier vol met mensen!”