Kippenman, sportman, publieksman
OPGLABBEEK
Hij maakte trappen, nam de kippenkwekerij van zijn vader over, won prijzen met kickboksen en schreef zich tijdens een zotte bui in voor ‘De Knapste Boer van Vlaanderen’, waar hij prompt de publieksprijs wegkaapte. Ludo Willems was van vele markten thuis, maar het liefste van al was hij onder de mensen. ‘Zijn charisma deed alles en iedereen smelten.’ ‘Sociaal een heel actieve man’, meldt zijn overlijdensbericht. ‘Bekend en bemind.’ Wie van goede wil is, zou ‘sociaal heel actief’ kunnen interpreteren als ‘bestuurslid van verschillende verenigingen’. Maar dat gold niet voor Ludo Willems, zegt zijn vriend Roland Szyr. “Ludo heeft veel gesport: kickboksen, tennissen, skiën, waterskiën, met de motor rijden. Maar dat deed hij op recreatief niveau en voor het grootste deel alleen. Hij had geen organisatie of bestuur nodig.” Betekent ‘sociaal heel actief’ in dit geval dan zoveel als ‘zat regelmatig op café’? Voor een stuk wel. Maar als Ludo Willems uitging, dan was dat niet zozeer om pinten te hijsen. “Ludo was erg open”, aldus zijn vriend Roland. “Je kent het wel, dat als je in je stamcafé zit en er plots onbekende mensen binnenkomen, iedereen dan raar opkijkt: ‘Wat doen die hier?’ Ludo niet: hij was altijd de eerste die contact zocht.”
Opel Manta
Ludo Willems baatte in Opglabbeek een kippenkwekerij uit, een bedrijfje dat hij overnam van zijn vader. “Groot was het niet”, zegt zijn weduwe Els Lambert. “Veertigduizend kippen, die in twee stallen zaten van elk zestig meter lang. Om de zes weken kwamen er kuikens van een dag oud, die Ludo vetmestte tot ze rijp waren voor de slacht. De kippen zaten niet in kooien: ze liepen vrij rond in de stallen. Ludo liet speciaal iemand komen om de kippen te vangen, dat was altijd een gedoe.”
Omdat hij met kippen kweken alleen de kost niet kon verdienen, maakte Ludo ook trappen - aan de technische school in Maaseik haalde hij een diploma houtbewerking, met een specialisatie in houtsculpturen. “In verschillende Limburgse huizen staan trappen die Ludo heeft gemaakt”, aldus Els Lambert. Ludo’s houtatelier bevond zich op hetzelfde erf als de kippenstallen, tevens ook de plek waar Ludo en Els achttien jaar geleden hun huis bouwden.
Het koppel leerde elkaar kennen in Opglabbeek. “Via vrienden”, zegt Els Lambert. “We kwamen elkaar vaak tegen op lokale fuiven. Ludo bleek amper op twee kilometer van mijn thuis te wonen. Vroeger reed hij met de Renault 4 van zijn vader, maar toen hij zijn eerste job kreeg, kocht hij zijn eigen auto: een Opel Manta met een veel te luide uitlaat. Als Ludo vroeger de straat kwam ingereden, was de hele buurt daarvan op de hoogte.”
Niet dat Ludo dat deerde: hij stond vrolijk en opgewekt in het leven, onbekommerd bijna. “Hij was een levensgenieter”, zegt Roland Szyr. “Hij had tonnen charisma, dat alles en iedereen deed smelten.”
Improviseren
In 2003 schreef Ludo Willems zich op aanraden van een vriendin en collega-boerin in voor de ‘De Knapste Boer van Vlaanderen’. De verkiezing werd dat jaar gewonnen door melkveehouder Nico Suylen uit Kinrooi, maar tijdens de finale in een feesttent in Oost-Vlaanderen, waar zijn talrijk meegereisde supporters meermaals een polonaise op gang trokken, ging Ludo met de publieksprijs lopen. “Dat zegt veel over hem”, vindt Roland Szyr. “De sympathie van het publiek kan je niet kopen.” Het leverde Ludo onder meer een reis op naar Spanje en kleding van sponsor Lee Cooper. “Hij vond dat plezant om te doen”, herinnert Els Lambert zich. “Ludo is zichzelf gebleven: hij kon goed vertellen en tapte graag moppen. Improviseren was zijn tweede natuur. Toen hem op het podium werd gevraagd een zin te vormen met een paar rare woorden, slaagde hij daar glansrijk in. Met hem was het altijd lachen. Thuis kenden we z’n repertoire ondertussen wel, maar op café, waar hij altijd aan het babbelen was en een publiek had, leefde hij op. Mensen kwamen soms ook hun problemen tegen hem vertellen. Ik stond daar altijd versteld van, dat Ludo zo’n impact had op mensen.” Ludo had zich ingeschreven voor ‘De Knapste Boer van Vlaanderen’ omdat hij vond dat zijn sector, die op dat moment erg zware klappen had geïncasseerd, ook eens in een positief daglicht gesteld mocht worden. De dioxinecrisis en een massale uitbraak van de vogelgriep hadden veel kippenkwekers met een financiële kater opgezadeld. “Dat waren zware dobbers”, aldus Els Lambert. “Tijdens de dioxinecrisis bestond de kans dat de kuikens van Ludo besmet meel van vetsmelter Verkest hadden gegeten, dus moesten de twee stallen worden vernietigd. Perfect gezonde kuikens zijn toen vergast. Ludo heeft daar wel een kleine vergoeding voor gekregen, maar toch: het was om te wenen.”
Buitenwipper
Ludo Willems stierf tijdens een partijtje tennis. Hij kreeg een hartstilstand en zakte in elkaar op het tennisplein in As. Hij werd ter plekke gereanimeerd en overgebracht naar het ziekenhuis Oost-Limburg, maar dat mocht niet meer baten. “Verschrikkelijk, want Ludo was kerngezond. Hij heeft altijd gesport”, zegt Els Lambert. “Toen hij kickbokste, is hij zelfs Belgisch kampioen geweest bij de amateurs. Ludo was keihard, hij ging er altijd voor. Hij kon soms nerveus zijn - hij had een lichte vorm van ADHD - maar als hij sportte, vond hij zijn kalmte terug. Onlangs was hij geopereerd aan zijn heup, twee maanden later stond hij alweer te tennissen.”
Tijdens zijn kickbokscarrière werd Ludo soms gevraagd als buitenwipper op fuiven. “Zware jongens kwamen soms boel zoeken, maar dat viel altijd tegen”, zegt Roland Szyr. “Ludo heeft zijn kracht nooit misbruikt, hij provoceerde ook niet. Daarvoor was zijn gezin en zijn sport hem te dierbaar. Hij had ook altijd iets om naar uit te kijken. Was het niet een ritje met de motor, waarbij sinds kort ook zijn 21-jarige zoon meereed, dan wel een verre reis met een vriend. Het was veel te kort, maar Ludo heeft intens van het leven genoten.”