Mayo-slingeren

Het moet ergens in 1984 geweest zijn. Aan vaders hand trokken we naar Standard-Anderlecht. Onze knieën knikten van de spanning in dat knapenlichaampje. Het zou en moest een topnamiddag worden: fun, frietje, voetbal! Met dat frietje in de hand zagen we hoe een dolgedraaide hooligan de mayonaise-emmer van de toog griste, drie stappen achteruitzette en de plastic pot met volle kracht in het frietkraam keilde.

Meer dan dertig jaar later bestaat de voetbalvandaal nog altijd. Mayo-slingeren doet hij niet meer, vandaag gijzelt hij de competitie. Ongehoord en ontoelaatbaar. Dat vindt Standard zelf ook. Het verschaft zijn supporters geen tickets meer voor de resterende uitwedstrijden in de reguliere competitie. Een drastische beslissing. Zeker omdat deze maatregel ook de supporter mét gezond verstand treft. Hij die rode lucht inademt en de spelers aanmoedigt in plaats van aanstekers toewerpt. Wij houden ons hart vast voor wat de fan zónder gezond verstand zal doen. Trekt hij op eigen houtje naar uitwedstrijden? Om daar een ticket tussen de thuisfans te bemachtigen en er amok te maken? Of met andalouse-emmers te slingeren?

Standard, Charleroi en de voetbalbond hadden trouwens veel sneller moeten ingrijpen. De eerste Luikse ongeregeldheden dateren van 7 oktober 2012, in eigen huis tegen Anderlecht. De voorbije vier jaar telden we nog zes wedstrijden met ernstige rellen of oproer. Nu pas neemt de Standard-top maatregelen. Waarom? Omdat het vreest dat er deze keer ook sportieve sancties zullen volgen. Met name: nul punten in de Waalse derby. Zowel voor de Rouches als voor Charleroi. Als wij voetbalrechter waren, zouden beide clubs het aan hun been hebben. Zonder medelijden. Empathie heeft een houdbaarheidsdatum. Vermoedelijk denkt de KBVB er anders over. Het zou een gemiste kans zijn. Hoever staan we dan over dertig jaar?

Nul punten in de Waalse derby. Zowel voor de Rouches als voor Charleroi. Als wij voetbalrechter waren, zouden beide clubs het aan hun been hebben