Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ze was mijn toeverlaat, mijn tweede moeder”
“Enerzijds ben ik blij en opgelucht. De jarenlange onzekerheid heeft mijn gezondheid geen goed gedaan. Anderzijds ben ik verdrietig” Karina De Poortere
Zus van Annie
In een tuin in SintMartens-Latem is na 30 jaar vermoedelijk het lichaam van de vermiste Annie De Poortere teruggevonden. Die vondst zorgt voor gemengde gevoelens bij haar zus.
Dertig jaar lang vroeg Karina De Poortere zich af waar haar oudere zus Annie gebleven was. Haar zus verdween op 12 november 1994 spoorloos uit haar huis langs de Kerkstraat in Sint-Martens-Latem. Het Gentse gerecht vermoedt dat er nu een antwoord is. Afgelopen zaterdag vond iemand bij graafwerken de stoffelijke resten van een vrouw. Hij deed die ontdekking bij verbouwingswerken in het huis náást dat van Annie De Poortere. De twee huizen delen een tuin met twee garages. Het lichaam zou achter een van die garages gevonden zijn. “Er zijn aanwijzingen dat het gaat om een dame die verdween in 1994”, zo zegt het parket van Oost-Vlaanderen. DNAonderzoek moet in de komende dagen voor uitsluitsel zorgen.
“Enerzijds ben ik blij en opgelucht”, zegt zus Karina. “De jarenlange onzekerheid heeft mijn gezondheid geen goed gedaan. Anderzijds ben ik verdrietig. Annie was niet alleen mijn oudere zus. Ze was ook mijn toeverlaat, en mijn tweede moeder.”
Huismus
“We hebben onze moeder verloren toen ik vijf jaar was. Ik was een nakomertje. Annie was zestien jaar ouder, en zij heeft mij voor een stuk opgevangen. Ze kookte vaak voor mij en voor mijn broer Rudy, die ondertussen overleden is. Ik kon bij haar met al mijn problemen terecht.”
Annie was 48 jaar toen ze op een zaterdagmiddag verdween. “Ze was een huismus. Een beetje mensenschuw”, zegt Karina. “Ze had niet zoveel contact met andere mensen. Ze was huisvrouw, en haar echtgenoot was huisschilder. Ze woonden wat afgelegen. Ze hadden één zoon, Johan, en die was alles voor haar. Haar echtgenoot was scheidsrechter en Annie ging wel eens mee naar voetbalmatchen. Maar dat was het.”
Haar echtgenoot was de laatste die haar zag. “Het moet rond 14 uur geweest zijn”, zo vertelde de echtgenoot in 1999 in het opsporingsprogramma Oproep 2020.
De man woont vandaag de dag in het Waasland.
Annie De Poortere worstelde in die periode met het leven. Ze nam medicatie en was toen al een paar keer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dat bevestigt ook haar zus. “Ik had die dag gebeld naar het ziekenhuis SintCamillus, voor een opname”, vertelde de echtgenoot. “Maar dat kon niet: er was geen plaats. We moesten wachten tot maandag. Annie ging nooit graag binnen. Het was niet haar bedoeling om opgenomen te worden.”
Plots verdwenen
De echtgenoot vertelde hoe hij vervolgens om boodschappen ging, en daarna naar een voetbalwedstrijd vertrok. “Toen ik thuiskwam, was het donker. Ze was weg. Enkele kleren die op de zetel hadden gelegen, waren verdwenen.” Geld had Annie niet meegenomen, net zomin als haar paspoort of een fiets. Een boodschap van Annie lag er niet. Volgens de echtgenoot moest ze een donkere trui met een rood biesje aangetrokken hebben, een grijze, nauw aansluitende broek, zwarte kousen, blauwe slippers, een foulard en een bril.
“Toch ben ik ook razend”, zegt haar zus Karina. “Omdat er 30 jaar geleden amper gezocht is naar mijn verdwenen zus. Pas na vijf dagen is het onderzoek echt in gang geschoten. De politie is toen met speurhonden naar het huis getrokken. Achter haar huis lagen weilanden, en daarachter ligt de Leie. Dat was een piste van de speurders: mijn zus kon niet zwemmen. Ze hebben dat hele stuk uitgezocht met de honden, en niets gevonden. Hoe is dat mogelijk?”
Na de tv-uitzending kregen speurders de tip dat Annie in het Spaanse Calpe een nieuw leven zou begonnen zijn. “Daartoe zag ik Annie niet in staat”, zegt Karina. De zus vindt dat het onderzoek naar Annie altijd wat stiefmoederlijk is behandeld. “Nadat ze is verdwenen, is er een piepklein artikeltje in de krant verschenen, amper enkele regels lang. Zonder foto. Wat ben je daar mee? Je kan toch niet verwachten dat daar reactie op komt? Ook op de website van de federale politie, in de lijst met vermiste personen, zag ik nooit een opsporingsbericht van mijn zus.”
“Toen ik enkele jaren geleden vroeg of ik als familielid het verdwijningsdossier mocht inkijken, kreeg ik het deksel op de neus. Justitie vertelde me dat het dossier vernietigd was. Per ongeluk, toen het parket verhuisde naar een nieuw gebouw.”
Zoveel vragen
“Mocht dat het geval zijn, dan is het altijd mogelijk om zo’n dossier opnieuw samen te stellen”, zo reageert het parket OostVlaanderen. “De politie bewaart kopieën van de processen-verbaal. Ook het DNA-onderzoek komt niet in het gedrang, aangezien we kunnen vergelijken met DNA van de familie.”
“Een verdwijningsdossier krijgt bij ons altijd prioriteit”, zegt het parket. “Zo’n onderzoek wordt in eer en geweten gevoerd. Maar soms zijn er weinig aanknopingspunten, en is het een zoektocht in het wilde weg.”
“Ik zit met zoveel vragen: Wie? Wat? Waar?”, zo besluit Karina. “Als ze een natuurlijke dood zou zijn gestorven, dan had iemand de dokter toch gebeld? Dan was ze niet begraven in de tuin bij de buren. Maar wat er precies met mijn zus gebeurd is – daar wil ik niet over speculeren. Ik wacht de resultaten van het onderzoek af.”