“We moesten overleven op sapjes en fruit”

Syrische zwemmer Rami Anis uit Eeklo maakt deel uit van vluchtelingenploeg

Hij straalde al afgelopen weekend, de Syrische zwemmer Rami Anis uit Eeklo, onder het beroemde Christusbeeld in Rio. Komende vrijdag stappen ze met twee met een smile tot achter hun oren op tijdens de openingsceremonie in het Maracanastadion: Anis (25) en zijn coach, de ex-topzwemster Carine Verbauwen, lid van de olympische vluchtelingenploeg. De zwaarste odyssee is al achter de rug, van het Syrische Aleppo - “de meest verwoeste stad ter wereld” - naar België - “de meest beangstigende tocht van mijn leven.”

Van Aleppo over Eeklo naar Rio: “Van het Turkse Istanbul naar Izmir. Vandaar met een rubberbootje naar het Griekse eiland Samos. Dan naar Macedonië, Servië, Hongarije, Kroatië, Duitsland en België. Ik zat op treinen, op bussen, maar stapte ook veel. We vertrokken telkens vanaf 2 uur ’s ochtends, te voet de nacht in. We moesten overleven op sapjes en fruit, ander eten hadden we niet.” Rami Anis dreunt de etappes op van zijn verschrikkelijke tiendaagse, “de meest beangstigende tocht uit mijn leven.” Beetje bij beetje geeft hij details vrij. Dat hij een klein zakje mee had, met daarin twee jassen, twee T-shirts, twee broeken, en dat was het. Dat het bootje, zoals alle rubberbootjes met vluchtelingen, veel te vol zat. Dat er veel kinderen in de boot zaten, heel veel. “Ik kan goed zwemmen, maar voor het eerst was ik doodsbang met water rond mij. Ik was bang voor mezelf, dacht ook dat die kinderen het niet zouden redden.”

Nederlands

En of het een helletocht was, de route van zoveel vluchtelingen richting Europa, zegt Carine Verbauwen, de voormalige topzwemster die Anis opving, en voor hem en zijn vader en broer een appartementje regelde zodra Anis’ papieren als politiek vluchteling in orde waren. Verbauwen: “Zelfs tegen mij praat hij nog steeds niet zoveel over twee dingen: waarom exact hij is vertrokken uit Syrië, omdat hij angst heeft dat zijn familie in Syrië nog iets kan overkomen, en ik ken lang niet alle details van zijn vlucht.” Istanbul-België, in oktober 2015, was deel twee van Anis’ vluchtroute. In 2011 verliet Anis zijn geboorteland Syrië richting Istanbul. “Ik dacht: de oorlog is binnen twee, drie maanden wel voorbij, daarna kom ik terug om mijn droom na te jagen: op de Olympische Spelen staan.” In Turkije vond hij oudere broer en moeder terug, die twee maanden eerder hun geluk hadden beproefd. Anis trainde er vier jaar, maar wilde meer. Omdat hij de Turkse nationaliteit niet heeft, mocht hij niet deelnemen aan officiële competities. “Alsof ik aan het studeren was, maar geen examens mocht doen. Plots leek mijn olympische droom in rook op te gaan. Daarom beslisten we om van Turkije naar Europa te komen, daarvoor kwamen we naar België.”

Ik zal zwaaien tijdens de openingsceremonie, naar Syrië, naar België, naar de wereld

Rami Anis