Zware bevalling
Sinds vorige week lig ik op de materniteit. Het was een zware bevalling. Vele malen zwaarder dan ik had kunnen bedenken. In mijn handen rust geen hartveroverend baby’tje. Ik heb nieuwe borsten. Twee voorlopige protheses gemaakt van spier- en huidweefsel van mijn rug. Zowel van voren als vanachter ben ik opengesneden om dat voor mekaar te krijgen, een operatie van acht uren. Na het liften van mijn grote rugspieren vonden de chirurgen het nodige materiaal om mijn nepborst toch een ‘warm’ lichaamseigen gevoel te geven. Het flapje uit de rug werd samen met de nog resterende huid van de borstamputatie gebruikt om een hoesje te construeren voor mijn silicone prothese. Doordat ik tijdens deze operatie ook mijn gezonde borst heb laten verwijderen, is hetzelfde procedé ook links toegepast. De eerste dagen had ik het gevoel dat ik onder een camion had gelegen. Alles deed pijn in mijn lijf.
Aan mijn bed bungelt een spaghetti darmpjes voor het afvoeren van het wondvocht. Een hoge staander met zakjes en buisjes bevoorraden mijn lichaam met pijnstillers en vocht. Alleen is mijn lichaam niet gewend om zoveel vocht te verwerken. Ik voel me een waterballonnetje dat op knappen staat. Het vocht zit werkelijk overal: in mijn onderarmen, mijn buik, mijn benen. Niet erg, gewoon erg vervelend. Rust, regelmatig drinken en korte wandelingen zullen mijn vochthuishouding weer in balans brengen. Mijn tochtjes in pyjama zijn stapje voor stapje opgebouwd. Mijn gehavende rugspier heeft wat extra steun nodig om haar functie uit te oefenen. Leve de automatische rugsteun die mij overeind duwt in bed. Na wat wankele stapjes naar de badkamer kuier ik nu al flink door de gangen van de materniteit, tot het einde en weer terug, en nog maar eens, en nog. Ik ken de geboortekaartjes aan de deuren al vanbuiten. Jawel, die eerste dagen na de operatie zijn zwaar. Ik ga er geen doekjes om winden. Had ik het op voorhand geweten, dan had ik misschien toch even getwijfeld om voor een dubbele borstreconstructie te gaan. Maar eigenlijk is het een beetje zoals bij een bevalling. Die pijn vergeet je ook, hoe gruwelijk zwaar die ook was. Als ik naar mijn nieuwe rondingen tuur, weet ik dat die mij straks ook heel gelukkig zullen maken. “In life, what you really want; will never come easy.”