Als je zo kampioen moet worden...

Anderlecht staat nog op kop na de 1-1 tegen Cercle, maar dit paars-wit is geen titelfavoriet (meer). Het is voetballend te weinig, buitenshuis worden amper punten gesprokkeld en er is geen rustbrenger/ kampioenenmaker die de ploeg bij de hand neemt. Als die niet snel opduikt, dreigt deze titelrace op een sisser uit te draaien. Op deze manier ga je medeleider Club niet afstoppen.

Het wordt mogelijk een traditionele clash. Anderlecht en Club Brugge staan zij aan zij aan de leiding van de Jupiler Pro League. Paars-wit heeft op papier nog het voordeel, maar mentaal toch niet meer. De blauw-zwarte concurrent is een machine die stilaan op volle snelheid draait, de paars-witte motor sputtert. “We staan nog op kop”, counterde coach Brian Riemer. “Als we onze vier laatste matchen winnen, zijn we kampioen. Al geldt dat ook voor Club Brugge. Zolang we zelf niet tegen Brugge moeten spelen, steek ik niet veel tijd in wat zij doen.”

In de leeuwenkooi

Wij vragen ons dan wel af hoe dit Anderlecht denkt nog vier topmatchen op rij te gaan winnen? Het duel op Cercle was eigenlijk a must-win-game – zeker als je in deze Champions’ Play-offs al twee uitmatchen verloor – maar RSCA slaagde er weer niet in om de drie punten op zak te steken. Het was een festival van lange ballen en dat leidde amper tot doelkansen. Alle ogen draaiden weer richting Brian Riemer… Kan deze coach echt geen beter game plan verzinnen?

We gaan Riemer niet meer veranderen. Dit is een trainer die meer van lopen houdt dan van dribbels, die veel meer van pressing houdt dan van een eindeloze opbouw. Er was wel een strategie om Cercle uit balans te brengen – snel switchen van kant – maar het draaide te vaak op niets uit. Het lukte slechts één keer voluit, toen Mario Stroeykens scoorde. Er zat dus wel degelijk een idee achter het RSCA-spel, maar het werd te veel potje stamp. “We gingen iets te veel in die kick&rush-modus”, legde Riemer uit. “Alleen kun je tegen Cercle ook geen korte combinaties spelen, want dan stap je zelf in de leeuwenkooi en kom je in de problemen door hun enorme pressing. Je moet een balans proberen te vinden.”

Tja, die balans kwam er nooit. Anderlecht teerde zoals altijd op efficiëntie, maar voetbalde zonder rust en structuur. De andere topclubs hebben jongens die het tempo van een match kunnen bepalen. Union heeft Cameron Puertas, bij Club Brugge komt Hans Vanaken weer boven water en RC Genk heeft pakweg Bilal El Khannous. Bij RSCA is er geen zo’n rustbrenger meer. Anderlecht voetbalt te veel naar het beeld van Mats Rits: gaten toelopen en zwoegen, maar de opbouw is geen prioriteit. Wij zijn zeker niet tegen Rits, maar je hebt toch ook andere types nodig om mee te doen voor de titel.

“We leden te snel balverlies en dan sluipt er wat onzekerheid in het elftal”, legde Riemer nog uit. “Op zulke momenten kunnen we iemand gebruiken die de kalmte bewaart. Toen Cercle na een afvallende bal op 1-1 kwam, waren we zelfs even in shock. Een halfuur lang was het The Wild West. Niemand dacht nog aan de structuur van het spel.”

Anderlecht voetbalt vaak als een groep opgefokte stieren, maar er is in het offensieve compartiment gewoon niemand die de ploeg op moeilijke momenten bij de hand neemt

Verschaeren dan maar?

Anderlecht heeft natuurlijk het excuus dat het met Thorgan Hazard zijn grootste metronoom zag uitvallen. Op Cercle was Anders Dreyer niet fit en Yari Verschaeren nog niet inzetbaar. Colin Coosemans deed het goed in doel, maar heeft niet het voetballende vermogen van Schmeichel. Zoveel blessurelast weegt op elke ploeg. Riemer zette Théo Leoni centraal om het spel wat te verdelen, maar het middenveld werd consequent overgeslagen.

Anderlecht voetbalt vaak als opgefokte stieren, maar er is in het offensieve compartiment gewoon niemand die de ploeg op moeilijke momenten bij de hand neemt en het niveau naar omhoog tilt. Ook Kasper Dolberg – in Brugge op de f lank – slaagt daar in zijn eentje niet in. De Deense technicus heeft rond zich meer vernuftige spelers nodig om zelf optimaal te renderen.

Wat eventueel kan helpen, is de terugkeer van Yari Verschaeren. Als hij in vorm is, kan The Kid de bal opeisen en de lijnen uitzetten. Verschaeren is na zijn knieblessure op de terugweg en kan mogelijk volgende week tegen Union spelen. Maar hoe sterk zal hij zijn? Het wordt tijd dat er een kampioenenmaker opstaat, want anders wordt het niets. “De terugkeer van Verschaeren, Dreyer en Schmeichel kan zijn impact hebben”, gaf Riemer toe.

Anderlecht? Dat is voorlopig No Sweat, no Glory, maar niet meer dan dat. Club Brugge daarentegen voegde net een éxtra dimensie aan zijn intense spel toe. Daarom schuift de favorietenrol steeds meer naar blauw-zwart. Met 10 op 18 in deze play-offs ligt paars-wit zelfs niet op kampioenenschema. De Brusselaars moeten hopen dat Club door zijn Europese halve finales tegen Fiorentina extra vermoeid raakt, want anders… “Het play-off-systeem is net in het leven geroepen om de competitie zo spannend te maken”, wierp Brian Riemer nog op. “We gaan ervan genieten. Elke voetballer wil deel uitmaken van zo’n strijd.”

Madness tot het einde

Als je zo kampioen moet worden... Als Anderlecht dit jaar een prijs wint, zal het geen schoonheidsprijs zijn. Is het überhaupt mogelijk om zo de hoofdvogel af te schieten, met ook Union dat zich nog in de debatten mengt? Dat RSCA zich nu maar oplaadt voor de Brusselse derby van volgende week in het Dudenpark. Met Majeed Ashimeru op het middenveld en de snelle Amuzu/ Angulo op de f lanken zorgden de invallers tegen Cercle toch voor iets meer schwung.

De waan van de dag is voorlopig dat Anderlecht de titel stilaan laat glippen, maar in de Jupiler Pro League is het nooit over tot het allerlaatste f luitsignaal.

Belgian Madness tot het einde.

© BELGA Vertwijfeling bij Mats Rits en zijn ploegmaats.