“Pijnlijk en beschamend”
Politici excuseren zich bij slachtoffers van aanslagen voor falende hulp
De overlevende slachtoffers van de aanslagen van 22 maart zijn amper geholpen of begeleid. Dat blijkt uit de getuigenis van vijf van hen gisteren in de onderzoekscommissie 22/3. Ze werden van het kastje naar de muur gestuurd, op zoek naar hulp en financiële steun. Sommigen zochten daarom hulp in Frankrijk. “Dit is pijnlijk en beschamend, want dit gaat over hoe we als land functioneren. Het is voor ons een les in nederigheid”, reageerden de parlementsleden. Tien maanden van opgekropt verdriet én woede vloeiden gisteren door de microfoons van de onderzoekscommissie. Vijf vertegenwoordigers van de vzw V-Europe, waarin slachtoffers van de terreuraanslagen zich verenigd hebben, hadden al hun moed bijeengeraapt om hun verhaal te doen. Voorzitter Philippe Vansteenkiste, die zijn zus Fabienne verloor in Zaventem, maakte het meteen erg stil in de zaal. “We hebben de indruk dat de staat ons vergeten is. Er zijn heel veel tekortkomingen in de opvolging van de slachtoffers, zowel op korte als op lange termijn.”
“Sinds dag één moesten we alles zelf uitzoeken”, ging Fabiennes schoonzoon Thomas Savary verder. “Alle ziekenhuizen zijn we afgegaan, niemand kon ons zeggen waar Fabienne was. In het ziekenhuis zeiden ze: bel het noodnummer. En daar: bel de ziekenhuizen. We werden en worden van het kastje naar de muur gestuurd. Dat moet stoppen. Als dit nog eens gebeurt, moeten slachtoffers weten waar ze naartoe moeten.”
Wachten op identificatie
Wat de familie Vansteenkiste ook hoog zit, is dat ze pas na vier dagen te horen kregen dat Fabienne dood was. “En dat terwijl ze het uniform van de luchthaven droeg. In de pers stond al dat Fabienne dood was, maar wij wisten van niks. Ze wilden wachten tot iedereen geïdentificeerd was. Maar stel dat er evenveel slachtoffers waren gevallen als in Parijs, hoelang had het dan geduurd? Twee weken?”
Christophe D’HAESE Parlementslid (N-VA)
Even moedig was de emotionele getuigenis van Karina Ponnet. “Op 22 maart verloor ik bij de explosie van de tweede bom in Zaventem mijn man en levensmaatje Nic Coopman, met wie ik 37 jaar lief en leed heb gedeeld. Ik zou u willen vragen om iets te doen aan onze dringendste noden. De verzekering van Brussels Airport biedt mij een morele schadevergoeding van 12.500 euro, maar stel dat ik nog dertig jaar leef? Wat is dat bedrag dan waard? En stel dat ik in de toekomst hertrouw, dan verlies ik mijn overlevingspensioen. Straf ons alstublieft niet meer dan we al gestraft zijn.”
Benen verloren
Beatrice, de zeventienjarige dochter van de Amerikaanse Elizabeth Lasnier de Lavalette, overleefde als bij wonder de aanslagen. “Ze stond op amper twee meter van een van de bommen in de luchthaven. Het is alleen dankzij de chirurgen in het Militair Hospitaal en het UZ Leuven dat ze gered is, maar ze is haar twee benen kwijt, is verlamd door shrapnel in haar ruggengraat en voor 35 procent verbrand. We zijn ons normale leven kwijt. Mijn man werkt nog een derde, ik helemaal niet meer. Ik moet voor mijn dochter koken en rijden, al haar papierwerk doen. Hoewel ik geen woord Nederlands spreek, zijn alle documenten in het Nederlands. De afgelopen maanden heb ik deze rekeningen (wijst naar farde van tien centimeter dik, nvdr.) moeten betalen. Wij moeten eerst dat geld ophoesten. Pas daarna komt de mutualiteit tussen. Iemand met een minimumloon kan dit niet. Waar blijft de steun van de overheid?”
Onze excuses voor de bekrompen administratieve molen. Het is onze verdomde plicht hier iets aan te doen
Taskforce
“Dit is heel pijnlijk en beschamend, want dit gaat over hoe we als land functioneren”, verwoordde Stefaan Van Hecke (Groen) het gevoel in de commissie. “Het is duidelijk dat uit de rampen in het verleden, zoals Gellingen en Buizingen, onvoldoende lessen zijn getrokken.” Christophe D’Haese (N-VA) verontschuldigde zich uitdrukkelijk. “Excuses voor de bekrompen en bureaucratische administratieve molen. We hebben de verdomde plicht om hier iets aan te doen.” Commissievoorzitter Patrick Dewael (Open Vld) kondigde actie aan. Er komt nauw overleg tussen de commissie en de slachtoffers en er wordt een taskforce opgericht met de verschillende overheden in ons land. Die moet praktische moeilijkheden snel wegwerken.