“Ministers met zes maîtresses”
Oud-minister Jacqueline Galant (MR) rekent af met zeden in de Wetstraat
Een verbitterde oud-minister Jacqueline Galant (MR) schetst in een zelden geziene getuigenis een ontluisterend beeld van de Belgische toppolitiek. Ze spaart noch haar eigen partijgenoten, noch de “talrijke ministers die op hun kabinet hun broek laten zakken voor een intiem moment met een assistente”. Daarnaast is ‘Galant, je vous dis merde’ één langgerekte persoonlijke hartenkreet, waarin ze zichzelf vanaf haar jeugd tot aan haar ontslag als slachtoffer neerzet. Het is nu al het meest besproken boek van het jaar over de Wetstraat .
BRUSSEL -
Zelf zegt huidig Waals Parlementslid Galant dat ze met haar boek “een nieuwe start” wil maken, dat ze “niemand aanvalt, geen staatsgeheimen vertelt en gewoon haar versie van de feiten geeft”. Maar binnen haar partij en de rest van de politiek denken ze daar anders over. Vicepremier en partijgenoot Didier Reynders, volgens Galant diegene die alle kritiek op haar functioneren als minister heeft gevoed, beperkt zich tot “geen commentaar”. Partijvoorzitter Olivier Chastel was op de hoogte van het boek. “Ik heb haar gezegd dat het geen goed idee was, niet voor de MR en niet voor haar. Er staan veel tegenstrijdigheden in en ze beschuldigt heel veel mensen. Het is haar waarheid, maar ik deel die niet.”
Didier Reynders
In elk geval lezen de 115 pagina’s als een trein. Een citaat: “Ik denk dat Didier Reynders de berichten heeft gevoed over onze incompetentie en dat we slecht gecast waren.” Galant is ervan overtuigd dat vicepremier Reynders degene is die in de media het beeld heeft geschetst van incompetente MR-ministers die in 2014 in de regering werden opgenomen. Ter verklaring rakelt ze nog eens de vete op tussen de clan-Michel en de clanReynders. Ze geeft toe dat ze, nadat de MR in 2009 uit de deelstaatregeringen was gebonjourd, een van de eersten was om op toenmalig voorzitter Reynders te schieten. “We zagen zijn arrogantie en kilheid als de oorzaak van de mislukking. Door voluit te gaan in de interne complotten heb ik toen hoog spel gespeeld. Want Reynders blijft een zeldzaam intelligent politicus.” Hervé Jamar, Marie-Christine Marghem en Galant zelf hebben daar volgens haar voor moeten boeten. “Door ons aan te vallen hoefde Reynders de premier zelfs niet rechtstreeks aan te vallen.”
Theo Francken
Over staatssecretaris Theo Francken (N-VA) schrijft Galant: “Ze vertelden over mij dat ik een relatie had met Theo Francken. Hij kwam er mij tijdens een nieuwjaarsreceptie op het paleis zelf over aanspreken.” Volgens Galant is die roddel ontstaan omdat ze ooit off the record had gezegd dat ze Francken zeer sympathiek vond. “En omdat ik, zelfs in een periode waarin heel Wallonië de N-VA diaboliseerde, niet verstopte dat ik akkoord ging met veel van wat de N-VA vertelt. Sindsdien klonk het, elke keer als ik een idee van hen verdedigde: ‘Jacqueline houdt veel van Francken’. Lees: ze slapen bij elkaar.” Galant en Francken zijn formeel: “Er klopt niets van. Pure roddel.”
Minnaressen
Galant doet ook een boekje open over de zeden in de Wetstraat: “Talrijk zijn de ministers die niet twijfelen om op hun kabinet hun broek uit te trekken voor een intiem moment met een assistente of een minnares.” Ze noemt geen namen, maar schrijft dat het veel meer voorkomt dan mensen den- ken. “Sommigen houden er vijf of zes maîtresses op na, of ze betalen prostituees. Ze hebben nood aan affectie en dat gebeurt ook via het kruis.”
Tussen de politieke bedrijven in verwijst Galant voortdurend naar haar moeilijke jeugd. “Mijn jeugdjaren zijn van een complexiteit die niemand zich kan voorstellen.” Enerzijds schildert ze haar overleden vader (een burgemeester) af als iemand die ze heeft gehaat. Anderzijds houdt ze nog altijd van de man die haar veel heeft geleerd over politiek en aan wie ze nog altijd veel steun heeft.
Een andere reden voor haar troebele jeugd zijn de complexen over haar figuur. “Je moest eens weten hoe het voelt om je dik en lelijk te voelen, en te weten dat je nooit de schoonheidskoningin zal zijn die de jongens uitnodigen voor het eindejaarsbal.”
Galant geeft toe dat ze als minister ook fouten heeft gemaakt. Maar over het algemeen schetst ze een ontluisterend beeld van de politiek, waar ze toch nog altijd deel van uitmaakt. “Het is goed dat de kiezers doorgaans niet weten hoe het er aan toegaat.”