“8.500 patiënten per dag”
Na 35 jaar nieuwe directeur voor Wit-Gele Kruis Limburg met Bart Meyers
Dik 15.000 patiënten helpen zijn (toekomstige) 1.800 personeelsleden elke maand, zo’n 8.500 per dag: Bart Meyers is gisteren officieel verkozen tot de nieuwe directeur van Wit-Gele Kruis Limburg. Na 35 jaar geeft Luc Bijnens de fakkel door. “De uitdagingen van Wit-Gele Kruis de komende jaren? Mensen worden ouder en gaan dus meer zorg nodig hebben. We zullen meer mensen met psychiatrische problemen zien, met een handicap. En we gaan een manier moeten vinden om de mantelzorgers nog meer te ontlasten.”
GENK - Vijftienduizend patiënten per maand, een cijfer dat kan tellen. Goed voor meer dan 350.000 bezoeken per maand. U gaat uw werk hebben, zeker als men bedenkt dat thuiszorg alleen nog maar gaat toenemen.
Bart Meyers: “Dat klopt: we gaan meer mensen met een handicap verzorgen (nu ze zelf hun budget in handen krijgen, nvdr.), er is natuurlijk de vergrijzing, de tendens naar ambulante zorg in de psychiatrie en de ligduur in het ziekenhuis wordt steeds korter. We gaan ook steeds meer een totaalconcept moeten brengen. En we zullen dat natuurlijk niet alleen kunnen: samenwerken is de boodschap, met huisartsen, geneesheer-specialisten, mantelzorgers...”
Nu we het er over hebben, wat zijn de grote uitdagingen die de komende jaren op Wit-Gele Kruis Limburg afkomen?
Bart Meyers en Neree Claes, voorzitter Wit-Gele Kruis Limburg: “De zorg zal steeds complexer worden. Mensen worden ouder, je gaat meer pathologieën (ziektes en aandoeningen, nvdr.) hebben. In de toekomst gaan we veel meer moeten werken met gespecialiseerde verpleegkundigen, zoals we nu ook al aan het uitbouwen zijn. De zogenaamde referentieverpleegkundige: verpleegkundigen die gespecialiseerd zijn in wondzorg, diabetes, dementie... Die staan de thuisverpleegkundigen bij, komen aan huis als het nodig is, volgen congressen en bijkomende scholing en geven dat dan door. Die extra ondersteuning is belangrijk voor de thuisverpleegkundige. Daarnaast zal er nog meer een verschuiving van tweedelijnsnaar eerstelijnszorg zijn: over een aantal jaren gaan we een tekort aan huisartsen hebben in Limburg, de gemiddelde leeftijd is nu 55 jaar. Die gaan het allemaal niet meer gedaan krijgen en dus zullen hun taken veelal op de schouders van de verpleegkundigen terechtkomen. Dat betekent uiteraard ook dat ons personeel op een andere manier opgeleid zal moeten worden. En dan is er nog de technologische vooruitgang, die alleen nog maar meer zal toenemen.”
Opvallend, een Mechelaar die directeur van Wit-Gele Kruis Limburg wordt?
Meyers: “Zorg zit in mijn DNA. Zowel voor patiënten als medewerkers. Ik was tot nog toe ook zorgdirecteur van een zorginstelling, psychiatrisch ziekenhuis Bethaniënhuis. Maar de vacature sprak me meteen aan. Warme, kwaliteitsvolle zorg, thuis. Dat is het uitgangspunt. En de huidige directeur heeft een mooie erfenis achtergelaten. De fundamenten zijn gelegd, het is nu aan mij om het Wit-Gele Kruis Limburg verder de 21ste eeuw in te loodsen. Maar dat doe je alleen samen, teamwerk is voor mij cruciaal. Dat zal voor sommigen misschien wennen zijn. Maar zo werk ik. Ik vertrek ook steeds vanuit het standpunt van de patiënt. Niet altijd makkelijk voor de mensen aan de andere kant van de tafel...” Claes: “Wel Bart, dan ga je het hier toch treffen. Ook voor mij, als huisarts, is dat het uitgangspunt. We hadden heel wat kandidaten nadat we de vacature hadden uitgeschreven, maar uiteindelijk is Bart als beste uit de bus gekomen. Het is een meerwaarde dat een (psychiatrisch) verpleegkundige 1.800 verpleegkundigen leidt. Hij weet waarover hij spreekt.”
Wordt dat wennen in Limburg?
