“Eeuwig teken van onze vriendschap”
Wellenaar zoekt legervrienden met wie hij 46 jaar geleden zelfde tatoeage liet zetten
Op een augustusnacht in 1970 lieten vijftien rekruten in de kazerne van Koksijde dezelfde tatoeage zetten. Met bloemetjes, als teken van hun eeuwige vriendschap. Johny Vanhees uit Wellen was een van hen. “Nadien verloren we elkaar uit het oog. Maar nu ik 65 ben, wil ik die tattoovrienden weleens terugzien.” Hij stroopt zijn rechtermouw op en toont de tatoeage op zijn onderarm. Love, daaronder twee bloemetjes, daaronder Johny. Erg artistiek vindt Johny Vanhees het zelf niet. “Maar dat was niet belangrijk. We wilden een eeuwig merkteken van onze vriendschap én van onze mannelijkheid.” In de zomer van 1970 is Johny negentien en begint hij aan zijn legerdienst. De eerste twee maanden moet hij naar de luchtmachtbasis van Koksijde. Daar volgt hij een uda-opleiding, gespecialiseerd in luchthavenbewaking. Een harde opleiding met zware oefeningen. Vanhees, die op dat moment 110 kilo weegt, ziet af. Net als alle andere rekruten van blok 34. Maar ze sleuren elkaar erdoorheen, en worden vrienden voor het leven. “Een van de kamergenoten kon tatoeëren. Als hij ons allemaal dezelfde tatoeage zette, zouden we elkaar altijd terugvinden”, zegt Vanhees. “Iedereen was meteen enthousiast. Let op: we waren op dat moment bloednuchter. En omdat niemand zich zou bedenken, werden alle tatoeages dezelfde nacht gezet.” De tatoeëerder kiest voor een makkelijk bloemetjesmotief. Hij bindt twee naalden samen, dompelt ze in zwarte Chinese inkt en begint onverdoofd te prikken. Pijnlijk, maar niemand geeft een krimp. De jongens zijn mannen geworden.
Een kwade vriendin
De volgende ochtend loopt
het
Johny toont zijn tattoo: “Zo zouden we elkaar altijd kunnen terugvinden.” hele blok 34 rond met dezelfde tatoeage. De legerleiding lacht eens met de rekruten: “Het zal hen nog wel spijten.” Bij Johny komt die spijt al snel. Wanneer hij een paar dagen later zijn meisje terugziet, is ze kwaad. “Waarom staat jouw naam op die tatoeage en niet de mijne?” Omdat ik van mezelf zeker ben en van jou niet, denkt Johny. “Maar kijk, 45 jaar later zijn we nog steeds getrouwd. We kregen twee kinderen, en ik was mijn hele leven metser. Die legervrienden zag ik na afzwaaien nooit meer terug. En niemand vroeg me ooit nog wat die tatoeage betekende.” Tot vorige week. Zijn kleindochter was wel benieuwd naar het verhaal achter die bloemetjes. Sindsdien is Johny rusteloos: wat zou er geworden zijn van de legervrienden?
u die bewuste zomernacht ook zo’n tatoeage zetten? Neem dan via Facebook contact op met Astrid Vaneijck, de kleindochter van Johny Vanhees.