“Nooit te laat om ermee te beginnen”
Irina Lyussina eerste vrouwelijke ref met FIFA badge in provinciale reeksen
De 70 toeschouwers zullen het misschien niet eens in de smiezen gehad hebben, maar op het veld van Sporting Aalst (4A) werd gisteren geschiedenis geschreven. De thuiswedstrijd tegen Terkoest Alken werd er in goede banen geleid door Irina Lyussina (37). De naar België uitgeweken Kazachse is de eerste ref met een FIFA badge, die een wedstrijd in de provinciale voetbalreeksen fluit. Het levensverhaal van Irina Lyussina leest als een bestseller. Geboren in het Kazachse Almaty belandde ze op haar achtste in een instelling. Daar ontdekte ze haar aanleg voor sporten, voetbal in het bijzonder. En het ging snel voor Irina. Op haar zestiende werd ze geselecteerd voor de nationale ploeg van Kazachstan, waarmee ze uiteindelijk drie Aziatische kampioenschappen zou spelen.
De liefde bracht haar vervolgens naar België, maar het huwelijk liep spaak en Irina bleef alleen met dochter Alina achter in ons land. Zonder werkvergunning. Het voetbal bood haar echter een uitweg. Via Westerlo belandde ze bij Anderlecht, maar daar strooide een zware knieblessure roet in het eten.
Lyussina verbleef daarop tien jaar illegaal in België, kon niet meer sporten en voerde een dagelijkse strijd om te overleven. “Mijn zelfbeeld is daardoor gekelderd”, bekent Lyussina, die in die tijd sporadisch als tolk optrad voor onder meer KRC Genk. “Het was daar dat een vriend mij aanspoorde om een scheidsrechtersopleiding te gaan volgen, temeer omdat hij wist dat ik worstelde met mezelf.”
Vier seizoenen
Na lang aarzelen zette Lyussina de stap. Een beslissing, die ze zich nog geen seconde heeft beklaagd. Als gewezen topvoetbalster voelde ze het spelletje aan als geen ander en schoot haar arbitrale carrière als een raket naar de top. Amper vier seizoenen had ze nodig om haar FIFA-badge te behalen, ze is daarmee één van de vier refs in België die met die erkenning mag pronken.
“Ik ben het levende bewijs dat het nooit te laat is om ergens aan te beginnen”, aldus Lyussina. “Dat ik dit op mijn leeftijd nog zou bereiken, had ik nooit durven dromen. Maar waar een wil is, is een weg. Nu wil ik mij 100 procent op mijn scheidsrechterscarrière richten. Ik ben niet meer van de jongsten, heb geen tijd meer te verliezen. Ik wil zo hoog mogelijk eindigen.”
Op haar debuut in vierde provinciale kijkt ze voldaan terug. “Ik moest me wel even aanpassen. Als ik op internationaal niveau fluit in het vrouwenvoetbal, heb ik assistenten die me helpen. Nu moest ik alles alleen doen en dus mijn looplijnen aanpassen. Maar het rapport van mijn controleur was goed. En ik kreeg ook oprechte complimenten van de afgevaardigde van de bezoekende ploeg. Die had de wedstrijd nochtans verloren. Dat zegt toch iets, hé?”