Meyers: “Ik kom hier al graag fietsen. En we trekken met het gezin regelmatig op vakantie naar Limburg, vooral naar het Maasland. Wat me altijd opvalt: het is er war- mer dan bijvoorbeeld in Antwerpen. Figuurlijk dan. De mensen zijn van nature vriendelijker, hartelijker. En dat vind ik een cruciale karaktertrek in de zorg. Respectvol omgaan met mensen, warm, betrokken. En de dagelijkse verplaatsing zie ik niet als een probleem: ik kan de files aan de overkant vlot voorbijrijden ( lacht).”
Tijdens de nationale staking van het verplegend personeel twee weken geleden, hoorde je thuisverplegers klagen dat ze geen tijd meer hebben om ‘sociaal’ te zijn met hun patiënten door de werkdruk?
Meyers: “Ik denk eerlijk gezegd dat je de twee niet mag scheiden: zorg en sociaal contact. In mijn ogen bestaat zorg uit veel meer dan gewoon verzorging. Ik kan perfect iemand fysiek verzorgen en tegelijkertijd aandacht en psychische ondersteuning geven. Naar mijn gevoel wordt het tegenwoordig te veel losgekoppeld. Waarom zou je niet over de zin van het leven kunnen babbelen terwijl je een wonde aan het verzorgen bent? Dat is misschien niet altijd even makkelijk. Wellicht is dat ook iets waaraan we moeten werken, onze mensen opleiden, tools leren om dat te kunnen. Ik ben overtuigd dat we daarin het verschil kunnen maken.”
Claes: “Ik moet zeggen dat ik het in Limburg nog niet zo veel heb gehoord van onze verpleegkundigen, dat die druk te hoog ligt. Ik vind het zelf belangrijk om de vinger aan de pols te houden: één keer per jaar ga ik een hele dag mee op ronde met de verpleegkundigen. Met een soort Rad van Fortuin wordt beslist met wie ik die dag meerijd uit de dik 600 rondes ( lacht). Ik help dan gewoon mee, zoals een stagiaire. Een schitterende ervaring. En ik merk dat de patiënten het appreciëren. ‘Is dat echt uwe baas?’, vragen ze aan de thuisverpleegkundige. Voor mij maakt dat zelfs deel uit van het opleidingsplan van onze bestuurders.”
Thuisverpleging is een behoorlijk eenzaam beroep, daarom zorgen we ervoor dat onze mensen elke week even samen kunnen zitten en elkaar steun geven
Bent u dat ook van plan, de baan op gaan met uw mensen?
Meyers; “Absoluut. Zoals ik zei: ik ben iemand die heel betrokken is. Vanaf het voorjaar ga ik effectief als directeur aan de slag. Ik kondig nu al aan dat ik met heel veel mensen ga praten, ik wil in feite een spiegel hebben van de organisatie. Ik vertrek van een wit blad en laat het allemaal op mij afkomen. Pas dan zet ik de koers uit.”
U zult het zelf aan den lijve ondervinden als u met de thuisverpleegkundigen in de auto stapt, maar wat zijn de meest voorkomende taken van een verpleegkundige bij Wit-Gele-Kruis Limburg?
Claes en Meyers: “Hygiënische zorg, medicatie klaarzetten en wondzorg.”
Typisch voor Limburg is blijkbaar ook het 11-12-overleg, dat er mee voor zorgt dat verpleegkundigen
Neree CLAES Vzw Wit-Gele Kruis Limburg
er niet onderdoor gaan?
Claes: “Je mag niet vergeten dat thuisverpleging een behoorlijk eenzaam beroep is. Met veel uitdagingen, zware verhalen, van alles wat je alleen in de auto moet verwerken. We organiseren elke week een patiëntenoverleg met de collega’s, waar ze samen de zorg van hun patiënten bespreken, raad vragen, ervaringen uitwisselen. Eigenlijk is dat ook een vangnet. Onze mensen leren van elkaar, ondersteunen mekaar. Dat is een van de grote voordelen van een groot netwerk, dat heb je bijvoorbeeld niet als alleenwerkende zelfstandig thuisverpleegkundige.”
Tot slot, een tip voor uw toekomstige medewerkers: de slechtste eigenschap van de nieuwe directeur?
“Mijn gedrevenheid. Als ik voor iets ga, ben ik moeilijk af te remmen. Je moet al langszij komen, met zachte hand in een andere richting duwen... Oei, ik mag niet te veel weggeven ( lacht). Maar neen, ik ben milder geworden: ik schuif tegenwoordig veel meer met de tijd, maar niet met het doel.”