Walter Van Steenbrugge gedraagt zich meer als een opruiende volksmenner dan als advocaat

Walter Van Steenbrugge moet zowat de duurste jukebox ter wereld zijn. Je stopt er enkele tienduizenden euro in en het speelt een plaatje af. Onwettig vonnis! Het Europees Hof van de Rechten van de Mens! Doofpot!

Een mens zou bijna te doen krijgen met Nathan Vandergunst, alias Acid. De populaire youtuber uit Blankenberge keek donderdag oprecht beteuterd toen hij de rechtszaal in Brugge buiten stapte. Dat de rechters hem tot een voorwaardelijke celstraf én een fikse schadevergoeding zouden veroordelen voor zijn filmpje over Reuzegommers, had hij duidelijk niet zien aankomen. Je kon de vertwijfeling van zijn gezicht af lezen. Je zag hem als het ware denken: “Mijn advocaat had me toch gezegd dat ik mijn mening mag uiten? De zaak was toch kristalhelder? Vrijspraak was toch de enige mogelijkheid? Ik heb hier toch heel veel geld voor op tafel gelegd?”

De jonge snaak verscheen bijna moederziel alleen voor de verzamelde pers, zijn raadsman Walter Van Steenbrugge, die in de aanloop van de zaak niet van het beeldscherm was weg te slaan, was in geen velden of wegen te bekennen. Dus stamelde Acid iets over “klassenjustitie” en dat “geld altijd wint”. Acid leek ook niet te begrijpen dat hij nu wél een strafblad aan de zaak zou overhouden, en de veroordeelde Reuzegommers niet. Nochtans was dat een rechtstreeks gevolg van de verdedigingsstrategie van zijn dure raadsman, meester Van Steenbrugge. De rechtbank van Brugge wou Acid eigenlijk een werkstraf opleggen, waardoor hij ook van een strafblad gespaard zou blijven. “Geen werkstraf ”, had Van Steenbrugge gezegd. “Dat was voor Reuzegommers. De zaak is kristalhelder. Mijn cliënt wil enkel de vrijspraak.” En dus werd het een gevangenisstraf met uitstel, én een strafblad.

Advocaat Van Steenbrugge had geen tijd om Acid bij te staan in dat moeilijke moment, maar ’s avonds zat hij wel in volle glorie in de studio van Terzake. De Antwerpse topadvocaat John Maes gaf zijn analyse van de zaak en

maakte, in uiterst beleefde bewoordingen, brandhout van de aanpak van Van Steenbrugge. Die deed wat hij altijd deed: hij herhaalde gewoon domweg de argumenten die de voltallige juridische wereld allang naar het recyclagepark had gebracht.

Walter Van Steenbrugge moet zowat de duurste jukebox ter wereld zijn: je stopt er enkele tienduizenden euro in, en hij speelt telkens hetzelfde plaatje af. Dat dat niet altijd in het belang van zijn cliënten is, daar kunnen Wout van Aert, de slachtoffers van misbruik in de Kerk of Acid inmiddels over meespreken. Van Steenbrugge is een van die media-advocaten die vooral bezig lijken te zijn met zichzelf, én hun bankrekening. Maar alle begrip: een advocaat als Van Steenbrugge heeft uiteraard een kantoor nodig dat groot genoeg is om zijn ego in te krijgen. In zijn geval: een kasteel.

Wat kwalijker is, is dat Van Steenbrugge de airplay die hij van de media krijgt gebruikt om de gemoederen op te hitsen. Tijdens Terzake presteerde hij het zelfs om enkele leerlingen te feliciteren met hun analyse van de zaak-acid, ‘zonder het vonnis te hebben gelezen’. En ook het populistisch gestook van Cd&v-voorzitter Sammy Mahdi kreeg felicitaties van de advocaat. Misschien moeten de media zich toch eens bezinnen over hoe ze deze “topadvocaat”, die zich steeds meer als een volksmenner begint te gedragen, opvoeren.