“Beste antigif tegen geweld is praten met elkaar”
BERINGEN / BLOOMFIELD HILLS - Zijn tongval is Amerikaans. Woorden komen soms alleen in het Engels. Maar als we het hebben over de Motstraat in Beringen, waar zijn roots liggen, springt zijn hart op: “Overal waar ik kom, zijn moeders wafels een succes.” Dat Trump verkozen raakte met laster en leugens, ligt hem zwaar op de maag. Al heeft Benny Rediers niet meegestemd op 8 november, de dag dat Amerika Trump koos, de dag dat hij 55 werd. Hij heeft nog altijd de Belgische nationaliteit, terwijl in zijn herinneringen zijn ouders Engels tegen hem praten. “Eerst denk je in het Engels, dan droom je in het Engels en dan spelen je herinneringen zich in het Engels af. Vreemd.” Dat Benny Rediers uit de Motstraat in Beringen zijn professioneel -, en ook privéleven, zich zou afspelen in Amerika stond niet in de sterren geschreven. Vader is mijnwerker, moeder is huisvrouw. Benny is het nakomertje in een gezin met vier kinderen: “Nog als student ben ik naar Amerika gegaan in 1987. Een beetje onverwacht. Ik was niet zo’n goeie student in Leuven, ik ging graag naar feestjes. Mijn resultaten waren zeker niet de beste. Toch vroeg mijn prof, bij wie ik mijn eindwerk had gedaan, of ik niet naar Cincinnati wilde voor een master. Ik wist niet eens waar Cincinnati lag. En ook niet wat een master was. Vier maanden later was ik al in Cincinnati, Ohio waar ik anderhalf jaar als researchassistent heb gewerkt. Een kennis, net afgestudeerd, zei: O, iemand als u kan ik wel gebruiken in Detroit. Zes maanden later ben ik naar Detroit getrokken. En kijk, ik werk er nu nog altijd.”
In de autosector?
“Ja. Die persoon had een consultancybedrijf opgestart dat zich specialiseerde in NVH. Dat is het beheersen van alles wat trillingen en geluid is in een motor. Voor die firma heb ik 20 jaar gewerkt. Nu werk ik als NVH-verantwoordelijke voor de Amerikaanse zetel van Mahindra in Detroit, de Indische autofabrikant. Waar ik ook de verantwoordelijke ben voor alle test- en validatiewerk.”
Wat doet een Indische autofabrikant in Detroit?
“Zich voorbereiden op een wereldwijde competitie. Mahindra is een bedrijf met een omzet van 16 miljard dollar per jaar en heeft honderdduizend werknemers in wel 100 landen. Het doet veel meer dan auto’s bouwen. Maar hier in Detroit bekijken we met zo’n honderd mensen hoe we meer technologie in de Mahindraauto’s kunnen steken. Detroit blijft toch het wereldcentrum van de automobieltechnologie.”
Woont u ook in Detroit?
“Neen. We wonen op de campus van Cranbrook Schools in Bloomfield Hills. Dat ligt op iets meer dan 20 kilometer van het centrum van Detroit. Cranbrook is een zeer gereputeerde privéschool in Amerika. Toen ik Kay leerde kennen, was ze nog danseres, nu is ze er danslerares. Maar omdat er veel internen zijn, wordt ook aan leerkrachten gevraagd om er te wonen. Vandaar dat we er nu al ruim tien jaar wonen. Het is er prachtig. Met heel veel natuur. En met veel kunst in onze omgeving. Ken je het Middelheimpark in Antwerpen? Wel, in zo’n decor wonen we.”
Detroit heeft anders niet zo’n goede reputatie.
“Detroit verdient beter. Het is er zeker niet slechter dan in vergelijkbare grote Amerikaanse steden. En als je kijkt naar de statistieken van de laatste tien jaar, dan hebben veel grote Amerikaanse steden hogere criminaliteitscijfers dan Detroit.”
“Detroit is een stad van werkmensen. De stad heeft het moeilijk gehad, maar is nu aan het terugkomen. Er gebeurt weer veel. Handelszaken komen terug. Er komen veel jonge, hippe mensen naar Detroit die de meest uiteenlopende artisanale bedrijven en bedrijfjes opstarten. Zelfs de muziekindustrie groeit hier weer, toch de stad van Motown. En ook de auto-industrie. Misschien met minder jobs dan vroeger, maar nog altijd met dezelfde ambitie en productie. De autoproductie stijgt zelfs weer sinds 2000.”
