“Ik weet het zeker: mijn vader heeft niets gedaan”
Saphia, de dochter van Bernard Wesphael, is zijn trouwste bondgenoot richting vrijspraak
Smetteloos wit hemd. Haar lange bruine haren los over de schouders. Altijd een zweem van droefenis in de ogen. Saphia, de 23jarige dochter van Bernard Wesphael (58), is al twee weken lang een opvallende aanwezige in de assisenzaal. Steun en toeverlaat van haar vader. Zijn trouwste bondgenoot richting vrijspraak. “Omdat ik weet dat hij onschuldig is”, zei ze gisteren in de getuigenbank. “Als mijn vader het gedaan had, dan zou hij niet liegen.” Een subtiele kus die ze haar vader vanuit de getuigenbank toewierp nog voor ze een woord had gezegd. Het gebaar zei alles wat ze nadien in woorden zou omzetten. “Papa, ik zie u graag.” “Papa, op mij kan je altijd rekenen.” “Papa, ik geloof u.” 23 jaar is ze, Saphia. Oudste van de tweekinderenvanBernardWesphael. Geboren uit een relatie met de Bulgaarse Acia.
Ze studeert filosofie in Luik. Maar terwijl de andere studenten in de aula zitten, brengt zij haar vader elke dag aan haar arm naar de assisenzaal. En bij elke pauze wacht ze hem op om samen de camera’s te trotseren. Er hangt een soort zachtheid tussen hen. In de manier waarop ze hem op de wang kust. In de hand die hij op haar rug legt.
Ze heeft nog geen minuut van de zittingen gemist, en wordt mee heen en weer geslingerd tussen alle emoties. Verdriet. Kwaadheid ook. Af en toe schieten er vonken uit haar ogen als de voorzitter haar vader hard aanpakt.
“Ik weet dat hij het niet gedaan heeft”, zei ze tegen de jury. “Ik weet het absoluut zeker. Mijn vader is onschuldig. Mocht ik twijfelen, dan zoujemijdatniethorenzeggen.Dan zou ik hem helpen om de periode in de gevangenis door te komen en om te leren leven met zijn schuld. Maar dan zou ik hem nu niet onschuldig noemen.”
“Mijn beste vriend”
Er klonk trots in haar stem toen de voorzitter haar vroeg hoe ze heet. “Wesphael.” En toen ze “hij is mijn papa”antwoorddeopdeprocedurele vraag of ze familie is van de beschuldigde. Maar aan het begin brak ze toch – even maar – en moest ze enkele slokken water drinken, voor ze de woorden vond waarmee ze alles wil zeggen: “Hij is mijn beste vriend. Om wie hij is.”
Ze hebben een bijzondere relatie, Saphia en Bernard Wesphael. Meer broer en zus. “Mijn vader vertelt mij alles. Zijn gevoelens, zijn angsten en zorgen. En ik vertel hem de mijne.” Al heeft hij haar een keer toch flink verrast. “Toen ik Véronique Pirotton voor het eerst ontmoette, vertelde hij er meteen bij dat ze gingen trouwen. Dat vond ik wel heel snel. Maar ik legde me erbij neer. Ze paste bij hem. Iemand van zijn niveau.” Iemand met problemen ook, zou ze snel merken. Al was het met enige pudeur dat ze erover begon. “Ik wil eerst duidelijk zeggen dat mijn stiefmoeder een uitzonderlijke vrouw was. Ze had problemen, maar ze was ook briljant. Ik voelde veel affectie voor haar. Net als mijn vader. Hij hield van haar en hij heeft haar altijd gesteund. Al wie hier het tegenovergestelde heeft gezegd, is mis. Hij
Saphia WESPHAEL over Véronique Pirotton heeft enorm geleden onder wat er is gebeurd.”
Maar problemen dus: “Ik heb een van haar crisissen meegemaakt. Na een familiefeest werd ze plots hysterisch. Toen ik haar wilde kalmeren, probeerde ze mij te krabben en te bijten. En mijn vader? Hij zat in de auto en weende. De volgende dag stuurde ze mij een bericht: ‘Af en toe heb ik genoeg van dit leven’.”
Pipi van Jezus
Volgens Saphia wist haar vader dat zijn vrouw hem had bedrogen. Niet met liefdesrivaal Oswald, maar met een dokter. Hij had het haar vergeven. “Omdat het puur seks was geweest.” De vorige vrouwen uit zijn leven kwamen ook getuigen. Acia, de moeder van Saphia, en Eunice, de mama van zijn jongere zoon. Allebei beschouwen ze Wesphael nog als een vriend. Ze kennen zijn grote en kleine kanten. Zijn liefde voor vrouwen. Zijnvoorliefdevoorwijn.“Dat is voor hem als de pipi van Jezus”, zei Eunice. Maar een drankprobleem, daar is geen sprake van. En van agressie nog veel minder.
De vrouw die hem misschien wel het best kent, was toen al gepasseerd: Marguerite Cloes, zijn politieke medewerkster. “Agressief of arrogant? Hij was de baas, maar als er een conflict was, dan blafte ik en zweeg hij. Hij kon soms zo rustig zijn dat ik hemwildeslaan.”Overzijnhuwelijk met Pirotton heeft ze zo haar gedacht. “Un mariage de dupes”, noemt ze het. Een huwelijk der bedrogenen. “Omdat ze allebei iets anders hoopten te vinden dan wat de ander te bieden had.”