Daan verliest strijd tegen hersentumor
Super Daan (11) verliest strijd tegen hersentumor
‘Super Daan’ Dirkx (11) uit Kinrooi heeft maandag de strijd verloren tegen een hersentumor. In dat anderhalve jaar liet hij geen traan. “Elke dag heeft hij ons verbaasd. Soms moesten wij ons optrekken aan zijn optimisme”; zeggen zijn ouders Silvia en Eddy Dirkx.
Kinrooi treurt om ‘Super Daan’. Maandag verloor de speelse en altijd vrolijke Daan Dirkx (11) een oneerlijk gevecht tegen een hersentumor. In dat anderhalf jaar liet hij geen traan, geen enkele, en nooit klonk er gejammer. “Elke dag heeft hij ons verbaasd. Soms moesten wij ons optrekken aan zijn optimisme. Ja, hij was echt super”, zeggen mama Silvia en papa Eddy. Ze hopen dat veel mensen een voorbeeld vinden in Daans levenslust. Wie aan Daan vroeg hoe het ging, kreeg steevast een opgewektete ‘goed!’ te horen, totot in het weekend nog.g. Vorige week belde de hij naar zijn bestee vriendinnetje Lobke bvoor haar verjaardag. - “Haar telefoonnummer kende hij wel nog vanbuiten. - Voor de rest liet t zijn geheugen hem m wat in de steek”, zegt Eddy Dirkx. “Even later huppelde Lobke naar zijn ziekbed voor haar cadeautje. Een zakje lievelingschips. En ze noemde dat nog haar mooiste verjaardagscadeau.erjaardags Ook Daan zijn beste kameraad Yannick kwam zes weken lang elke dag op bezoek. Van kinderen kunnen we veel leren”, knikt de vader. Zelfs de geëmotioneerde kinderarts liet zich aan het sterfbed van Daan ontvallen dat hij levenslessen heeft getrokken uit de moedige strijd van de kleine optimist.
Super Daan
Daan verwierf zijn kwalificatie ‘super’ van de juffen van het vijfde leerjaar van de gemeentelijke basisschool in het dorp. Daan bleef elke morgen opgewekt naar school gaan, ook al had hij in oktober 2015 te horen gekregen dat er een tumor in zijn hoofd woedde. “De school was zijn leven, hij hield van het dagdagelijkse. In de voormiddag ging hij sowieso naar de les en wanneer hij voor bestralingen of controles naar het ziekenhuis in Leuven moest, ging mijn vrouw hem ’s middag oppikken.” Silvia nam zorgverlof om voor Daan, zijn drielingzusjes Diethe en Anse en oudere broer Bjarne te zorgen.
Chemopillen
Het gezinsleven concentreerde zich het voorbije anderhalf jaar vooral op Daan, en daar kon iedereen zich in vinden want Daan heeft nooit gezeurd of geklaagd over pijn. Hij onderging de bestralingen en nam het haarverlies er zonder morren bij. Hij slikte zijn chemopillen en doorstond de misselijkheid zonder mopperen. “Daan slaagde in het vijfde leerjaar nog met 70 procent. Niet te geloven. En zelfs bij de turnkring startte hij in september vol goede moed. Dansen, turnen en zingen. Daar hield hij van. Samen met Anse ging hij turnen. Hij had vorig jaar de test gehaald voor de tumbling, maar daar is hij nooit meer mee gestart. We denken dat hij toen al voelde dat zijn linkerarm niet meer zo sterk was”, zegt vader Eddy.
Hersentumor
Door een zwak gevoel in zijn linkerarm werd de kanker uiteindelijk ontdekt. “In het najaar van 2015 was hij gevallen, niet zo erg, maar zijn pols bleef hem parten spelen. En daarna kreeg hij ook minder gevoel in zijn arm. Met zijn fiets viel hij drie keer op weg naar school. Dat was bizar. Artsen vonden niet meteen iets onrustwekkends, tot Daan met zijn beentje begon te slepen. Toen wisten we dat er iets niet klopte. Een hersenscan duidde de oorzaak: een tumor. Daan zou nooit meer genezen. Zolang hij goed kon, hebben we bij elke behandeling verteld dat er weer kankercellen actief waren waartegen gestreden moest worden.”
De ziekte verlamde zijn linkerarm en linkerhand waardoor Daan hulp nodig had bij het eten en aankleden. Maar met driewekelijkse kinesitherapie en ergotherapie kroop de elfjarige weer omhoog en kon hij weer met de fiets naar school.
Onder impuls van zijn school 3 K liep Team Kinrooi met leerlingen, leerkrachten en ouders de Levensloop in Neeroeteren. Een morele steun voor Daan en zijn familie en een opbrengst van 2.500 euro voor het Levensloop-evenement tegen kanker. De school bundelde alle mooie momenten van Daan met zijn familie en klasgenoten in een boekje met de titel ‘SuperDaan’. Begin december, anderhalve maand geleden, heeft Daan zijn laatste schooldag beleefd. “Les volgen ging niet meer. Zijn zicht werd slecht en lopen werd moeilijk. Op 5 december was Daan heel erg ziek. We denken dat hij toen de andere kant van de tunnel heeft gezien. Hij vertelde er niet veel over. Die dagen was hij bang. Bang om in tweeën te worden gesplitst, een verwijzing naar zijn drielingzusjes die hij zou moeten achterlaten. Klagen deed hij niet. Geen woord over pijn”, zegt Eddy. Silvia schudt het hoofd: “Nooit. Ik denk dat hij zijn pijn verzweeg om ons te sparen.”
Sinds begin december bleef ook Eddy thuis van het werk. Daan kreeg een ziekenhuisbed in de woonkamer. Mama en papa sliepen ’s nachts naast hem in de zetel, elk aan een kant. Maandagavond is hij ingeslapen. Tussen zijn knuffels en onder zijn dekentje en T-shirt van ‘Super Daan’ rust hij nu in de veranda, een glimlach op zijn gezicht, nog altijd een glimlach. avondwake voor Daan vindt vanavond plaats om 19 uur in de kerk in Kinrooi-centrum.