Waar ik me het meest aan erger bij de overwinning van Trump is dat de waarheid precies niet meer belangrijk is voor vele Amerikanen
Benny Rediers
Hoe kijkt u tegen de overwinning van Donald Trump aan? Michigan heeft een rol gespeeld.
“Ik was beschaamd. De eerste dagen kon ik het niet geloven. Waar ik me het meest aan erger, is dat zoiets als de waarheid precies niet meer van tel is. Zolang je maar zegt wat mensen willen horen. Of je beloftes kan waarmaken of niet, heeft ook al geen belang. Raar vind ik dat. Precies of de mensen van Trump accepteren dat hij om het even wat mag zeggen om emoties los te wekken of om aandacht te krijgen. Ik begrijp dat niet.”
Had u het zien aankomen?
“Neen. Iedereen in mijn omgeving was pro Clinton. Zo was mijn zoon bijvoorbeeld diep teleurgesteld. Maar zij die er niet over spraken, hebben blijkbaar voor Trump gestemd. Daarmee dat het zo verrassend was. Erover spreken met elkaar is blijkbaar al een probleem. Met Trump zal dat niet verbeteren, vrees ik.”
Er is nu een hertelling in Michigan? Wat verwacht u daarvan?
“Ik denk niet dat het iets zal veranderen. En toch is het goed. Al was het maar om te bewijzen dat Trump hier niet met een landslide heeft gewonnen. Checken kan nooit kwaad. Nu is het verschil nauwelijks 10.700 stemmen van de 4,8 miljoen mensen die een stem uitgebracht hebben in Michigan. Als dat verschil nog klei-
ner wordt, dan is het toch duidelijk dat Michigan niet zomaar een Trumpstaat is.”
Bent u nu pessimistischer?
“Als je me dat twee dagen na de verkiezingen had gevraagd, zou ik
gezegd hebben. Maar nu? Neen. Ik ben ervan overtuigd dat mensen die met elkaar willen samenwerken het zullen halen op diegenen die elkaar willen tegenwerken. Misschien ben ik naïef: (in
het Engels, red.) But the forces of good will overcome the forces of
evil. Het is mijn diepe overtuiging dat we uiteindelijk hier zijn om samen te werken. En niet hier zijn om elkaar te koeioneren. Dat is de natuur der dingen. Gebruik bijvoorbeeld technologie om zoiets te laten gebeuren. Niemand kan een eiland zijn. Zelfs Trump kan die evolutie niet tegenhouden.”
Hoor ik nu een religieus iemand?
“Ik denk het wel, ja.”
Is dat geloof er in Amerika gekomen?
“Op dat vlak heb ik een gewone Belgische jeugd gehad: elke zondag naar de kerk. Tot het middelbaar. Ik moest nog ouder worden, ik moest nog vergissingen begaan, ik moest nog problemen tegenkomen in het leven. Op een bepaald moment kijk je dan terug. En ja, we hebben dan de stap gezet naar een presbyteriaanse kerk. Noem me spiritueel.”
Respecteert u mensen die niet
geloven?
“Natuurlijk. Ik ben een peoplepersoon. Ik luister graag naar anderen, probeer iedereen te begrijpen. Ik ben trouwens na de aanslagen in Parijs en Brussel in onze geloofsgroep opnieuw gestart met interreligieuze activiteiten. Samen met moslims en samen met Joden basket spelen, samen eten, samen gewone dingen doen... The best antidote to violence is conversation. Het beste antigif tegen geweld is praten met elkaar. Precies daarom heb ik het moeilijk met debatcultuur. Dan probeert altijd iemand te winnen, probeert de andere te laten verliezen. Terwijl in een gesprek probeer je elkaar te begrijpen. Dan win je allebei.”
Tot slot, hoe zit dat nu met die wafels van uw moeder?
“Thuis bakte mijn moeder heel regelmatig wafels. Toen mijn broer begon te werken in Brussel, gaf ze wafels mee. Zijn collega’s begonnen te vragen naar die wafels. Toen ik in Leuven studeerde, gebeurde exact hetzelfde: op kot waren ze allemaal gek op ma’s wafels. In Cincinnati gebeurde het weer. Twee keer per jaar vloog ik naar huis, twee keer per jaar kwam ik terug met ma’s wafels. Toen mijn moeder overleden is in 2007, ben ik begonnen met haar recept. En overal waar ik nu kom, vragen ze naar mijn wafels.” (