Uit de lucht

In het kleinste kamertje van het huis kruipt een spinnetje over de muurplint. Ik heb alle tijd om het diertje te bestuderen. Het spinnetje zit geen ogenblik stil. Eerst rent het een eind naar links, kijkt daar wat rond, en keert dan terug naar zijn vertrekpunt. Dan gaat het naar rechts, ongeveer even ver, kijkt daar wat rond en keert terug naar af.

* * * De Japanse schrijver Haruki Murakami vertelt ergens dat hij als tiener eerst van plan was om te doen wat van hem verwacht werd - zijn studies afmaken, job vinden bij een groot bedrijf, trouwen. Maar dan zag hij in dat zo’n leven hem niet gelukkig zou maken. Murakami leende geld van familie en vrienden, en opende een jazzbar in Tokio - een gezellige plek voor studenten en jazzmusici. Maar door de hoge schulden die hij had moeten maken, dreigde er een einde te komen aan zijn droomjob. Andere baantjes en bijklussen volstonden niet om de maandelijkse huur te betalen. Op een avond liep hij met zijn vrouw terneergeslagen door de stad, omdat hij de volgende ochtend een belangrijk bedrag van de schuld aan de bank moest afdragen. Het geld was er niet. De bar zou de deuren moeten sluiten. Het was al laat. Ondanks de duisternis zagen zijn ogen toch iets op straat liggen. Het bleek een pak geld te zijn. Hij telde het na, het was precies het bedrag dat hij de bank verschuldigd was. Murakami kon zijn bar open houden. De meeste Japanners, bekent hij, zouden het geld naar de politie gebracht hebben, maar omdat zijn financiële toestand zo benard was, stoorde hij zich niet aan dergelijke bedenking. Vanwaar kwamen die centen, en hoezo precies dat bedrag? En hoe had het geld zijn weg tot vlak voor zijn voeten gevonden?

* * * Het is donderdagavond, ik ben aan m’n column aan het werken. Ik heb nog tot morgen om hem af te maken. Ongeveer de helft is klaar - altijd een rustpunt. Een typische ‘Graffiti’ telt een zevenhonderdtal woorden. Driehonderddrieënvijftig ervan staan er nu, met deze zin erbij. De rest moet ik nog vinden. Mijn hoop is gericht op mijn avondwandeling, die werkt vaak inspirerend. Het is zoals de ontmoeting van Murakami met zijn geld - een kostbaar goed op de straatstenen vinden. En als dat niet werkt, hoop ik morgenochtend met een ingeving wakker te worden, of de verlossende woorden tijdens de douche te vinden. We zien wel.

* * * Hoe raken spinnen een kamer binnen wanneer er geen raam of deur openstaat en er geen muurgaatje te bespeuren is? Het lijkt alsof de achtpotigen hun intrede hier door een ‘wormhole’ vanuit een andere dimensie gemaakt hebben. Spinnen, de uit de lucht gevallen huisgasten.

* * * Tijdens mijn avondwandeling heb ik twee katten op straat gezien. Die zitten er altijd. Maar verder niets bijzonders, en zeker geen hoop geld. De volgende ochtend stond ik op zonder dat een inzicht zich had laten kenbaar maken, zelfs de douche leverde niets op. Alhoewel… Terwijl ik mijn haren waste, bedacht ik dat je niet op voorhand iets kan bestellen dat uit de lucht zal komen vallen. Dat moet per definitie een verrassing zijn. Kijk, dat leverde dan toch een inzicht(je) op.

* * * Het spinnetje houdt halt, het pauzeert om de zon te zien opkomen. Abbas Kiarostami (1940-2016) ‘Walking with the wind’ (2001)

* * * Het spinnetje op de muurplint maakt verkenningsreisjes die hem altijd weer naar zijn vertrekpunt terugbrengen. Maar onverwachts gooit het diertje het over een andere boeg, kruipt naar beneden en waagt zich op de vloer. De ruwe oppervlakte vertraagt zijn pas. Hij komt akelig dicht in de buurt van mijn voeten. Ik trek mijn tenen terug. De spin heeft mijn angst begrepen, en rept zich terug naar zijn vertrekpunt op de plint. Daar blijft hij stil zitten. Van zijn eerdere beweeglijkheid is niets meer te merken. Er gaat blijkbaar niets meer in hem om, of misschien juist wel? De spin heeft mogelijk begrepen dat al dat rondgeloop niets opbrengt. In dat geval heeft het diertje een grote stap gezet, een belangrijk inzicht verworven. Een mens mag deze spin zijn wijsheid benijden.

Good luck en tot ziens.

Uw trouwe dienaar, FB