Beschamend

De commissie-Dewael die zich buigt over de terroristische aanslagen van 22 maart hoorde gisteren slachtoffers en familieleden van slachtoffers van deze aanslagen op de luchthaven van Zaventem en in het Brusselse metrostation Maalbeek waarbij 32 mensen het leven verloren en tientallen anderen gewond werden, zware brandwonden opliepen of ledematen verloren. Het werd een beschamende vertoning. Niet om wat de slachtoffers zegden. Wel om wat ons land niet deed voor deze slachtoffers en hun nabestaanden. We moeten realistisch blijven. Na de aanslagen in Parijs kon men, mede omwille van de betrokkenheid van Belgische fundamentalisten bij die aanslagen, ervan uitgaan dat die ooit in ons land zouden toeslaan. Maar hoe en wanneer, dat kon niemand voorspellen. Het is dan ook logisch dat de paniek zowat algemeen was na de aanslagen op Zaventem en in Maalbeek. Ondanks de chaos kan men achteraf stellen dat de hulpdiensten naar behoren functioneerden en de situatie relatief snel onder controle kregen.

Maar wat daarna gebeurde, is minder fraai. Dagenlang wachten op de officiële bevestiging van het overlijden van een familielid. Getouwtrek tussen verzekeringsmaatschappijen en ziekenfondsen. Alsmaar oplopende facturen. Documenten enkel in het Nederlands voor buitenlanders die geen woord Nederlands spreken. Geen enkele begeleiding bij de samenstelling van dossiers. Diensten die naar elkaar verwijzen. Geen doorstroming van informatie tussen de overheids- en de begeleidingsdiensten. Het mag duidelijk zijn, ons land heeft gefaald in de begeleiding van de slachtoffers en hun nabestaanden. De nazorg is van een betreurenswaardig laag niveau.

Zoals commissielid Stefaan Van Hecke (Groen) na de hoorzitting terecht opmerkte, is dit pijnlijk en beschamend omdat het gaat over hoe we functioneren als land. Het feit dat we een complex land zijn met veel bestuursniveaus kan geen excuus zijn. Het betekent ook dat we geen lessen hebben getrokken uit vroegere dramatische gebeurtenissen zoals na de treinrampen van Gellingen en Buizingen. Zal het deze keer anders zijn? We rekenen hiervoor op commissievoorzitter Patrick Dewael (Open Vld). Hij kondigde alvast een taskforce aan die in overleg met de slachtoffers en hun nabestaanden en met de leden van zijn commissie voorstellen gaat uitwerken. Dat is een begin. Het allervoornaamste is dat die voorstellen uitmonden in een heel concreet draaiboek voor nazorg en waarbij alle overheden, organisaties en instellingen voor hun verantwoordelijkheid worden geplaatst. En waarom geen opvolgingscommissie om dit na te gaan en op te volgen?

De nazorg voor de slachtoffers en hun nabestaanden van de aanslagen op Zaventem en in de metro was van een beschamend slecht niveau. Het zegt iets over hoe ons land functioneert