Roze mutsjes
De Women’s Marches on Washington vorige zaterdag vormden de grootste eendagsprotestactie ooit in de VS. Meer dan twee miljoen vrouwen trokken de straat op tegen de Amerikaanse president Donald Trump.
Op veler hoofden rustten de nu al iconische ‘pussy hats’, zelfgebreide roze mutsjes als symbool van solidariteit en vrouwelijkheid. Een historische gebeurtenis, de ‘upside of a downside’, noemde de Amerikaanse feminist en journalist Gloria Steinem het treffend. Op het Midden-Oosten na verzamelden zich wereldwijd miljoenen andere vrouwen om hun afkeer te laten blijken van Trump. Wie er niet bij kon zijn, maar dat wilde, stuurde een zelfgebreid roze mutsje naar de basisorganisatie Pussyhat Project in Washington. Hartverwarmend en hoopvol was dat. Weltschmerz om de inauguratie van een seksistische en ultraconservatieve mannetjesputter sloeg na slechts een dag om in een gevoel van verwondering, blije anticipatie en solidariteit. Deze parallelle mars was meer dan een actie tegen, het was vooral een beresterke actie voor. Voor eenheid en vrouwenrechten, voor solidariteit, democratie en vrede. We zagen letterlijk de geboorte van een nieuwe vrouwenbeweging.
Dat uitgerekend nu vrouwen opnieuw de straat op moeten om te vechten voor hun rechten is angstaanjagend en tragisch. Dat ruim de helft van de Amerikanen dat ook vindt en de andere helft niet, getuigt van een zorgwekkende tweespalt die ons tegenover ons zet. Taalverloedering en -verduistering maakten dat mogelijk. Trump is erin in geslaagd om via Twitter een massa mensen te bereiken, zijn speeches zijn zelfs in een Twitterkleedje gestoken. Een duidelijke onduidelijkheid is de rode draad doorheen zijn tweets. Het woord ‘Post-truth’ valt in die context – emoties winnen het van objectieve feiten. Correcter is dat Trumpspeak veel meer weg heeft van Newspeak uit Orwells dystopische roman 1984. Trumps taalgebruik is een ideologisch wapen, een virus dat het denken inpalmt. De perfecte tool voor iemand die onzekerheid wil scheppen over dat waar hij voor en tegen is.
President Obama begreep iedereen een beetje, leider Trump snapt niemand. Twitterend zaait hij onrust en creëert hij een vacuüm waarin het onmogelijke mogelijk wordt en waarheid en leugen samenklonteren tot een kluwen. War is Peace, Freedom is Slavery, Ignorance is Strength. Het doel van Trump was verwarring en verdeeldheid zaaien om, zoals paus Franciscus deze week poneerde, daarna als redder van een verdwaasd volk op het podium te klimmen. Dat lukte ook. Sinds dit weekend weten we gelukkig dat we aan een Post-Trump kunnen werken. Mannen en vrouwen, breien maar dat roze mutsje. Het mijne is in de maak.